Ίσος Ιησούς, Γιώργος Παναγιωτίδης, Εκδόσεις Βακχικόν
Ο καιρός μας
που περνά,
Που πάει
Όταν ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφιζε τον υποβασταζόμενο Θεό της Καπέλα Σιστίνα, οραματιζόταν την γέννηση του ανθρώπου που είναι ολόκληρος ο κόσμος. Αγγίζει τον Αδάμ και αυτός εγκαταλείπει την αιωνιότητα, ταξιδεύοντας έκτοτε σε γκραβούρες και καημούς επίγειους, σε μυθολογίες, δυστυχίες και εύνοιες. Και όμως μες στην αιτία αυτού του δράματος που παίζεται εδώ και πεντακόσια χρόνια στην οροφή του παρεκκλησίου, αναγνωρίζονται οι λόγχες που η ανθρώπινη φαντασία εκτοξεύει και τα εδάφια ενός βιβλίου που θα γράφεται εις τους αιώνες. Αυτή η αμίαντη αθωότητα σημαδεύει την ανθρωπότητα, τότε και τώρα, ώστε και όταν ακόμη η γλώσσα πεθάνει, να απομείνει μια ιδέα από την δόξα της εποχής που παραμένει θαμπή και ολομόναχη μες στην ρωμαϊκή λήθη.
Αυτήν την σκηνή φαντάστηκε τούτο το σημείωμα όταν πήρε να διαβάζει τον Ίσο Ιησού του Γιώργου Παναγιωτίδη. Η φιλόδοξη έκδοση του Βακχικόν περιγράφει συνοπτικά το γενεαλογικό της δέντρο στο οπισθόφυλλο. Είμαστε επομένως στην εποχή της τεχνολογικής Επιστημονικής Φαντασίας, επισημαίνουν οι συστάσεις, όπου νάνο -υπολογιστές εμφυτεύονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, μεγάλες εταιρίες τρέχουν πρωτοπόρα προγράμματα, η τεχνολογία εξελίσσει τη ζωή και τον άνθρωπο. Παράλληλα, όμως το μυθικό υπόβαθρο που υποδηλώνεται με τα ονόματα των πρωταγωνιστών συναντά την Αγία Τριάδα του Χριστιανισμού. Ο Πατήρ, υπολογιστής με τον γιο του Ιησού και κάπου εκεί πετά το Άγιο Πνεύμα. Είναι ο Ίσος και οι σκέψεις του ;Είναι η πνευματώδης καινοτομία που ανοίγει δρόμους; Είναι μια άλλη ασύλληπτη δύναμη;
Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στα κορυφαία αυτά ερωτήματα που τείνουν να αναδειχτούν στα πιο κλασσικά μεγέθη του καινούριου αιώνα που κορυφώνουν το μυστήριο και το αίνιγμα. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης σμίγει τον μύθο με όρους του τωρινού, η δική του θεολογία επικεντρώνεται στον άνθρωπο που ανασυνθέτει στους κόλπους της την εργογραφία, τα ρεύματα της εποχής και τις πιο παραδοσιακές της αξίες. Ο δικός του Αίμων μεταμορφώνεται στην αιώνια θυσία που σημάδεψε για πάντα την βιογραφία του. Ο Ίσος, μια συγκαλυμμένη, διονυσιακή παρουσία, ο κβαντικός υπολογιστής που ρυθμίζει την μυστική, εκλεκτική συγγένεια του ανθρώπου με την εξωφρενική εποχή του. Αυτές οι κέρινες μορφές φορούν το μυστήριο της εποχής τους, κάτι κρατούν από τον μύθο τους και πορεύονται ανασαίνοντας την φαντασία, την ποίηση, την θρησκεία και το παραμύθι μιας ευφάνταστης συγκυρίας. Εκείνο που απομένει από τον παλμό τους είναι ένα είδος χωρικού βιώματος, η ανάσα του καιρού που παρασέρνει την ομορφιά και την μνήμη. Οι ψυχές των ηρώων του που έρχονται από το μεγάλο, ιστορικό βάθος της αρχαίας, ελληνικής μυθολογίας λύνονται από τον χρόνο, τα λόγια τους δεν είναι παρά μια αντίσταση στην αγριότητα κάθε καιρού. Αυτήν που κυκλώνει την μοίρα της Αντιγόνης και οδηγεί τον Αίμονα στον θάνατο. Αυτήν που αναδεικνύει τον Ίσο σε μια τέχνη, τόσο συγγενική προς την υφαντική, την αρχιτεκτονική, τέχνη που αντλεί από την ζωή και σαν ποίημα σε εκείνη επιστρέφει. Αυτόν τον θεό που σε άλλες εποχές ταυτίστηκε με τον Χριστό και το μαρτύριό του και που τροφοδοτεί με ζωή το είδος της πιο καταιγιστικής τεχνολογίας. Η ψυχή του Ίσου είναι μια χειρονομία που σκοπεύει να αλαφρύνει το βάρος αυτού του ντόπιου πολιτισμού. Και ο ανθρωπισμός που διατρέχει σαν αίμα αυτό το βιβλίο μοιάζει με τον χαριτωμένο, ελληνιστικό ανθρωπισμό που ψάχνει την θέση του ανάμεσα στους καινούριους Κύκλωπες.
