Γράφει ο Κ.Γ.Βασιλείου
Η παιδαγωγός και δικηγόρος συγγραφέας στον “φτερωτό κλέφτη” επιχειρεί να διηγηθεί επεισόδια του πέραν της πραγματικότητας κόσμου, με χαρακτηριστική ικανότητα έκφρασης και πλούτο γνώσεων·πρόκειται για φαντασιακή διάθλαση του τόπου και του χρόνου, της εικόνας, της αληθοφάνειας, της αυταπάτης· αναπαρίσταται μια μεταρεαλιστική εικόνα.
Η θητεία της Χρ. Λεκκάκου στα πανεπιστημιακά έδρανα περί την Δημοτική Εκπαίδευση συνέδραμε στην ηρωοποίηση ενός 12χρονου, μεταστάντος στον κόσμο του φωτός ή των σκιών, μέσω του οποίου επιχειρείται αποκαλυπτική φιλοσοφική επεξεργασία των ανθρωπίνων αδιεξόδων· παρ’ όλον ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως υπερβολική η διατύπωση εννοιών ή συμβουλών ή νουθεσιών, που προσιδιάζουν σε ώριμους ενήλικες και όχι σε μειράκια, υπάρχει η Ανωτέρα Δύναμη που επιβοηθά τον πρωταγωνιστή να ανέλθει τις ουράνιες κλίμακες· άλλωστε από «μικρόν… μαθαίνεις την αλήθεια», κατά τη λαϊκή ρήση.
Ο Ντάνιελ, μια έξοχη φιγούρα της τελειότητας, εκφραστής ιδανικός του αγώνα ολοκλήρωσης, κατακτά τον αναγνώστη με την αγνότητα της παιδικότητας. Συναντάται με τον Θεό! Εκφράζει απόψεις και ερωτήματα! Εισέρχεται μάλιστα στο σπίτι του Μεγαλοδύναμου! Συμβουλεύεται το Ανώτατο Όν! Ιχνογραφείται ο Άκτιστος, ως ανήλικος, άρα αθώος, μακριά από τις καθημερινές αμαρτίες· ο Θεός φέρεται με απλότητα, αρέσκεται στα ζώα ως αθώα πλάσματα, στην ουράνια μουσική στα ευωδιαστά λουλούδια, στους φίλους, στην θάλασσα, στα τραγούδια, στα βιβλία, στα όνειρα, στην ελευθερία της βούλησης, στην ομορφιά, στον έρωτα, στην ανιδιοτέλεια, στον σεβασμό προς τον πλησίον, στην ευγένεια, στην αγνότητα, στη συμπόνια, στη δικαιοσύνη, στη συγνώμη, στα ποιήματα, στο ηθικό χρέος, στην καλοσύνη, στη ξεγνοιασιά, στην πληρότητα, στην ψυχική γαλήνη, στην ευτυχία, στην παιδεία, στη φιλοζωία, στην μετενσάρκωση. Η βουκαμβίλια, αυτό το πολύχρωμο άνθος, συναντάται σε πολλά σημεία του αφηγήματος, ως πηγή χαράς και ελπίδας.
Η υπερβατική σκέψη αποδίδεται με στιβαρή γλώσσα και νοηματική πληρότητα, εισάγουσα σε μια εικονική ελευθερία, τουτέστιν σε μια αναληθή αντανάκλαση της επίγειας κοινωνικής διάρθρωσης· προς επιβεβαίωσιν (!;) του περιβάλλοντος, στο οποίο ο ήρωας κινείται, θα μπορούσε να συνδράμει το του Comte: «Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει λογικά την ανυπαρξία του Απόλλωνος ή της Αθηνάς».
Ο Ντάνιελ μας ενημερώνει για τον βίο στην ουτοπική πολιτεία· αναπαριστά ένα βιωματικό ισοδύναμο στους άφατους λειμώνες, χωρίς όμως την ευτέλεια των θνητών· η μυθιστοριογράφος με λόγο πεποικιλμένο, εν είδει δοκιμιακής γραφής, διυλίζει αποστάγματα σοφίας και τα καλλωπίζει, επινοώντας αφορισμούς, αποδεικνύοντας ωριμότητα πνεύματος· η νέκυια των τετελειωμένων υμνείται, ως εγγύτητα του Ανωτάτου Όντος και υποστηρίζεται η επάνοδος -Ανάσταση- των τεθνεώτων με μορφή ανθρώπινη ή ζωική· η κρατούσα για τα παραδείσια πεδία αισθητική τελειότητα κορυφώνει τη νεωτερικότητα του διαλόγου, με απώτερο στόχο την άρση της ατέλειας των βροτών· το κείμενο της Χρ. Λεκκάκου αναδίδει την Καβαφική αγωνία: “νάρκης του άλγους δοκιμές εν φαντασία και λόγω”, όπου επιχειρείται να εισαχθεί μια παρηγορητική κραυγή υπέρ των εκτοπισμένων από τους χλοερούς θεϊκούς τόπους.
