Πριν από 40 περίπου χρόνια είχα δει μια ολοσέλιδη σειρά από γελοιογραφίες του μέγιστου Ράιζερ (Ρεζέρ τον λένε οι Γάλλοι), που από τότε ψάχνω μάταια να την ξαναβρώ. Ο τίτλος ήταν μακροσκελής, κάτι σαν: Απήγαγαν τον εγγονό του βασιλιά της σοκολάτας, ο βασιλιάς των μακαρονιών ανησυχεί. Στο πρώτο καρέ δυο ηλικιωμένες κυρίες διαβάζουν για την απαγωγή του παιδιού, ενώ ένας ακόμα πιο ηλικιωμένος κύριος παρακολουθεί. Οι κυρίες εξοργίζονται:
– Τους απαγωγεις παιδιών πρέπει να τους τουφεκίζουν, λέει η πρώτη.
– Όχι μόνο, να τους βασανίζουν με πυρωμένο σίδερο, πλειοδοτεί η δεύτερη.
Η πρώτη αντιπροτείνει κάποιο ακόμα χειρότερο βασανιστήριο, ξέρω γω να τους γδέρνουν ζωντανούς, ενώ η δεύτερη κάνει πάλι ρελάνς με κάτι πιο φρικτό.
Τότε, ο κυριούλης ρωτάει όλο απορία: Σε ποιους θέλετε να τα κάνετε αυτά τα βασανιστήρια;
– Στους απαγωγείς παιδιών, ουρλιάζει η πρώτη. Αλλά ο κυριούλης είναι βαρήκοος.
– Στους εκτροφείς στρειδιών; Και τι σας έφταιξαν;
Οι δυο γηραιές κυρίες συνεχίζουν να φαντάζονται φρικτές τιμωρίες για τους κακούργους κι ο κυριούλης ρωτάει πάλι:
– Ποιους θέλετε να τιμωρήσετε;
– Τους απαγωγείς παιδιώωωωων! ξελαρυγγιάζεται η μία.
– Τους κατασκευαστές σπιτιών; Γιατί;
Οι κυρίες ξαναπιάνουν το γαϊτανάκι των πιθανών και απίθανων μαρτυρίων και όσο τα λένε, τόσο περισσότερο διεγείρονται, αλλά ο γέρος δεν παραιτείται:
– Σε ποιους θέλετε να τα κάνετε όλα αυτά;
Οπότε και οι δυο τους, εν χορώ:
– ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΦΟΥΣ!
Κι εκεί τελειώνει το σκίτσο. Mια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, κι εγώ έγραψα περίπου 210, οπότε αδικώ το σκίτσο του Ράιζερ (ή του Βολίνσκι), αλλά δεν μπορώ να σας το δείξω. Έχω από τότε φάει τον κόσμο να ξαναβρώ το τεύχος του Παραπέντε που το είχε ή το γαλλικό πρωτότυπο, μα δεν τα κατάφερα παρόλο που έχω στη συλλογή μου σχεδόν όλα τα αλμπουμάκια του Ράιζερ -σε σημείο που να έχω αρχίσει ν’ αμφιβάλλω μήπως τελικά το σκίτσο δεν ήταν του Ράιζερ αλλά του Βολίνσκι (Βολενσκί που τον λένε οι Γάλλοι).
Το σκίτσο του Ράιζερ το σκέφτηκα βλέποντας στα σόσιαλ τις οργισμένες αντιδράσεις πολλών χρηστών (και φίλων μου) όταν μαθεύτηκε η είδηση για το γατάκι στην Αιδηψό. Θυμίζω τι έγινε, μήπως μας διαβάζει κανείς φίλος από άλλο πλανήτη. Μια παρέα στην Αιδηψό έτρωγε ψάρια σε παραθαλάσσια ταβέρνα και κάποιος από την παρέα αφού προσέλκυσε κοντά του ένα γατάκι δείχνοντάς του ένα μεζέ, το κλότσησε και το έριξε από την εξέδρα όπου έτρωγαν -οι γνώμες διίστανται αν το γατάκι έπεσε στη θάλασσα ή στην αμμουδιά ή σε χαλίκια, πάντως δεν φαίνεται να έπαθε κάτι σοβαρό. Στη συνέχεια επιχείρησε να κάνει το ίδιο και με δεύτερη γάτα, η οποία όμως, έχοντας δει τι προηγήθηκε, ήταν πιο δύσπιστη.