Ετούτο το σημείωμα συλλογίζεται πως ο Ίσος, ο ταυτισμένος Ιησούς του Γιώργου Παναγιωτίδη, μια ψυχή χειμαζόμενη θυμίζει την χειρονομία του Μιχαήλ Άγγελου που διαλύει το σώμα του για χάρη μιας τέχνης υψηλής και ανθρώπινης. Ο δημιουργός του Ίσου Ιησού, εικονοποιεί την φαντασία και διαμορφώνει το φαντασιακό, αντλώντας από εκείνο το αιώνιο παραμύθι που δανείζεται την ανθρώπινη ταυτότητά του από τις πιο τραγικές μορφές της ποίησης. Μες στην υπερβολικά σκληρή εποχή του ο συγγραφέας σμίγει γλώσσες, φωνές, μύθους και ιστορίες διαμορφώνοντας την σκηνογραφία για έναν κόσμο που διαστέλλεται και ταξιδεύει. Οι ήρωες του Ίσου Ιησού δεν γυρεύουν την εικόνα , μονάχα έναν δρόμο για την αγάπη, έναν δρόμο που προφέρεται με την ορθογραφία μια ξέφρενης τεχνολογίας που ποτέ και κανείς δεν ονειρεύτηκε. Ίσως στον μύθο αυτού του παράξενου βιβλίου να υπάρχει μια ιδέα από το φως που φωτίζει το δράμα της εποχής μας. Που καλείται να διατρέξει την αιωνιότητα με την ελαφρότητα μιας μπαλάντας και μιας ανθρώπινης ιστορίας. Το ανέκδοτο σύμπαν και ο ηλεκτρονικός Θεός του Γιώργου Παναγιωτίδη ενθρονίζουν την θρησκεία στην καινούρια της θέση. Η τέχνη ονομάζεται τεχνολογία και παρέχει όλα τα μέσα για την εκλέπτυνση της ευαισθησίας που θεωρεί αναγκαία η εποχή μας.
Ο Ίσος Ιησούς δεν συνιστά ένα εύκολο βιβλίο. Το ζητούμενο της συνύπαρξης μύθου, θρησκείας και επικαιρότητας αποτελεί ένα ξεχωριστό στοίχημα για την καινούρια έκδοση του Βακχικόν, που στην επιτομή της δημιουργικής γραφής σμίγει την ευσέβεια με το θάμπος ενός καινούριου, ηλεκτρονικού αιώνα. Δεν είναι πια ο χρυσός που στέλνει τα πρόσωπα στον παράδεισο, αλλά ένας ολοκαίνουριος, μαγικός κόσμος, πλασμένος από συναρτήσεις, μαθημένος στην οπτική των αντανακλάσεων που υλοποιούν το ίδιο το μέλλον. Μια αίσθηση έξω και πέρα από τον χρόνο αναδεικνύει το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγιωτίδη. Ο κόσμος που μέχρι πριν ανακτούσε τις δόξες του μέσα από το ψηφί, το ριγλί και το μαργαριτάρι, τώρα γυρεύει μαγικές συναρτήσεις, μόνο για να βρει πίσω από την διαβατάρικη εικόνα την προσομοίωση του θεού, την όψη την πιο δική του.
Ετούτο το σημείωμα χάνεται στα κυκλώματα μιας κβαντικής θεωρίας και συναντά την εκδοχή του Θεού που γεννιέται. Αναγνωρίζει πως έργα σαν αυτό του Παναγιωτίδη, φαντάζουν συμβιβασμένα με την ιστορία ενός σύγχρονου δεσμώτη που καθορίζει την νέα του πορεία. Μια διαδρομή που κουβαλά την αύρα του μέλλοντος, την λεπτή του ακόμη απόχρωση που τίποτε δεν λησμονεί, κανέναν μύθο, καμιά πληγή. Αυτό το θαύμα που κρατά ζωντανή την μνήμη του Ίσου, καθιστά άφθαρτα τα πρόσωπα και μεγεθύνει την άγνοια της ψυχής μας. Το πρόσωπό του ο Ίσος το ανταλλάσσει με άλλες μορφές και μια χίμαιρα ξεγλιστρά από τις σελίδες του βιβλίου των εκδόσεων Βακχικόν.
*** Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε στην Αθήνα οικονομικά και σήμερα εργάζεται στον τραπεζικό τομέα. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφική δραστηριότητα ξεκίνησε το 2007. Κείμενα και ποιήματά του περιλαμβάνονται στο λογοτεχνικό περιοδικό “Νέα Σκέψη”, όπου και συμμετέχει συστηματικά. Δουλειά του έχει συμπεριληφθεί στη “Φιλολογική Πρωτοχρονιά” (εκδ. Μαυρίδη), στην ανθολογία του Συλλόγου Βιβλιόφιλων Έδεσσας, στη συλλογική ποιητική συλλογή των εκδ. “Σίλφιον” καθώς και στο “Αλμανάκ” του 2009, που οργανώθηκε και δημοσιεύθηκε από την ομάδα του “Ποιείν”. Επίσης δείγμα γραφής μπορεί κανείς να εντοπίσει σε πολλά έντυπα, ηλεκτρονικά και μη, όπως το περιοδικό “Asante” ή τους δικτυακούς χώρους της ομάδας “Ποιείν” και άλλων συγγραφικών, ηλεκτρονικών κοινοτήτων.
The post Η προπαίδεια του καινούριου κόσμου, γράφει ο Απόστολος Θηβαίος [Ίσος Ιησούς, Γιώργος Παναγιωτίδης] appeared first on Literature.gr.
