Κι άλλες φορές έχω χρησιμοποιήσει αυτόν τον τίτλο, ή κάποιον ανάλογο, στο σαββατιάτικο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο, κάτι που δεν είναι και περίεργο αφού πάντοτε η ώρα αλλάζει νύχτα Σαββάτου προς Κυριακή, τέλη Μαρτίου ή τέλη Οκτωβρίου.
Ωστόσο, τούτη τη φορά έβαλα τον τίτλο επειδή κι εγώ ο ίδιος το είχα ξεχάσει ότι η ώρα θα αλλάξει, καθώς τα τελευταία χρόνια υπάρχει αμφιβολία για το θέμα -πέρυσι μάλιστα γράφτηκε ότι η (τότε) επικείμενη αλλαγή ώρας θα είναι η τελευταία, μια και η ΕΕ έχει πάρει, υποτίθεται, απόφαση να σταματήσει η αλλαγή ώρας δυο φορές το χρόνο, αλλά δεν πάρθηκε απόφαση να εφαρμοστεί η απόφαση, οπότε η εναλλαγή θερινής και χειμερινής ώρας προς το παρόν παραμένει -ή αλλιώς, η «τελευταία αλλαγή ώρας» θυμίζει την τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ.
Τέλος πάντων, ο πόλεμος συνεχίζεται, μαζί και τα απερίγραπτα δεινά των Ουκρανών αμάχων, η ακρίβεια καλπάζει, η πανδημία, που έχει τελειώσει, ανεπαισθήτως εξακολουθεί να θερίζει κόσμο -και η χώρα μας διεκδικεί από την Ιταλία και το Βέλγιο την πρώτη θέση στις συνολικές απώλειες (αναλογικά με τον πληθυσμό) μεταξύ των παλαιών κρατών μελών της ΕΕ.
Ωστόσο, ο υπουργός Τουρισμού Βασίλης Κικίλιας θεωρεί ότι η Αθήνα έγινε ή θα γίνει ελκυστικός προορισμός για ψηφιακούς νομάδες, δηλαδή για καλά αμειβόμενους εργαζόμενους υψηλής ειδίκευσης, συνήθως ξένους, που θα διαλέξουν να μένουν στην Αθήνα και θα τηλεργάζονται με το εξωτερικό.
Μόνο που, κύριε υπουργέ, οι νομάδες στα αγγλικά γράφονται nomads (όλα από μας τα πήρανε!) και όχι nomands, όπως το γράψατε, που θυμίζει περισσότερο το no man ή, για να αναφέρουμε μιαν από τις ειδικότητες του ιστολογίου μας, τη Νομανσλάνδη!
Επί της ουσίας, τώρα, όποιος θέλει να τραβήξει ψηφιακούς νομάδες σε μια χώρα φροντίζει λίγο τις υποδομές της χώρας που ενδιαφέρουν αυτή την κατηγορία, δεν επαφίεται στην έντονη νυχτερινή ζωή ή στον καλό καιρό. Διότι, πόσοι ψηφιακοί νομάδες θα έρθουν στη χώρα με το ακριβότερο και πιο αργό Ιnternet της Ευρώπης, που όταν δεν σέρνεται κόβεται;
* Συζητήσαμε μέσα στη βδομάδα για την κοπιπαστωμένη διατριβή του περιφερειάρχη Αττικής Γ. Πατούλη. Η Μαρίνα Πατούλη, διαβάζω, έσπευσε να στηρίξει τον πρώην σύζυγό της:
Εγώ θέλω να πω ότι δεν αμφισβητώ την αυθεντικότητα της διατριβής, γιατί την έζησα. Θεωρώ μεγάλη αδικία άνθρωποι, οι οποίοι αγωνίζονται στη ζωή τους είναι καλοί επιστήμονες, να εκμαυλίζονται με αυτόν τον σκαιό τρόπο.
