Αυτοαναφορικό το σημερινό θέμα, αφιερωμένο σε ένα προσωπικό ορόσημο, ιδιωτικό και ασήμαντο βέβαια, αλλά πάντως ορόσημο, οπότε θα μου συγχωρέσετε ελπίζω την παρασπονδία.
Πριν από εννιά περίπου χρόνια, τον Αύγουστο του 2014, μου κατέβηκε η ιδέα να δω αν μπορώ να κάνω 100 καλές πεζοπορικές διαδρομές σε ένα χρόνο, δηλαδή να έχουν τουλάχιστον 5 χλμ. μήκος, να μην επαναλαμβάνονται ή αλληλοκαλύπτονται, να τις καταγράφω και να παίρνω και φωτογραφίες. Τα κατάφερα, έκανα 101. Αφού τα κατάφερα, συνέχισα και τον επόμενο χρόνο, και τον μεθεπόμενο, έχοντας κάπως χαλαρώσει τις απαιτήσεις, δηλαδή κατέβασα το κάτω όριο -σε ειδικές συνθήκες δέχομαι να μετρήσω και διαδρομές των 2-3 χλμ.- και αναγκαστικά δέχτηκα κάποια επικάλυψη στις διαδρομές.
Σε αυτό μου το χόμπι αναφέρθηκα και στο ιστολόγιο, στα τέλη του 2015, και έβαλα και τον χάρτη μιας διαδρομής που μόλις είχα κάνει, της υπ’ αρ. 125.
Και συνέχισα να κάνω λίγο περισσότερες από 100 διαδρομές κάθε χρόνο. Στο Λουξεμβούργο υπάρχουν 201 σημαδεμένες κυκλικές πεζοπορικές διαδρομές, σε όλη τη χώρα, και τις έκανα όλες, ιδίως τους πρώτους μήνες της πανδημίας που δεν μπορούσες (εύκολα) να περάσεις σύνορα -τότε εξάντλησα τις 201 και άρχισα να φτιάχνω δικές μου. Έχω περάσει από όλους τους δήμους του Λουξεμβούργου και σχεδόν από όλους τους (κάπου 550) οικισμούς του.
Ακριβώς από την πανδημία και μετά άρχισα να κάνω περισσότερες πεζοπορίες, κι έτσι το Σάββατο που μας πέρασε έκανα τη χιλιοστή (καταγραμμένη) πεζοπορική μου διαδρομή, μέσα σε 8 χρόνια και 10 μήνες από τότε που ξεκίνησα τη συνήθεια αυτή -το ορόσημο που λέγαμε.
Τις διαδρομές τις καταγράφω σε ένα ιδιωτικό μπλογκ που έχω για τον σκοπό αυτό. Δεν υπάρχει λόγος να το δημοσιοποιήσω, αλλά εδώ έχω έναν κατάλογο με κάθε μία από τις 1000 διαδρομές, μαζί με τα στατιστικά τους.
Οι χίλιες αυτές διαδρομές έχουν συνολικό μήκος σχεδόν 7200 χιλιόμετρα. Αν τα βάλεις στη σειρά, ξεκινάς από την Αθήνα και φτάνεις κάπου μεταξύ Κρασνογιάρσκ και Ιρκούτσκ.
Σχεδόν οι μισές διαδρομές έγιναν στο Λουξεμβούργο, που δεν είναι περίεργο -για την ακρίβεια, 444 από τις 1000. Ακριβώς το 1/4 έγιναν στην Ελλάδα, 250. Πολλές έκανα και στις όμορες χώρες του Λουξεμβούργου: 133 στη Γαλλία, 96 στη Γερμανία, 41 στο Βέλγιο και 19 στη σχεδόν όμορη Ολλανδία. Έχω επίσης 5 στη Δανία, 3 στη Μάλτα, από 2 στην Πορτογαλία και στην Ιταλία, και από 1 στην Αλβανία, τη Βόρεια Μακεδονία, την Τσεχία, την Πολωνία και την Ισπανία. Έχω κάνει κάποιο στρογγύλεμα στα νούμερα διότι κάμποσες από τις διαδρομές μου είναι διασυνοριακές, οι περισσότερες ανάμεσα σε δύο χώρες (που δεν είναι και δύσκολο όταν ζεις στο Λουξεμβούργο, όπου αν δεν το προσέξεις μπορεί να περάσεις τα σύνορα, όπως λέει το αστείο) κι έχω και 5-6 τριεθνείς διαδρομές διότι μου αρέσει να περνάω σύνορα με τα πόδια.