Παράλληλα η κρινομένη γραφή παραπέμπει στον φόβο του θανάτου, στην καθημερινή φθορά, στην υπαρξιακή αγωνία και αποπειράται να ανακόψει τον ηθικό κατήφορο των θνητών με την απεικόνιση μιας ιδεατής κοινωνίας. Είναι η προσπάθεια απέλπις και αγωνιώδης, δεδομένου ότι ο Σοφοκλής ήδη μας έχει κληροδοτήσει το ανυπέρβλητο: «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει».
Οι 144 σελίδες του «Φτερωτού Κλέφτη» βρίθουν παροιμιακού λόγου και αποφθεγμάτων, ενισχυτικών του συγγραφικού στόχου. Μεταφέρονται προς ενημέρωσιν ψήγματα της διαχεομένης στο μυθιστόρημα αυτογνωσίας: «η ομορφιά είναι συναίσθημα», «μόνο αν δεν ξέρεις τι σε περιμένει μπορείς να επιλέξεις σωστά», «η ομορφιά είναι συναίσθημα», «πόση σοφία κρύβει μια παιδική ψυχή», «οι λέξεις είναι μάγισσες», «δεν θέλεις πολλή ευτυχία, αλλά θέλεις να είναι δική σου», «ο Θεός έχει πράγματι χιούμορ», «θέλεις να υποκλιθείς εκστασιασμένος στη μεγαλειότητα μιας φύσης», «Ήταν τόσο ασφαλής στο Τώρα της, που σίγουρα είχε κάνει κάτι σωστά με όλα τα Πριν της», «εκείνος που επιτρέπει στους άλλους να τον δουν ευάλωτο, δεν είναι αδύνατος, αντιθέτως, είναι ο πιο δυνατός απ’ όλους», «η φαντασία είναι αλαζονική σχεδόν νάρκισσος», «πίσω από κάθε σπουδαίο κόσμο κρύβεται μια βιβλιοθήκη», «η αγάπη που μοιράζεσαι είναι γεμάτη ζεστασιά και ασφάλεια», «το όνειρο σε μαθαίνει να τολμάς», «μα πώς μπορεί να έχει δύναμη το σώμα, αφού νοσούσε η ψυχή του;», «γερνά η έλλειψη όχι ο χρόνος», «η πιο επικίνδυνη νόσος είναι η έλλειψη αγάπης», «η ψυχή πονά και νοσεί περισσότερο από το σώμα», «η ψυχή τρέφεται από την αλήθεια», «η ζωή είναι γιορτή και δεν υπάρχει γιορτή χωρίς συμμετοχή», «μήπως η γη είναι ένας μικρός παράδεισος;», «το εσύ είναι το πιο ξεχωριστό Πρόσωπο στον κόσμο», «η ευτυχία είναι υπόθεση του Εσύ», «Έρωτας είναι προνόμιο μόνον των ανθρώπων», «οι Θεοί ζούμε για πάντα, μα δεν μπορούμε να ερωτευτούμε», «έγινες ποίημα για να ζήσεις, γιατί ήξερες να συγχωρείς», «ο άνθρωπος έχει πάντα αυτό που δεν έχει», «η ζωή για να είναι ξέγνοιαστη, θέλει εμπιστοσύνη στον εαυτό».
Ιδιαίτερη αναφορά οφείλεται στην μουσική επένδυση του Μ. Χατζιδάκι, που η συγγραφέας επιθυμεί για το έργο της, ενδεικτική ευαισθησίας (“το βαλς των χαμένων ονείρων”, “Ελλάδα Καραβοκύρης” και “πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι”).
Αλήθεια, όμως, γιατί ο πρωταγωνιστής έχει ξένο όνομα; Ντάνιελ είναι ο Δανιήλ (σημαίνον: “μάρτυς μου ο Θεός”), κριτής του Ισραήλ, δεκτός από την Ορθόδοξη πίστη.
Ο “Φτερωτός κλέφτης” μας μεταφέρει νοερά στην Δαντική περιήγηση προς τη θεϊκή μεγαλοθυμία, στην οποία ο διαχρονικός Φλωρεντίνος ύμνησε τον Δημιουργό των πάντων· όμως, εκείνος δεν τόλμησε να αντικρύσει κατά πρόσωπον τον Θεό, ενώ η σύγχρονη ερευνήτρια, όχι μόνον τον βλέπει, αλλά κυρίως τον φέρει πλησίον του ανθρώπου, συμβουλεύοντας με σκοπό την καλυτέρευση της κοινωνίας. Το αμάρτημα των πρωτοπλάστων, μπορεί να συγχωρηθεί, όταν οι θνητοί απαλλαγούν από τη φθαρτή φύσητους.
The post "Ο Φτερωτός Κλέφτης" της Χριστοφίλης Λεκκάκου appeared first on Vakxikon.gr – Vakxikon.gr Media & Publishing Group.