Αναρωτιέμαι, ποιο ρήμα ήθελε να χρησιμοποιήσει η κυρία Μαρίνα; Διότι το «εκμαυλίζονται» (δηλαδή «ωθούνται σε ηθική διαφθορά», σύμφωνα με το λεξικό) μάλλον δεν ταιριάζει -εκτός αν υπονοεί ότι ο κ. Πατούλης από κάποιους διεφθάρη.
* Λαθάκι σε σουπεράκι κυπριακού τηλεοπτικού καναλιού (του Ωμέγα, μου λένε) αναγορεύει σε «πρόεδρο Ρωσίας» τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι.
Αλήθεια, το προσέξατε ότι οι δυο πρωταγωνιστές της σύγκρουσης έχουν το ίδιο όνομα, Βλαδίμηρος που λέμε εμείς; Βλαντιμίρ ο ένας, Βολοντιμίρ (ή όπου τονίζονται) ο άλλος.
* Κι ένα μεταφραστικό μεζεδάκι, «από τη σωστή μεριά της πιατέλας», όπως λέει ο φίλος που το στέλνει.
Διαβάζουμε στις δηλώσεις του Κινέζου υπουργού εξωτερικών Γουάνγκ Γι για τον πόλεμο στην Ουκρανία:
Η Κίνα θα συνεχίσει να κρίνει ανεξάρτητα και με αντικειμενικό και αμερόληπτο τρόπο, με βάση την ουσία του ίδιου του θέματος. Ποτέ δεν θα δεχθούμε οποιονδήποτε εξωτερικό εξαναγκασμό ή πίεση, ούτε θα αντιταχθούμε σε αβάσιμες κατηγορίες και υποψίες κατά της Κίνας, συμπλήρωσε.
Κάπως παράξενο δεν είναι ο Κινέζος υπουργός να δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θα αντιταχθεί σε κατηγορίες κατά της Κίνας; Και μαλιστα σε αβάσιμες κατηγορίες; Κάτι δεν πάει καλά.
Και πράγματι, το πρωτότυπο είναι:
«China’s position is objective and fair, and is in line with the wishes of most countries. Time will prove that China’s claims are on the right side of history.»
…
«China will never accept any external coercion or pressure, and opposes any unfounded accusations and suspicions against China,» Wang told reporters on Saturday evening, according to a statement published by his ministry on Sunday.
Κατά τα άλλα, όπως βλέπετε, εκτός από εμάς, και η Κίνα είναι επίσης on the right side of history.
Μόλις βρω κάποια δήλωση του Πούτιν ότι είναι κι αυτοί στη σωστή πλευρά της ιστορίας, θα την αναδημοσιεύσω.
* Είδαμε πιο πάνω το σουπεράκι κυπριακού καναλιού να αποκαλεί «πρόεδρο της Ρωσίας» τον Ζελένσκι, αλλά ανάλογη γκάφα έκανε, σε επίσημη περίσταση μάλιστα, ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος, σε δηλώσεις του στο περιθώριο της συνοδου κορυφής της ΕΕ, αναφέρθηκε στην «αντιμετώπιση αυτής της βάρβαρης ρωσικής επίθεσης στη Ρουμανία»!
Για να είμαι δίκαιος, στην αρχή του αποσπάσματος ακούμε τον Κ. Μητσοτάκη να λέει και για την Ουκρανία, ενώ τη δεύτερη φορά μιλάει για Ρουμανία. Οπότε, δεν τα έκανε όλα λάθος.
* Ίσως να θυμάστε στο περασμένο μεζεδοάρθρο μας, που είχα δυο μεταμεζεδάκια, δηλ. μεζεδάκια (μεταφορικά) για μεζεδάκια (κυριολεκτικά), δυο κακομεταφρασμένες ετικέτες σε έτοιμα φαγητά με βάση τα ζυμαρικά. Ε, τώρα τριτώνουν, διότι ο φίλος που τα είχε στείλει ξαναχτύπησε κι έστειλε κι άλλο δείγμα.
