ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Άννα Ε. Πετράκη
(φωτογραφίες: Jose Antonio Gallego Vázquez)
Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός,
στιγμές-στιγμές ευπρόσδεκτος,
τους φρενήρεις ρυθμούς απαλύνει
Μοναδική μου έγνοια
συσκευασίες να απολυμαίνω
κουκουλωμένη σαν ζόμπι βιαστικό
στις υπεραγορές
Σε ποικίλες οθόνες
συνδέομαι με τον έξω κόσμο
Στενά με μαρκάρει κι αυτός
Λόγω πρωτόγνωρων συνθηκών
πολλαπλασιάζω τις κλειδαρότρυπες
που εκχωρώ στον Μεγάλο Αδελφό
Ώρα του όρθρου και των ονείρων
για τους άλλους
Διαχέομαι σε ισόβια insomnia παντός καιρού
Οξύμωρος υπνοβάτης χωρίς σταγόνα ύπνο
σέρνομαι στο ψυγείο
Αύριο εξάπαντος τη ζυγαριά θα πετάξω
Πίσω στα ταλαιπωρημένα μου σεντόνια
Σβήνω το φως
Στο ταβάνι αναμετρώ τους εγκλεισμούς
των πολλών ταχυτήτων
και των διαφορετικών ποιοτήτων
Υπάρχει ο σκληρός εγκλεισμός
και ο βελούδινος·
ο πολυτελής
και της πρώτης, δεύτερης, τρίτης κατηγορίας·
ο συντροφικός
και ο χωμάτινος, της σπαρακτικής μοναξιάς
Περίεργα συνείρονται οι βραδινοί λογισμοί
Έβλεπα τον απέναντι να ρεμβάζει
καπνίζοντας αρειμανίως
και τον ζήλευα
Βδομάδες τώρα
το περίγραμμά του διακρίνω αμυδρά
πίσω απʼ τα τζάμια
μέρα και νύχτα αφύσικα σκοτεινά
Να ρωτήσω. Να πληροφορηθώ.
Ποιον όμως; Και πώς να συνεννοηθώ;
Να δείξω με το δάχτυλο τη βεραντούλα,
εγώ, μια Σιωπηλή Μάρτυρας παρωδία,
αρτιμελής, φιλέρευνη και δίχως κιάλια;
Τον σκέφτομαι πάντα σαν «τον απέναντι»
Μοιάζει κοντά στα πενήντα
Κακοπερασμένος ο μισός αιώνας πάνω του
Χαριτωμένα άτσαλος
στο άπλωμα της αντρικής του μπουγάδας
Είναι ο μόνος που δεν συμμετείχε προχθές
στην παράκρουση ευχών και λαμπάδων
νύχτα Μεγάλου Σαββάτου
στης γειτονιάς τα μπαλκόνια
Βδομάδες τώρα δεν ανάβει τα φώτα
δεν απλώνει ρούχα
ούτε καπνίζει πια
Τρομακτικό που μέσα στην απόλυτη μοναξιά
απαρνήθηκε τον μικρό του εθισμό…
Πρέπει εξάπαντος να μάθω τι συμβαίνει
κι απλώθηκε γύρω του τόσο σκοτάδι
Θα παραβιάσω του μικρόκοσμού μου το ύψιστο δόγμα,
να μην ανακατεύομαι στις ξένες ζωές
Δεν πρόλαβα να ρωτήσω
Το μυστήριο διαλευκάνθηκε, πριν να ροδίσει η αυγή
Ο απέναντι ήταν φυλακισμένος
μιας κατηγορίας που δεν είχα υπολογίσει,
δεσμώτης αναθυμιάσεων του αμπαριού,
επιβάτης ενός Τιτανικού
χωρίς διαθέσιμη γιʼ αυτόν καμιά σωσίβια λέμβο
Έγινε γνωστή η ταυτότητα του θύματος
Βρέθηκε στην κουζίνα και το όργανο του εγκλήματος
Λόγω αμφιβολιών
όλοι οι ένοχοι θα αποσιωπηθούμε
από εαυτούς
και αλλήλους
Τον είχαν διώξει από τη δουλειά.
Πώς να το ξέρω;…
Έκοψε το τσιγάρο
Έβλεπα άδεια την καρέκλα στο μπαλκόνι…
Του είχανε κόψει το ρεύμα
Απορούσα για το σκοτάδι…
Τελευταία, δεν είχε ούτε νερό
Κενή κλωστή της μπουγάδας το σκοινί…
Οι φλέβες του ήταν έτοιμες από καιρό
Δεν απασχόλησαν τον νου μου ποτέ
Στράγγισαν χθες το βράδυ
Το αίμα του έσπασε την καραντίνα
χωρίς επιτάφιο θρήνο
δραπέτευσε γιʾ αλλού
Άννα Ε. Πετράκη
[Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Δίχως έαρ να γίνει ποτέ…», που πρόκειται σύντομα να εκδοθεί από τον ΚΑΚΤΟ]
(φωτογραφίες: Jose Antonio Gallego Vázquez)
Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από την Εύβοια και την Προύσα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Εργογραφία: Όσα δεν έζησα…(Andy’ s Publishers 2015), Ζωή σε 9/8…(ΚΑΚΤΟΣ 2016). Από τον ΚΑΚΤΟ έχουν εκδοθεί και οι ακόλουθες ποιητικές συλλογές της: Ακραίο… σχεδόν (2017), Της μνήμης και της λησμονιάς, πικρόχολα και μελίρρυτα (2017), Αθήνα, 2021 μ. Χ. (2018), Όλα του έρωτα (2018), … που ήταν αταξίδευτο (2019), Το φίλημα των λυγμών (2019), «ΑΝΑΚΥΚΛ» (2020),, «Απέσβετο και λάλον φως» (2021). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2019 (τοβιβλίοnet), Μικρή ανθολογία ποίησης για τους πρόσφυγες ΙΙΙ (στίγμαΛόγου 2019).
