Γράφει η Λεύκη Σαραντινού
Τρεις μικρές ιστορίες, τρεις νουβέλες μας καταθέτει ο Ρεθυμνιώτης λογοτέχνης Γιώργος Πετράκης στο βιβλίο του με τίτλο “τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα”, δανειζόμενος τον τίτλο της μιας από τις τρεις ιστορίες γι’ αυτόν τον σκοπό.
Οι ιστορίες διαδραματίζονται στη σύγχρονη Κρήτη, φέρνουν όμως στο νου του αναγνώστη τους ανθρώπους της τσαρικής Ρωσίας. Τρεις ιστορίες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, με βασικό γνώμονα όμως τον άνθρωπο, κάτι το οποίο τις καθιστά τελικά όχι και τόσο ανόμοιες μεταξύ τους.
Η πρώτη ιστορία αποτελεί την πρωτοπρόσωπη εξομολόγηση μίας Ρωσίδας γυναίκας ελευθέρων ηθών, κάτοικο του Ρεθύμνου, που ανατρέχει στις δυσκολίες και τις μνήμες της ζωής της, περιγράφοντας, συνάμα τον τόπο όπου ζει και τις δυσκολίες της δουλειάς της. Τιτλοφορείται “Εμένα που με βλέπεις”.
“Ρέθυμνο, η πόλη των τρελών. Δεν γνωρίζω την πόλη αυτήν, ξέρω όμως τους κατοίκους της. Οι άνθρωποι εδώ είναι σαν άγρια ζώα μέσα σε κλουβί. Κι όταν βραδιάζει, μπήγουν τα δόντια στις σάρκες τους, το αίμα ξεπηδά και κολλά στα μουστάκια τους και στ’ άπλυτα μαλλιά τους και πνίγονται στο ποτό να ξεθυμάνουν. Το οινόπνευμα, η αγία κοινωνία των φτωχών. Αυτό δεν αλλάζει από τόπο σε τόπο. Κοινωνούν με το δικό τους αίμα και όσο αντέξουν”.
Η δεύτερη ιστορία ονομάζεται “Κάθε σεζόν τον ξαναβάφουν” και αποτελεί άλλη μία πρωτοπρόσωπη κατάθεση ψυχής, αυτή τη φορά όμως ενός Κρητικού εργένη, ερωτευμένου με το ποτό -την κρητική ρακή- τις γυναίκες και τελικά την ίδια τη ζωή. Μεγάλο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται και στην Κνωσό, ένα από τα πιο διάσημα μέρη της Κρήτης. Τελικά το μότο του δεν μπορεί παρά να είναι αυτό το οποίο ο συγγραφέας καταθέτει στο τέλος της ιστορίας: “… Ζήσε κι εσύ τώρα όπως μπορείς. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν”.
Η τρίτη ιστορία, που δανείζει τον τίτλο της και στον τίτλο του βιβλίου, όπως προειπώθηκε, είναι η πιο πολυσήμαντη και πολυδιάστατη απ’ όλες τις ιστορίες. Οι ήρωες εδώ είναι παλαίμαχοι πιλότοι, ενώ αληθινός πρωταγωνιστής το αεροδρόμιο του Μάλεμε και τα αεροπλάνα του. Εδώ η σύγχρονη εποχή και οι άνθρωποί της μπολιάζονται με μνήμες από τον πόλεμο, ακόμη πανταχού παρούσες.
“Τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα, μαζεύεται κόσμος στο Μάλεμε. Αυτοκίνητα ακριβά, τζιπ με φιμέ τζάμια. Καναδυό αγροτικά με αναμμένα φώτα. Καλοντυμένοι νεαροί και ξανθιές με μαύρα ζιβάγκο μπαίνουν στην ουρά για επιβίβαση. Ο Σπύρος με τον Μάρκου έχουν αργήσει σήμερα. Με το που φτάνουν, κορνάρουν στον Μπακέα να κατέβει απ’ το συρματόπλεγμα”.
Η γραφή του Πετράκη είναι καλοδουλεμένη, “εσωτερική” και μεστή. Είναι εκείνη που απογειώνει, το δίχως άλλο, το πόνημά του. Τελικά, αυτό που φαίνεται να απασχολεί τον Πετράκη είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, η συμπεριφορά και οι σκέψεις του. Μήπως τελικά οι ήρωες αυτοί δεν ανήκουν μόνο στην Κρήτη και δεν ανακαλούν μονάχα τους ανθρώπους της τσαρικής Ρωσίας, αλλά ολόκληρης, εν τέλει, της Οικουμένης; Στο σύνολό τους, λοιπόν, πρόκειται για τρεις μικρές ευκολοδιάβαστες νουβέλες, ποτισμένες με το άρωμα της κρητικής γης, που θα μας επανασυστήσουν την ομορφιά της γραφής και τις οποίες αξίζει να διαβάσουμε.
The post "τις Κυριακές που πετούν τα αεροπλάνα" του Γιώργου Πετράκη appeared first on Vakxikon.gr – Vakxikon.gr Media & Publishing Group.
