Συνέντευξη με τον Kωνσταντίνο Τσιλιακό

Η νέα σειρά αναρτήσεων στο photo.gr συνεχίζεται με μια φιλοδοξία. Να γνωρίσουμε σταδιακά, εβδομάδα με εβδομάδα, και σε βάθος χρόνου, αξιόλογους εκπροσώπους της ελληνικής φωτογραφίας. Δραστήριους, ενεργούς, δημιουργικούς φωτογράφους στην ελληνική σκηνή, που συνθέτουν το παζλ της σύγχρονης φωτογραφικής πραγματικότητας.

• Πως ξεκινήσατε στη φωτογραφία;
Είχα φύγει για σπουδές στις ΗΠΑ στη Φυσική και τα Μαθηματικά στα τέλη της δεκαετίας 1980 και τότε συνειδητοποίησα την αγάπη μου για τη φωτογραφία και την διάθεσή μου να φωτογραφίζω συνεχώς. Εκείνη την εποχή ήμουν στη μέση των σπουδών μου στα Μαθηματικά και από τo Buffalo έγινα δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης όπου ολοκλήρωσα τον κύκλο των σπουδών μου στο αντικείμενο, αν και βαθειά μέσα μου είχα πάρει την απόφαση να γίνω φωτογράφος.
Τελειώνοντας, παρακολούθησα μαθήματα φωτογραφίας στο ICT, School of Visual Arts, Parsons School και γενικά όπου έβρισκα σχετικά σεμινάρια, workshop και οτιδήποτε σχετικό. Tότε σε ηλικία 23 ετών , μου φάνηκε πιο ελκυστική η μόδα και στράφηκα προς αυτό το αντικείμενο. Τότε δημοσιεύτηκαν τα πρώτα μου editorial μόδας στα περιοδικά Diva και Γυναίκα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Mετά από έξι χρόνια παραμονή στις ΗΠΑ (μόλις είχα ξεκινήσει τις πρώτες φωτογραφίες μου σε περιοδικό, και μικρούς καταλόγους) επέστρεψα στην Ελλάδα με το book που είχα φτιάξει εκεί.
Στην αρχή είχα δοκιμάσει τις δυνάμεις μου και στο ρεπορτάζ όπως για πρώτη φορά τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης 1990-91 αλλά κατάλαβα ότι η κλίση μου στη φωτογραφία ήταν σε κάτι που θα μπορούσα να ελέγξω και να το στήσω καλύτερα.
• Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ποια κατάσταση βρήκες εκεί στη δεκαετία του 1990;
Αρχικά με δέχθηκαν στο πρακτορείο Agence κσι δούλεψα σε περιοδικά όπως Votre Beaute, Madame Figaro κλπ. μπαίνοντας στον κόσμο των εντύπων μόδας και ομορφιάς με διαφημιστική και editorial φωτογραφία. Είχα αρκετούς πελάτες με καταλόγους και συνεργασίες με τα περισσότερα περιοδικά αλλά μετά δύο τρία χρόνια είχα την αίσθηση ότι έπρεπε να φύγω στο εξωτερικό και να προσπαθήσω να δουλεύω σε διαφορετικές αγορές.

• Οπότε τι έγινε σε εκείνη την περίοδο;
Στο τέλος της δεκαετίας του 1990 λοιπόν, άρχισα να ταξιδεύω στην Ευρώπη για να βρω πρακτορείο να με αντιπροσωπεύσει σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Φινλανδία και στο τέλος Αγγλία όπου ξεκίνησα μια καλή συνεργασία με ένα editorial για την Telegraph με το super model Yasmin Le Bon σε μια παραγωγή το μέγεθος της οποίας δεν είχα καλά-καλά συνειδητοποιήσει τότε. Μετά από ένα χρόνο αναζητήσεων άρχισα να δουλεύω με το πρακτορείο Adrenalin Management που τώρα εξακολουθεί να υπάρχει ως Adrenalin Photographic, μια σχέση που εξακολουθεί ως σήμερα. Από το πρακτορείο αυτό πήρα πολλές αναθέσεις για περιοδικά όπως το αγγλικό Marie Claire, το Arena, το Company κλπ.
Ίσως η πιο σημαντική συνεργασία έγινε με το περιοδικό γάμου YouAndYourWedding με fashion editor την Peta Hunt, πολύ έμπειρο άτομο και συνεργάτιδα μεταξύ άλλων του David Bailey. To περιοδικό ανήκει στην εταιρία Hearst και μαζί με το BRIDE της Conde Nast θεωρούνται τα δύο κορυφαία στο είδος τους στην Βρετανία. Για το περιοδικό αυτό δούλεψα ασταμάτητα για επτά περίπου χρόνια με πάρα πολλά editorial σε σχεδόν όλα τα τεύχη και πολλά εξώφυλλα ίσως τα μισά κάθε χρονιάς. Ακόμη οι σχέσεις με το περιοδικό είναι εξαιρετικές και αποτέλεσε μια συνεργασία που μου άνοιξε δρόμους και προοπτικές στην συνεργασία μου με εταιρίες νυφικών.