Κάποτε δοκίμασα να βάλω όλες τις διαδρομές μου σε ένα χάρτη google maps, αλλά έπεσα θύμα των μεγάλων αριθμών. Υπάρχει όριο στα 10ΜΒ για κάθε αρχείο .kml, και αυτό το συνειδητοποίησα όταν το έφτασα, οπότε αποκαρδιώθηκα και σταμάτησα. Μια λύση θα είναι να φτιάξω περισσότερους χάρτες (έναν χάρτη για κάθε χώρα και δύο ή τρεις για Ελλάδα και Λουξεμβούργο), αλλά δεν έχω βρει τον καιρό να το κάνω. Έχω βέβαια επιμέρους χάρτες για μέρη που τα περπατάω συχνά (Υμηττό, καθώς και τα δάση γύρω από το Λουξεμβούργο) ώστε να αποφεύγω να περνάω από τα ίδια σημεία.
Σημειώνω επίσης σ’ έναν χάρτη τα σημεία εκκίνησης (και ενίοτε τερματισμού, αν δεν είναι κυκλική) των διαδρομών που κάνω. Στην πορεία σταμάτησα να σημειώνω όλες τις πεζοπορίες που κάνω μέσα στην περιφέρεια Πρωτευούσης ή στην πόλη του Λουξεμβούργου, για να μην παραβαρύνει ο χάρτης, κι έτσι δεν έχει 1000 σημεία αλλά κάπου 800 (πρέπει να ζουμάρετε, αλλιώς δεν βλέπετε πολλά πράγματα).
Η χιλιοστή διαδρομή που έκανα το Σάββατο ήθελα να είναι κάπως ξεχωριστή, οπότε διάλεξα να ξεκινήσω από μια μικρή πόλη του Βελγίου, το Gouvy, πάνω από το βόρειο Λουξεμβούργο και να περάσω δυο φορές σύνορα, που όπως έχω πει μου αρέσει να τα περνάω με τα πόδια και, ει δυνατόν, από όχι αμαξιτό δρόμο. Άργησα να ξεκινήσω όμως, είχε πολλή ζέστη, είχα και πρόβλημα με το καλώδιο του φορτιστή, οπότε τα 16-17 προσχεδιασμένα χιλιόμετρα τα συντόμεψα σε 13,5.
Στην επιστροφή, πολύ κοντά στα βελγολουξεμβουργιανά σύνορα, από τη βελγική μεριά, βρήκα το μνημείο της φωτογραφίας, στη μνήμη των τεσσάρων αδελφών Λεονάρ, που ζούσαν σε ένα χωριό της περιοχής και είχαν συμμετοχή στην αντίσταση κατά των Ναζί.
Ύστερα από ένα σαμποτάζ στις τηλεφωνικές γραμμές, οι Γερμανοί έκαναν έρευνα στα σπίτια του χωριού τους και βρήκαν ενοχοποιητικές ενδείξεις για συμμετοχή στην αντίσταση. Συνέλαβαν τα 4 αδέρφια. Ήταν 6 Ιανουαρίου 1945.
Η δασκάλα του χωριού πρόσπεσε στον Ντεγκρέλ, τον αρχιδωσίλογο του Βελγίου, για να σώσει τη ζωή τους. Εκείνος υποσχέθηκε ότι οι δύο νεότεροι θα γύριζαν σπίτι. Όμως κανείς δεν τους ξαναείδε. Τους βρήκαν δύο μήνες αργότερα στο δάσος, νεκρούς, με μια σφαίρα ο καθένας στο σβέρκο.
Διαβάτη που περνάς…
Όσο για την πεζοπορία, μετά το ορόσημο των 1000 είναι δύσκολο να σκεφτώ αν θα υπάρξει επόμενο, και ποιο θα είναι -περνάνε και τα χρόνια, βλέπετε κι αυτό το βλέπω και στα χιλιόμετρα που κάνω, αφού τα δύο τελευταία χρόνια κάνω μεν περισσότερες διαδρομές αλλά και αρκετά πιο σύντομες κατά κανόνα. (Τις πιο μεγάλες αποστάσεις ανά διαδρομή τις έκανα το 2020 μέσα στο λοκντάουν, τον Απρίλη και τον Μάη. Τότε περπατούσα με μανία, τα 15 χλμ τα είχα για πλάκα).
Μπορεί βέβαια, όταν σταματήσουν να με ακούνε τα πόδια μου, να αναπροσαρμόσω τους στόχους μου, να κάνω ας πούμε διαδρομές «Διάσχιση σαλονιού», «Ανάβαση στον τρίτο όροφο», «Υπνοδωμάτιο – μπάνιο μέσω κουζίνας». Αλλά δεν ξέρω αν θα τις δημοσιοποιήσω στο ιστολόγιο…
