Την Πέμπτη πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο «αιτιολόγησης ψήφου», στο οποίο έλεγα ότι θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές (σιγά το νέο, θα μου πείτε) και επιχειρηματολογούσα υπέρ της επιλογής μου αυτής.
Δεν περιείχε, το άρθρο εκείνο, κάποια ρητή προτροπή να με ακολουθήσετε και να ψηφίσετε κι εσείς το ίδιο, αλλά ούτως ή άλλως, δυστυχώς θα πω, τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου ήταν μια πανωλεθρία για τον ΣΥΡΙΖΑ και μια θριαμβευτική νίκη για τη Νέα Δημοκρατία -αφενός.
Αφετέρου ήταν μια πανωλεθρία για την ιδέα της απλής αναλογικής και των κυβερνήσεων συνεργασίας, δυο έννοιες που συμβαδίζουν, που ισχύουν σε όλη την Ευρώπη όπου θέλουμε να ανήκουμε και που τις θεωρώ προϋπόθεση για να φτιαχτεί μια καλύτερη Ελλάδα.
Οι εκλογές της Κυριακής γίνονται επειδή η Νέα Δημοκρατία, εφαρμόζοντας με συνέπεια τη στρατηγική της, επιδιώκει ευρεία αυτοδυναμία -και ταυτόχρονα δεν κρύβει τον σκοπό της να αποτελειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να κυβερνήσει την επόμενη τετραετία έχοντας όχι απλώς άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά και μια κατακερματισμένη, αδύναμη και αλληλοσπαρασσόμενη αντιπολίτευση.
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις (αλλά και πώς να τις πιστέψουμε, όταν οι ίδιοι οι δημοσκόποι υπονομεύουν την αξιοπιστία της δουλειάς τους; ) στις εκλογές της Κυριακής δεν πρέπει να περιμένουμε θεαματικές μετατοπίσεις από τα αποτελέσματα του Μαΐου, αλλά η σύνθεση του νέου κοινοβουλίου είναι ρευστή αφού πολλά κόμματα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κοντά στο μεταίχμιο του 3%, σε σημείο που άλλες εκτιμήσεις να μιλάνε έως και για εννεακομματική βουλή, ενώ άλλες για πέντε μόνο κόμματα.
Στο σημείο αυτό, να πω ότι κάκιστα έκανε ο Αλέξης Τσίπρας (που θα τον ψηφίσω, όπως είπα) που μίλησε για «γραφική» Βουλή αν 7 ή 8 κόμματα περάσουν το 3%. Ενώ ασφαλώς η εικόνα μιας κατακερματισμένης και αλληλοσπαρασσόμενης αντιπολίτευσης ευνοεί την κυβέρνηση (μόλις το έγραψα, άλλωστε), ο αριθμός των κομμάτων δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας και είναι άστοχο να δαιμονοποιείται. Η Δανία, που αρκετοί τη θεωρούν πρότυπο (κάποιος είχε υποσχεθεί να μας κάνει Δανία του Νότου) έχει 17 κόμματα στο Κοινοβούλιό της, το οποίο μάλιστα αριθμεί μόνο 179 βουλευτές. Το νοσηρό στοιχείο στο τοπίο που απειλείται να διαμορφωθεί στις 26 Ιουνίου θα είναι αν υπάρχει παντοδύναμη κυβέρνηση και αδύναμη, αναιμική αντιπολίτευση, είτε είναι 5 τα κόμματα που θα εκπροσωπούνται εκεί, είτε είναι 7, 8 ή 9.
Θα χρειαστεί μια δυνατή αντιπολίτευση, όχι μόνο επειδή αυτό είναι συστατικό στοιχείο μιας υγιούς δημοκρατίας, αλλά και επειδή μετά τις εκλογές πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις μας περιμένουν -ήδη, ο Θ. Σκυλακάκης και άλλα κορυφαία στελέχη της ΝΔ αναγκάστηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ -ύστερα από τις πιέσεις από εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν κάνει καλή αντιπολίτευση» τάχα, να το πούμε κι αυτό- να παραδεχτούν ότι πολλές προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας δεν περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα που έχει αποσταλεί στην Κομισιόν. Ούτε αύξηση στους μισθούς, ούτε 10.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ, ούτε τόσα άλλα.
Ένα ερώτημα ενόψει των δεύτερων εκλογών είναι αν, όσοι ψηφίσουν, θα ψηφίσουν το ίδιο που είχαν προτιμήσει τον Μάιο. Λέω «όσοι ψηφίσουν», διότι δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα μπορέσουν να ψηφίσουν όλοι -δεν μπορούν όλοι ν’ αντεπεξέλθουν στη δαπάνη της διπλής μετάβασης στον τόπο καταγωγής. Στο Τουίτερ είχα κάνει μια σφυγμομέτρηση, που έδωσε αποτέλεσμα ότι το 72% θα ψηφίσει το ίδιο ενώ το 14% κάτι διαφορετικό. Το Τουίτερ επιτρέπει μόνο 4 ερωτήματα κι έτσι δεν μπόρεσα να διερευνήσω καλά όλα τα ενδεχόμενα, γι’ αυτό κι έκανα εδώ μιαν ακόμα σφυγμομέτρηση:’
Μπορείτε να ψηφίσετε έως αύριο Παρασκευή τα μεσάνυχτα.
Εγώ, θα το καταλάβατε, θα ψηφίσω ό,τι είχα ψηφίσει τον Μάιο. Θα ψηφίσω λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο, για να υπάρχει μια ισχυρή και όχι πειθήνια αντιπολίτευση στα επόμενα χρόνια, να μη δοθεί λευκή επιταγή στον οδοστρωτήρα του επιτελικού κράτους.
Επίσης θα σας προτρέψω να πάτε να ψηφίσετε, να μην πιστέψετε ότι όλα έχουν κριθεί κι ότι δεν έχει νόημα να κάνει κανείς τον κόπο της συμμετοχής στις εκλογές.
Ακριβώς για το θέμα του διακυβεύματος των εκλογών, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης χτες έγραψε, ανάμεσα σε άλλα:
Δεν είναι όμως ένας μάταιος αγώνας οι εκλογές της 25ης Ιουνίου, δεν είναι μία μάχη χωρίς διακύβευμα. Ενδεχομένως αυτές οι μάχες που φαινομενικά στερούνται άμεσου και ορατού διακυβεύματος να είναι οι πιο κρίσιμες και οι πιο χρήσιμες. Το να ψάχνεις στις σκοτεινές γωνιές του λαβυρίνθου να βρεις την άκρη του μίτου, που θα δώσει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί ξανά μία δυνατή, ανταγωνιστική πολιτική δύναμη που θα μπορεί να αποτελέσει δυνητικά φορέα κυβερνητικής εναλλακτικής είναι κρίσιμο τόσο για τη δημοκρατία όσο και για την Αριστερά. Αν χαθεί αυτή η άκρη του νήματος στην τετραετία που ξημερώνει από τις 26 Ιουνίου τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να εξελιχθούν για την κοινωνία και για οποιοδήποτε όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, οποιασδήποτε παραλλαγής.
Πολύ περισσότερο που οι συνέπειες της ψήφου της Κυριακής μπορεί να εκτείνονται πολύ πιο πέρα από την επόμενη τετραετία…