• Με βάση την εμπειρία σας, ποιός ο συσχετισμός μόδας και wedding editorial;
Πράγματι παλιότερα ίσχυε αυτή η διάκριση και μιλούσαμε για διαφορετικά είδη με διαφορετικούς φωτογράφους κλπ. Την τελευταία δεκαετία τα πράγματα έχουν αλλάξει και το fashion editorial και wedding editorial αντιμετωπίζονται ως ενιαία και υπηρετούν τη μόδα. Εξ άλλου και οι μεγάλοι οίκοι μόδας πλέον προωθούν και νυφικά. Από την καλλιτεχνική πλευρά, στο βαθμό που έχουν κοινό παρονομαστή τον άνθρωπο, συνδέονται και συσχετίζονται εφόσον αναφέρονται πάντα σε κάποιο φόρεμα, μια εμφάνιση είτε αφορά μια κοινωνική έξοδο είτε την τελετή γάμου. Αυτό πάντα τονίζω στους μαθητές μου στη Σχολή Όραμα.

• Τι συμβαίνει μετά το 2010 με την κρίση στην Ελλάδα, ποιο είναι το βίωμά σας από την συγκεκριμένη εποχή;
Προσωπικά η κρίση με επηρέασε γιατί υπήρξε μια βίαιη προσαρμογή με απώλεια πάρα πολλών συνεργασιών, πολλά περιοδικά έκλεισαν κλπ. και υπήρξαν θεμελιακές ανατροπές. Ενώ πριν την κρίση οι αμοιβές των επαγγελματιών φωτογράφων στην Ελλάδα ήταν πολύ καλές και συγκρίσιμες με τις ευρωπαϊκές τουλάχιστον στο κομμάτι που εγώ υπηρετούσα, περιέργως σε κάποιες περιπτώσεις και καλύτερες… και μπορώ να το αποδείξω. Έτσι επαγγελματικά βρέθηκα όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι σε μια φάση κρίσης αφού τα περισσότερα περιοδικά έκλεισαν και οι διάφοροι οίκοι περιόρισαν πολύ τα budget. Η διαφορά ήταν ότι χάρη στις προηγούμενες σχέσεις ήταν εύκολο να αναζητήσω διέξοδο στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα το πρακτορείο Adrenalin μου ζήτησε να εγκατασταθώ μόνιμα στο Λονδίνο. Αυτό όντως έγινε και έκτοτε μοιράζω το χρόνο μου ανάμεσα σε Αγγλία και Ελλάδα, ίσως εξαιρώντας την εποχή του κορωνοϊού.
• Στην Ελλάδα συντηρείται ένας μύθος για το επάγγελμα του φωτογράφου μόδας, που προβλήθηκε και από reality show τύπου GNTM. Εσείς προσωπικά ενθαρρύνετε ή αποθαρρύνετε τους νέους να στραφούν στο είδος;
Ετσι όπως αλλάζουν οι εποχές και έχουν υποχωρήσει τα περιοδικά, έχουν διαφοροποιηθεί τα επαγγελματικά δεδομένα. Οι νέοι πρέπει να ξαναδούν ποιες είναι οι βάσεις της φωτογραφικής τέχνης. Ναι μεν είναι σχετικά εύκολο να πάρει κανείς μια φωτογραφική μηχανή, να ποστάρει στο instagram και να θεωρεί ότι κατέκτησε το αντικείμενο. Προσωπικά προτιμώ να τοποθετούμαι θετικά, να ενθαρρύνω τους νέους έστω και αν έχουν αλλάξει τα πράγματα, έστω και αν εκλείπουν τα περιοδικά που στήριξαν και ήταν η βάση απασχόλησης για την προηγούμενη γενιά φωτογράφων κλπ. Οι πρέπει να έχουν γερές βάσεις και γνώσεις -τεχνικές και αισθητικές – για να αναζητήσουν και να βρουν την επόμενη μορφή της φωτογραφίας, εκεί δηλ. που θα απασχοληθούν.