Κάποιος άλλος της παρέας κινηματογράφησε τη σκηνή και την ανέβασε, καμαρώνοντας, στα σόσιαλ, σε μια κίνηση αυτοκτονικής βλακείας, με αποτέλεσμα η βάρβαρη πράξη του φίλου του να φτάσει στα πέρατα του (ελληνόφωνου, τουλάχιστον) Διαδικτύου. Στην αρχή, ο λεγάμενος έβρισε τους επικριτές, ύστερα, όταν συνειδητοποίησε την κατάσταση, ζήτησε συγγνώμη και παραδέχτηκε ότι «κάναμε μια μαλακία σε λογικά επίπεδα».
Στο μεταξύ, από το βιντεο εντοπίστηκε ο βάρβαρος που έριξε την κλοτσιά (νομίζω πως είχε τατουάζ στο πόδι) και, όπως έσπευσε να ανακοινώσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο κ. Θεοδωρικάκος, συνελήφθη από την αστυνομία.
Την ίδια ώρα, στα σόσιαλ γινόταν η διαπόμπευση του «βασανιστή» της γάτας. Εκεί γράφτηκαν διάφορες υπερβολές για την τιμωρία που θα άξιζε στον «βασανιστή», που μου θύμισαν τα σκίτσα που περιγράφω στην αρχή.
Το να ξεσπάει κανείς ενάντια σε κάποιον που (φαίνεται να) διαπράττει βαρβαρότητες δεν είναι κατακριτέο, το αντίθετο θα έλεγα, αν και βρίσκω ψεγάδια σε αυτές τις ασκήσεις ιντερνετικής κατακραυγής (έστω κι αν μάλλον έχω κι εγώ πάρει μέρος σε τέτοιες). Ωστόσο, στην περίπτωση της Αιδηψού χάθηκε το μέτρο, νομίζω. Ένα προβληματικό σημείο είναι ότι δημοσιοποιήθηκαν τα ονόματα όχι μόνο του (φερόμενου ως, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς) δράστη της κλοτσιάς και του βιντεοσκοπητή, αλλά και άλλων μελών της παρέας, όπως και της ταβέρνας όπου έγινε το περιστατικό.
(Και τι έγινε, θα πείτε. Αν όμως τα γεγονότα δεν είχαν εξελιχτεί όπως φαίνεται να εξελίχτηκαν; Προς τι η δημοσιοποίηση των στοιχείων; Και σε σχέση με αυτό, μου γράφει μια φίλη που έχει εστιατόριο σε νησί: Στο μαγαζί γυροφέρνουν πολλές γάτες. Συχνά, όπως είμαι φορτωμένη με τον δίσκο, κάποια μπλέκεται στα πόδια μου. Προκειμένου να πεδικλωθώ και να πέσω, την κάνω πιο πέρα με το πόδι. Σκέψου να με βιντεοσκοπήσει κάποιος και να με βγάλει στα σόσιαλ για βασανίστρια!)
Ένα δεύτερο προβληματικό σημείο είναι πως ακούστηκαν βαριοί χαρακτηρισμοί. Δεν είναι «φρικαλεότητα», όπως γράφτηκε, η κλοτσιά στο γατάκι. Τις λέξεις πρέπει να τις χρησιμοποιούμε με περίσκεψη, με φειδώ. Αν σπαταλήσουμε τη «φρικαλεότητα» για μια κλοτσιά (πλασεδάκι μάλλον, όπως είπε και ο φίλος Παντελής Μπουκάλας) σε γατάκι, τι θα πούμε για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που τον κλοτσούσαν στο κεφάλι και τον έσερναν στα κομμένα τζάμια; Για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη; Για τους πρόσφυγες που πνίγονται στον Έβρο και στο Αιγαίο; Πώς θα τα χαρακτηρίσουμε;
Τρίτο προβληματικό σημείο, το τουίτ του υπουργού κ. Θεοδωρικάκου, που ανακοίνωσε περιχαρής τη σύλληψη του «ατόμου που κλώτσησε και πέταξε στη θάλασσα ένα γατάκι».
