– Θέλω τώρα να θυμηθείτε την πρώτη φορά που τραγουδήσατε ενώπιον κοινού.
Ένας Στέλιος Λαδάς με στέλνει στην Κολοκυνθούς, τέρμα, στο μαγαζί του Στέλιου του Κουράδα, ”Αστέρια” νομίζω λεγόταν. Κουράδα λέγανε τον ιδιοκτήτη! Πως ήταν αυτός; Μουστάκι, αλυσίδα κι ένα πιστόλι κρεμασμένο στη μέση. Πάω κι εγώ ο καημένος, ”Έρχομαι από τον κύριο Στέλιο” του λέω. Μου κάνει (σ.σ. Μιμείται τη μάγκικη φωνή του): ”Πήγαινε κάτσε εκεί στη γωνία”. Το μαγαζί έκανε ένα ”V”. Έκατσα σε μιαν άκρη και περίμενα πότε θα με φωνάξουν για να μ’ ακούσουν. Μετά από λίγο μπαίνουν μέσα τέσσερα θηρία με κάτι μεγάλα κεφάλια και χερούκλες και κάθονται μπροστά μου. Πάνω στο τραπέζι μου υπήρχαν τέσσερα ποτήρια αναποδογυρισμένα, όπως είθισται. Πήραν ο καθένας από ένα ποτήρι και φάγανε μέχρι και τους πάτους!
– Παρντόν;
Όπως σ’το λέω, τα φάγανε, μασήσανε τα γυαλιά! Άκουγα τα ”κρατς – κρατς” κι έπαθα σοκ! Κατουρήθηκα πάνω μου! Είπα: ”Τι να τραγουδήσω εδώ μέσα; Αφού αυτοί φάγανε τα ποτήρια, εμένα θα με φάνε ζωντανό και αμάσητο”! Ήμουν δέκα στα έντεκα και το πρωί είχα σχολείο. Σηκώνομαι σιγά – σιγά και πάω να την κάνω, αλλά ακούω πίσω μου μια αγριοφωνάρα: ”Που πας;”. ”Να κατουρήσω”! ”Απ’ έξω πήγαινε”! Τι να σου λέω, Περιστέρι – Αιγάλεω πρέπει νά’φτασα σε τέσσερα λεπτά! Φτερά στα πόδια έβγαλα, εξαφανίστηκα! Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε μαγαζί (γέλια)
Δεν είχατε όμως την επίγνωση τι σχέση μπορεί νά’χε το ”Τό’πε τό’πε ο παπαγάλος” με τα τραγούδια του Μπιθικώτση, του Θεοδωράκη και του Ρίτσου, ας πούμε;
Δηλαδή, αυτό το τραγούδι δεν την έχει την κουλτούρα του; Είναι κάτι που μου είχε πει ο Πλέσσας: ”Μη στενοχωριέσαι, αυτό το κομμάτι το τραγουδάνε χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο. Έχεις κάνει τη δική σου ποπ κουλτούρα”! Όταν το ”Τό’πε τό’πε ο παπαγάλος” πουλάει 100.000 δίσκους και το τραγουδάνε όλοι, έχει κι αυτό την κουλτούρα του. Ξέρετε που κατέληξα τελικά; Να βγω και να πω: ”Εγώ είμαι διασκεδαστής”! Δεν με ξανάγγιξε κανείς, ηρέμησαν όλοι και δεν με ενοχλούσαν.
** Ο Λευτέρης Πανταζής στην εξιστόρηση της ζωής του, προσεχώς, αποκλειστικά στο Κουτί της Πανδώρας
