Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Εκεί είμαι, υπάρχω και παίζω τον ρόλο μου.
Αλλά εγώ ούτε ξέρω τι είναι αυτός ο ρόλος μου.
Αν το ήξερα
θα μπορούσα τουλάχιστον να βγω από τη μέση
και ελεύθερη από μένα να τον χαρώ παράμερα.
[Από τη συλλογή ποιημάτων Εγώ εκεί είχα ήδη υπάρξει.]
❧
Όποιος μπαίνει σ’ ένα βαγόνι δίνει μαρτυρία του εαυτού του,
αδρανοποιεί το σώμα, ασκεί το πνεύμα,
αποκοιμίζει τις αισθήσεις, κοιμάται στ’ αλήθεια
ή τις εκτρέπει σ’ ένα βιβλίο, σε μια εφημερίδα
ή καρφώνεται τυφλά σε ένα τυχαίο σημείο
για να μη μπερδευτεί στον συνωστισμό.
Αλλά στο λευκό και
αδήριτο φώς όλοι είναι όμοιοι,
λαοί χαμένοι εμπιστευμένοι μοναχά
σε αυτό που κάποια υπολειμματική όραση
θα μπορούσε ίσως ακόμα να μαντέψει
από εκείνο το παράξενο εκπληκτικό πράγμα, που κάποτε, όχι πολύ χρόνο πριν,
ήταν ένα πρόσωπο.
[Από τη συλλογή ποιημάτων Εγώ εκεί είχα ήδη υπάρξει.]
❧
Ας ελπίσουμε ότι θα χάσουν.
Αν κερδίσουν θα κάνουν πολύ θόρυβο.
Αλλά και αν θα χάσουν θα κάνουν θόρυβο.
Δεν ξέρω τι να ελπίσω.
Είναι φοβερό να ζεις σ’ ένα μέρος
όπου δεν ξέρεις τι να ελπίσεις.
[Από τη συλλογή ποιημάτων Εγώ εκεί είχα ήδη υπάρξει.]
❧
Είναι όλα τόσο απλά, ναι, ήταν τόσο απλά,
είναι τόσο προφανή όλα αυτά που σχεδόν δεν τα πιστεύω.
Γι’ αυτό χρειάζεται το σώμα: με αγγίζεις ή δεν με αγγίζεις,
με αγκαλιάζεις ή με απομακρύνεις. Τα υπόλοιπα είναι για τους τρελούς.
❧
Όχι, εγώ δεν μπορώ να αγαπώ εκείνο που είσαι,
εκείνο που είσαι είναι στην πραγματικότητα ένα λάθος.
Υπάρχει σ’ εσένα ωστόσο μια χάρη που ξεπερνά
εκείνο που εσύ πεισματικά είσαι.
Κάποιο πράγμα που είναι δικό σου και δεν σου ανήκει.
που έχει σ’ εσένα την καταγωγή αλλά είναι απ’ εσένα χωρισμένο.
που σε πλησιάζει με προσοχή, φοβισμένο
από την ίδια του την ασυγκράτητη λαμπρότητα.
[Από τη συλλογή ποιημάτων Αγάπη όχι δική μου ούτε καν δική σου.]
❧
Ναι, ναι, όπως την άλλη, την περασμένη χρονιά, μεταξύ εικοσιτρείς
και εικοσιτέσσερις Ιουνίου, όταν ένιωθα την καρδιά μου
να μεγαλώνει και να αχτιδοβολεί, καρδιά σε ηλιοστάσιο,
με μιαν ανυπέρβλητη φωτοχυσία.
Όλες εκείνες οι αχτίδες τότε – θυμάμαι ότι έτρωγα
τεράστια κεράσια και κάπως υπερβολικά γλυκά –
είχαν ένα λιμάνι να προσαράξουν, αν και πολύ μακρινό
και ανασφαλές. Αλλά τώρα τι θα επινοήσω
γι’ αυτή την καρδιά που επαναλαμβάνεται
τόσο ευπειθής στην εποχή,
πού θα τη στείλω τώρα, σε ποιο κενό;
[Από τη συλλογή ποιημάτων Αγάπη όχι δική μου ούτε καν δική σου.]
❧
Μου φαίνεται ότι θέλω, αλλά τι είναι αυτό που θέλω;
Τι ακριβώς επιθυμώ; Δεν ξέρω.
Είναι όπως όταν το καλοκαίρι, καθώς σηκώνω τα μάτια
στον ουρανό, με την ελπίδα να δω αστέρι
που πέφτει ή που θα μπορούσε να πέσει, αβέβαιη
για τα τάματά μου εμπιστεύομαι νωθρά σ’ εκείνο το αινιγματικό
κομμάτι του εαυτού μου, που είναι μυστικό και χωριστό από εμένα,
ξεχασμένο πίσω στην αποθήκη του εργαστηρίου μου
που ίσως κρατάει ακόμα μέσα του, αν υπάρχει,
την πρωτότυπη μορφή, τη σφραγίδα της ευχαρίστησης
και με φωνή κλειδωμένη λέω: ας γίνει αυτό που θέλω,
ας εκπληρωθεί η επιθυμία. Ακόμα και αν δεν την ξέρω,
δεν την γνωρίζω, τ’ αστέρι, εκείνο την ξέρει,
γιατί είναι μακρινό.
[Από τη συλλογή ποιημάτων Αγάπη όχι δική μου ούτε καν δική σου.]
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