Καταρχάς, ο κ. υπουργός εδώ φαίνεται να παραβιάζει το τεκμήριο της αθωότητας. Συνελήφθη κάποιος που φέρεται να κλότσησε κτλ. το γατάκι. Δεν έχουμε απαίτηση από τους απλούς πολίτες που σχολιάζουν στα σόσιαλ να σέβονται το τεκμήριο της αθωότητας, έχουμε όμως από τον κ. υπουργό.
Κι έπειτα, από πού κι ως πού είναι αρμοδιότητα του Υπουργού να ανακοινώνει συλλήψεις; Εισαγγελέας δεν υπάρχει; Διάκριση εξουσιών δεν υπάρχει; Ή είναι αυτά ψιλά γράμματα για το επιτελικό μας δοβλέτι;
(Απλώς: ο κ. υπουργός, που δεν έχει ανοίξει το στόμα του όταν διαπράττονται φόνοι μέρα μεσημέρι, είδε φως και μπήκε -είδε δηλαδή τη λάμψη που βγάζουν τα ψηφαλάκια).
Ανέφερα πιο πάνω δυο φρικτές θανατώσεις ανθρώπων, του Ζακ Κωστόπουλου και της Ελένης Τοπαλούδη, επειδή κατά σύμπτωση αυτές τις μέρες εκδικάζονται -η πρώτη σε πρώτο βαθμό, η δεύτερη σε δεύτερο. Χτες εκδόθηκε η απόφαση για τον φόνο του Ζακ, που καταδικάζει τους δυο πολίτες αλλά αθωώνει τους αστυνομικούς που φάνηκαν να κλοτσάνε στο κεφάλι τον αιμόφυρτο Ζακ. Μεγαλύτερο μπελά θα είχαν βρει, σκέφτομαι, αν κλοτσούσαν γάτα.
Αλλά και η κυβέρνηση στην οποία είναι μέλος ο τοσο ευαίσθητος (για τις γάτες) κ. Θεοδωρικάκος ακολουθεί εδώ και μήνες συστηματικά την πολιτική των παράνομων επαναπροωθήσεων στα σύνορα, εξαιτίας της οποίας βρίσκουν τον θάνατο δεκάδες μετανάστες και πρόσφυγες, μωρά παιδιά, γυναίκες, άντρες (όχι όμως γατάκια).
Σκέφτομαι πως αν ένα κλάσμα του πάθους με το οποίο καταδικάστηκε η κλοτσιά στο γατάκι είχε αφιερωθεί στην υπόθεση των επαναπροωθήσεων ίσως να είχαν γλιτώσει κάποιες ανθρώπινες ζωές.
Ακόμα ένα προβληματικό σημείο, η προσπάθεια άντλησης πολιτικής υπεραξίας από ένα γεγονός που εμφανώς δεν είναι πολιτικό.
Κάποιοι (που δεν αποκλείεται και να πληρώνονται από τους φόρους μας) έβγαλαν τη φήμη ότι ο (φερόμενος ως) δράστης της κλοτσιάς στο γατάκι ήταν «αριστερός».
Mέχρι εδώ καλά, εννοώ ότι δουλειά των τρολ (που ίσως και να πληρώνονται από τους φόρους μας) είναι να προσπαθούν να βγάζουν τα άπλυτα του αντίπαλου στη φόρα. Από τα τρολ δεν έχω απαιτήσεις, έχω όμως από έναν υπουργό, να μην αναδημοσιεύει (αρτάρει, που λέμε) τα σκουπίδια των τρολ.