Εδώ λοιπόν έχουμε μια σπάνια συνταγή, ραβιόλια «με ρικότα και σπόνα».
Τι είναι η σπόνα; Μήπως είναι σπόντα; Όχι, είναι το σπανάκι! Πώς έγινε το λάθος δεν το ξέρω, σηκώνω τα χέρια ψηλά.
* Κι ένα ποδοσφαιρικό. Σε άρθρο για τον Παναθηναϊκό, και την ισοπαλία που έφερε εκτός έδρας με τον Άρη, διαβάζω ότι:
Ο Παναθηναϊκός βρήκε ψυχολογία στο «Βικελίδης» κι ατσάλωσε την «τραυματισμένη» ψυχολογία του, μετά την υπό του μετρίου πρεμιέρα του με την ΑΕΚ.
Όχι μόνο «βρήκε ψυχολογία» αλλά και ατσάλωσε την ψυχολογία του!
Προσέξτε ότι η πρεμιέρα ήταν «υπό του μετρίου». Αυτό βέβαια δεν λέγεται, είναι περίπτωση «υπό του μηδενός». Θα πούμε «κάτω του μετρίου», «κάτω από το μέτριο», έστω «υπό το μέτριο».
Πρόσεξα οτι ο συγκεκριμένος αθλητικογράφος έχει χρησιμοποιήσει κι άλλη φορά αυτή την, ας πούμε, έκφραση.
* Πριν από μερικές μέρες η ΕφΣυν δημοσίευσε μια εκτενή και επαινετική παρουσίαση ενός λευκώματος με τίτλο Εύζωνες. Η παρουσίαση βασίζεται σε συζήτηση με την, ας πούμε, ιστορικό κ. Φωτεινή Τομαή, η οποία είχε αφήσει όνομα όσο είχε υπό τον έλεγχό της τα αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Ενώ η κ. Τομαή ξέρει ότι ο ομηρικός τύπος είναι «εύζωνος», και το αναφέρει, ωστόσο αφήνει ασχολίαστο τον ψευδολόγιο τύπο «εύζωνες» που χρησιμοποιείται στο άλμπουμ, και τον χρησιμοποιεί και η ίδια. Ως εδώ, μικρό το κακό.
Πιο πέρα, ωστόσο, η κ. Τομαή [ή, η συντάκτρια αφου συζητησε με την κ. Τομαή] γράφει:
Η λέξη τσολιάς πάντως δεν είναι ελληνική και τη συναντάμε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. «Οι Οθωμανοί εκλάμβαναν ως κουρέλια (τουρκικά cul) τη συνήθως λερωμένη άσπρη φουστανέλα των Ελλήνων που ήταν ραμμένη από πολλά διαφορετικά αλλά ίδιου χρώματος κομμάτια υφάσματος».
Καταρχάς, η λέξη «τσολιάς» φυσικά και είναι ελληνική. Αυτό που εννοείται εδώ είναι ότι δεν είναι ελληνικής ετυμολογίας. Να προσπεράσουμε κι αυτή τη μικρή ανακρίβεια διότι ακολουθούν μεγάλες.
Μια άλλη ανακρίβεια είναι ότι η τουρκική λέξη δεν γράφεται cul αλλά çul. Ας την προσπεράσουμε κι αυτήν.
Η μεγάλη ανακρίβεια είναι ότι τη λέξη τσολιάς τη συναντάμε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το εντός εισαγωγικών απόσπασμα επαναλαμβάνει την άποψη που διατυπώνει στο ετυμολογικό λεξικό του ο Μπαμπινιώτης, αλλά χωρίς να προσκομίζει την παραμικρή μνεία της λέξης σε κείμενα της εποχής.