• Πόση μπορεί να είναι η δημιουργική συμμετοχή του φωτογράφου μόδας όταν το θέμα και το styling έρχονται έτοιμα, οριστικοποιημένα από τον πελάτη;
Νομίζω από τη στιγμή που μιλάμε για editorials η καμπανιας υπάρχουν κανόνες. Πάντα υπάρχει ο πελάτης που χρηματοδοτεί και κάνει εφικτό όλο αυτό. Από πίσω υπάρχει και ο art director και ο creative director και παρεμβαίνουν και ο φωτογράφος έχει συγκεκριμένα όρια. Δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει γιατί τότε θα μιλούσαμε για προσωπική δουλειά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ακολουθήσει κανείς τους κανόνες και να είναι όσο πιο δημιουργικός μπορεί. Σε κάθε περίπτωση ο πελάτης έχει ένα μήνυμα να περάσει και με βάση αυτό να προωθήσει το προϊόν του. Για αυτό χρηματοδοτεί την παραγωγή. Πιστεύω πραγματικά ότι μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί ανεξάρτητα τους περιορισμούς που μπορεί να έχουμε.

• Πλέον διατυπώνονται επιφυλάξεις για την υπερκατανάλωση φωτογραφικής εικόνας μέσω instagram.
Καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό αυτό. Από την άλλη ότι και να πούμε ότι για τους δυνητικούς πελάτες του επαγγελματία φωτογράφου, ισχύει ότι αρκετοί θα τον αναζητήσουν μέσα από το instagram όπου πρέπει να έχει μια καλή και αντιπροσωπευτική παρουσία. Προσωπικά εκεί ανεβάζω επαγγελματική δουλειά να υπάρχει ως δείγμα και ένδειξη του τι κάνω, σαν μέρος του portfolio.

• Πως έχει εξελιχθεί το project Whiteinblue στο Λαγονήσι, το μάλλον μοναδικό αυτό daylight studio που έχετε στήσει;
Ο Herb Ritts είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου φωτογράφους που πάντα θαύμαζα και στήριζε τη δουλειά του σε daylight. Έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με το τεχνικό κομμάτι της φωτογραφίας και κατά συνέπεια των φωτισμών. Είναι επίσης δεδομένη η αγάπη μου στο daylight και στο ελληνικό φως που καταυγάζει τα πάντα και μας συντροφεύει 300 ημέρες το χρόνο… την εποχή που μετακόμισα στην Αγγλια αναρωτιόμουν πως γίνεται να μην έχουμε ένα αντίστοιχο χώρο με οργανωμένο daylight studio. Άρχισα να ψάχνω και να λέω ότι αν δεν υπάρχει πρέπει να φτιαχθεί. Πάνω στις αναζητήσει ς στις αρχές του 2010 συνειδητοποίησα ότι ταίριαζε ένα ανεκμετάλλευτο οικόπεδο που είχα από τους γονείς μου στην περιοχή του Λαγονησίου που είχε και το φως και τη θέα προς τη θάλασσα και αφού το μελέτησα και συμβουλεύτηκα και έμπειρα άτομα όπως την fashion editor Peta Hunt που σας ανέφερα σε άλλο σημείο, προχώρησα με μικρά βήματα και πολλή προσωπική εργασία. Tώρα το χρησιμοποιώ και εγώ και νοικιάζεται σε έλληνες και ξένους όπως πέρυσι έγινε εδώ η καμπάνια του Massimo Dutti.

O Κωνσταντίνος Τσιλιακός γεννήθηκε το 1971 στο Buffalo των ΗΠΑ από Έλληνες γονείς. Μεγάλωσε στην Ελλάδα και στα 17 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Σπούδασε Μαθηματικά στο Νew York University καθώς και φωτογραφία στα I.C.P, Parson & New School και School of Visual Arts. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995 δουλεύοντας ως επαγγελματίας φωτογράφος. Από τότε εκφράστηκε με το προσωπικό του στιλ στον τομέα editorial fashion σε περιοδικά όπως Marie Claire U.K. Arena, ελληνικό Vogue κλπ. καθώς και στη διαφημιστική φωτογραφία. Μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο και ασχολείται πλέον και με το video.
www.constantinostsiliacos.com
https://www.instagram.com/constantinost/
www.whiteinblue.com