Πολύ περισσότερο, είναι θλιβερό ένας υπουργός να αναδημοσιεύει ψέματα -διότι όπως θα δείτε στα σχόλια, οι αναρτήσεις του λεγάμενου χαρακτηρίζονται από εθνικιστικό και ακροδεξιό πνεύμα, πολλές κάνουν ανοιχτή επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και γενικά μόνο αριστερές δεν είναι.
Παρεμπιπτόντως, η συναγωγή συμπερασμάτων από τις αναρτήσεις δεν αφορούσε τον (φερόμενο ως) δράστη, ο οποίος δεν μοιάζει να έχει παρουσία στα σόσιαλ, αλλά τον βιντεοσκοπητή των άθλων του.
Για τον (φερόμενο ως) δράστη μάθαμε μόνο πως είναι Αλβανός ή αλβανικής καταγωγής. Δείχνει κι αυτό το θλιβερό επεισόδιο πως οι Αλβανοί είναι απόλυτα ενσωματωμένοι στην Ελλάδα. Και στα καλά, και στις βαρβαρότητες.
Και θα κλείσω πηγαίνοντας σε άλλο θέμα. Είδα χτες στο Τουίτερ την εξής δημοσίευση, που τη μεταφέρω αυτούσια.
Με πήρε τηλέφωνο πριν λίγο μια κυρία με καταγωγή από την Αλβανία. Ζει με το σύζυγο της στην Ελλάδα από το 1991. Πούλησαν το σπίτι που είχαν στα Τίρανα για να αγοράσουν σπίτι στην Ελλάδα. Εδώ ζουν πλέον. Έχουν δυο παιδιά που τελείωσαν το ελληνικό Πολυτεχνείο και πήραν την ελληνική ιθαγένεια. Έκαναν αίτηση και αυτοί το 2018. Πλήρωσαν 1.400 ευρώ για παράβολα. Έδωσαν τις εξετάσεις που θέσπισε η κυβέρνηση της ΝΔ. Πέρασαν και οι δυο. Η κυρία πέτυχε με 95%. Πίστεψε πως πήρε ιθαγένεια. Μετά από 31 χρόνια το θεωρούσε αυτονόητο. Όμως πριν λίγες μέρες παρέλαβαν την απόρριψη του αιτήματος τους. Όπως ισχύει για πολλές και πολλούς, δεν πληρούσαν τα οικονομικά τεκμήρια που τέθηκαν με υπουργική απόφαση 3 χρόνια αφού είχαν καταθέσει την αίτηση τους. Μου μίλησε για την αναδρομικότητα των νόμων. Τι να της απαντήσω… Ντράπηκα γι αυτό που της έκανε η ελληνική πολιτεία που λειτουργεί συνάμα ρατσιστικά και ως κοινός απατεώνας. Προφανώς οι κυβερνώντες δεν ντρέπονται.
Ο ερχομός των Αλβανών μετά το 1990 ήταν σωτήριος για την Ελλάδα -δείτε τα δημογραφικά στοιχεία. Σήμερα, η χώρα μαραζώνει κι όμως η ελληνική πολιτεία κάνει ό,τι μπορεί για να διώξει πολύτιμους πολίτες απολύτως ενσωματωμένους. Σε αντιδιαστολή, το Λουξεμβούργο δίνει ιθαγένεια σε όσους έχουν συμπληρώσει πενταετία στη χώρα αν περάσουν με επιτυχία τις εξετάσεις της γλώσσας (αυτό δεν είναι τόσο απλό, εννοώ τη λουξεμβουργιανή γλώσσα, αν και οι εξετάσεις δεν είναι πολύ απαιτητικές), όμως για όσους διαμένουν επί 20+ χρόνια αρκεί να έχουν παρακολουθήσει 24 ώρες μαθημάτων, χωρίς να δώσουν εξετάσεις. Κι έτσι το Λουξεμβούργο αύξησε σε 10 χρόνια τον πληθυσμό του κατά 25% (από 500.000 σε 625.000) ενώ η Ελλάδα έχει μείωση.
Αυτά για το γατάκι.