Σε ένα παμπάλαιο άρθρο του ιστολογίου, το οποίο χρειάζεται επειγόντως ξανακοίταγμα και αναδημοσίευση, είχα εκφράσει εντονότατες αμφιβολίες για το αν η λέξη «τσολιάς» υπήρχε επί Τουρκοκρατίας. Το πιθανότερο, με βάση και την ολοκληρωτική απουσία της από κείμενα της εποχής του Εικοσιένα, είναι να εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και να σήμαινε αρχικά τον κακοντυμένο, τον κουρελή.
Ας πούμε όμως ότι η ανακρίβεια αυτή δεν βαραίνει μόνο την κ. Τομαή αλλά και τον Μπαμπινιώτη. Η επόμενη, που δεν είναι ανακρίβεια αλλά συνειδητή διάδοση εθνικιστικού μύθου, της χρεώνεται αποκλειστικά. Γράφει:
Ανάμεσα σε πολλές, διασταυρωμένες ιστορικές μαρτυρίες γενναιότητας και λεβεντιάς, όπως σημειώνει η Φ. Τομαή, υπάρχει μία που αναφέρεται σε Εύζωνα ο οποίος φύλαγε τη σημαία στην Ακρόπολη την ημέρα που οι ναζί εισέβαλαν στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου του 1941. Οταν διατάχθηκε να την υποστείλει για να υψωθεί η ναζιστική σημαία, εκείνος τυλίχθηκε με την ελληνική σημαία και έπεσε από τον Ιερό Βράχο θυσιάζοντας τη ζωή του, μην αντέχοντας την ταπείνωση.
Προσέξτε ότι ο μύθος για τον ανύπαρκτο εύζωνο Κουκκίδη αναβαθμίζεται εδώ σε «διασταυρωμένη ιστορική μαρτυρία»! (Έχουμε γράψει σχετικό άρθρο, βέβαια).
* Μετά την «άβλη πολιτιστική κληρονομιά», ο Αχιλλέας Μπέος, αφού έκανε συζητήσεις με επιστήμονες, μας λέει ότι θα αποκτήσουμε την ανοσία της αγγέλης.
Το βίντεο είναι από τους Λούμπεν:
* Και κλείνω με κάτι το τουριστικό.
Το ξέρατε ότι υπάρχουν κι άλλες Ασπίδες του θριάμβου πέρα από τη γνωστή στο Παρίσι;
Προφανώς πρόκειται για τη γνωστή ασπίδα πάνω στην οποία οι Γαλάτες κουβαλούσαν τον αρχηγό τους. Όταν ο Μοναρχίξ νίκησε τον φιλορωμαίο αρχηγό στη γνωστή περιπέτεια «Ο αγώνας των αρχηγών», έκανε τον γύρο του θριάμβου, και από τότε η ασπίδα του ονομάστηκε «ασπίδα του θριάμβου».
Πιο πεζά, μάλλον είναι λάθος αντί για «Αψίδες» -και το διόρθωσαν στο σάιτ όπου είχε εμφανιστεί αλλά μένει σε κάποιες αναδημοσιεύσεις.
Οι έξι αψίδες του άρθρου βρίσκονται: δύο στη Νέα Υόρκη και από μία στη Ρώμη (της φωτογραφίας), στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στη Βαρκελώνη.
Για να ακριβολογούμε πάντως, αυτές είναι αψίδες αλλά δεν είναι όλες Αψίδες του Θριάμβου. Αψίδες που να λέγονται Αψίδα του Θριάμβου, εκτός από τη γνωστή, υπάρχουν και στο Βουκουρέστι ή την Πιονγκ Γιανγκ. Υπάρχουν και σε γαλλικές πόλεις -τουλάχιστον ξέρω μία στη Ντιζόν, όπου έχω βγάλει και φωτογραφία μαζί με τον παρτενέρ μου ύστερα από την επιτυχία μας σε ένα τουρνουά μπριτζ. Είχε όμως ονομαστεί Arc de Triomphe από πριν.
* Και εδώ τελειώσαμε για σήμερα. Να θυμηθείτε να αλλάξετε την ώρα αύριο!
