Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης
Γη του πόνου
Ένας Κούρδος στα χαλάσματα
ένας Σύριος στο Χαλέπι
μια γυναίκα στην Κουντούς
Ο πόνος επιδρά αλλιώς
σε διαφορετικά μέρη
Για παράδειγμα
εγώ έχω μόνο πονοκέφαλο
εσύ έχεις χάσει μόνο ένα χέρι
αυτός τα πάντα
Δεν είμαστε ένας πόνος συλλογικός,
αλλά μάλλον το αποτέλεσμα εμπειρίας
είμαστε μεταξύ μας στενά συνδεδεμένοι
Εσύ τότε τουφεκίζεσαι
κι εγώ εδώ παίρνω άσυλο
❧
Έτος γεννήσεως: Πόλεμος / Όνομα: Ελπίδα / Αιτία θανάτου: Ειρήνη
Δεν θυμάμαι πότε γεννήθηκα
κανείς δε θυμάται
η μάνα μου λέει:
Ο πόλεμος είναι πιο μεγάλος από σένα!
Έβρεχε σφαίρες στο στενό
λες και γιορτάζανε τη γέννησή σου
Ο πόλεμος είναι πιο μεγάλος από τον Μπαριάλι, το φίλο μου
απ΄τον Αλί, το γείτονα
κι από την αδελφή μου, τη Λάλε
που κανείς δε θυμάται
πότε γεννήθηκαν
Πιο μεγάλος ακόμα κι απ΄τον μουλά Ομάρ,
έναν από τους δράστες αυτών των πυροβολισμών
«Η Ειρήνη» είναι το παιδί μου
Δεν θυμάμαι πότε γεννήθηκε
κανείς δεν θυμάται
Η μάνα της λέει:
Ας την πούμε «Ελπίδα»
Ακόμα ρίχνουν στο στενό!
❧
Ειδήσεις
Είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ
η τηλεόραση σκοτώνει κάποιον
εκείνος προχωρεί
κλείνω την τηλεόραση
πάω στην κουζίνα
Η τηλεόραση
σκοτώνει έναν άλλο
τα χέρια μου είναι ματωμένα
το πουκάμισο μου ματωμένο
Ανοίγω τη βρύση
οι νεκροί βγαίνουν ακόμα
από την τηλεόραση
Επιστρέφω στον καναπέ
μια μυρωδιά από αίμα γεμίζει το σπίτι
Η πόρτα είναι ματωμένη
ο τοίχος ματωμένος
και το τηλεχειριστήριο
εκτός δικού μου ελέγχου
❧
Η κληρονομιά
Δε συμβαίνει τίποτα ασυνήθιστο
οι πόνοι είναι αναπόφευκτοι
και ο θάνατος άμεσος, ακαριαίος
Είμαστε όλοι ένοχοι
και το όνομα εκείνου του θλιμμένου περιστεριού
που πέταξε μακριά απ΄την καρδιά μας
δεν ήταν πίστη,*
αλλά σοφία
Δεν θέλουμε να ξέρουμε
τα λουλούδια πεθαίνουν όμως με ένα συνοφρύωμα
οι τοίχοι παίρνουν τα όπλα στα σοβαρά
και τα παιδιά χωρίς να το ξέρουν,
κληροδοτούν τον πόλεμο στο μέλλον
*«και το όνομα εκείνου του θλιμμένου περιστεριού που ξέφυγε απ΄την καρδιά μας δεν ήταν πίστη». Στίχος της Ιρανής ποιήτριας Φορούχ Φαροκζάντ (1934- 1967).
❧
Η Γη
Πεινασμένη Αφρική
θλιμμένη Γάζα
πετρελαιοφάγοι Άραβες
γέρικο εξαντλημένο Αφγανιστάν
Η Γη είναι κάτι τέτοιο
Κρυμμένος πλανήτης, κάτω από «barrels of oil»
Κάτω από «barrels of guns»
Και κάτω από τους τεράστιους τίτλους των εφημερίδων,
εκείνοι που δεν έκαναν ακόμα τον κόσμο καλύτερο
Η Γη είναι κάτι τέτοιο
γέρικο εξαντλημένο Αφγανιστάν
πετρελαιοφάγοι Άραβες
θλιμμένη Γάζα
πεινασμένη Αφρική
❧
Και ούτω καθεξής
Είμαστε στρατιώτες στην πρώτη γραμμή
Το πρωί
Με μια Gillette οπλισμένοι
Και πιτζάμες επιτεθήκαμε στις τουαλέτες
Το βράδυ
παραταγμένοι στο σκοτεινό διάδρομο
στήσαμε ενέδρα στον ήλιο
Ο ήλιος σχίστηκε
Η νύχτα γεννήθηκε
Κι εμείς ανακτήσαμε τα κρεβάτια μας
❧
Ο Mustapha Samady γεννήθηκε το 1991 στο Αφγανιστάν. Σπούδασε Μικροοικονομία στο Πανεπιστήμιο της Χεράτ και έκανε το Μάστερ του στον τομέα της Διαδικτυακής Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Άνχαλτ στο κρατίδιο της Σαξονίας – Άνχαλτ στην Γερμανία. Μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Ζει στο Βερολίνο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Masha Ivashintsova. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
