Αρχικά, να πω ότι με το που άνοιξε η συγκεκριμένη αίθουσα IMAX στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε μια έντονη διάθεση κυνισμού και δυσπιστίας, εξαιτίας του μικρότερου μεγέθους της σε σύγκριση με άλλες του εξωτερικού. Κοινώς, χαρακτηρίστηκε σαν ένας «φτωχός συγγενής» του format. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η «ρετσινιά» ξεκίνησε από ανθρώπους που είχαν (ή δεν είχαν…) παρακολουθήσει ξανά προβολή σε IMAX. Ομολογώ πως κι εγώ ήμουν ελαφρώς επιφυλακτικός, όμως, ποτέ δεν κρίνω χωρίς να δω πρώτα και να έχω τη δική μου εμπειρία και άποψη. Και αυτό έπρεπε να συμβεί κάποια στιγμή…
Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να επισκεφθώ το συγκρότημα των επτά κινηματογραφικών αιθουσών του Cineplexx One της Θεσσαλονίκης στις πρόσφατες γιορτινές μέρες, με την καλύτερη δυνατή φιλμική πρόταση για να τεστάρει κανείς τις δυνατότητες που προσφέρει η πρώτη και μοναδική (μέχρι στιγμής) οθόνη IMAX στην Ελλάδα. Και μάλιστα σε 3D. Να τονίσω (επειδή υπάρχουν και… «καλοθελητές») ότι τούτο το κείμενο δεν αποτελεί publi (τύπου πληρωμένη διαφήμιση) για το συγκεκριμένο σινεμά, αλλά επαγγελματική υποχρέωση, δική μου και του site, προς ενημέρωση του κινηματογραφόφιλου κοινού και των αναγνωστών μας.
Η υποδοχή του Cineplexx One είναι εξαιρετικά φροντισμένη, ευρύχωρη και με εντυπωσιακό ύψος. Μία από τις ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες της εταιρείας είναι να προμηθεύεται αποκλειστικά (για την Ελλάδα) και συλλεκτικά χρηστικά προϊόντα τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ο θεατής για το popcorn (μεταλλικός κάδος) ή το αναψυκτικό (πλαστικό κύπελλο με προστατευτική άνωθεν θήκη) που θα αγοράσει από το bar. Η θετική αίσθηση συνεχίζεται με την είσοδό σου στην αίθουσα 1, με την οθόνη IMAX. Επειδή έχω την εμπειρία αντίστοιχων αιθουσών του εξωτερικού, σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη, μπορώ να πω ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα απλό… «Χμμμ… ΟΚ». Υπάρχει, όμως, κάτι σημαντικό που δεν περνά από το μυαλό σου εξαρχής: ο παράγοντας του scale. Η κλίμακα είναι εκείνη που… ισορροπεί τις συγκρίσεις. Και εδώ, προφανώς, έχει υπολογιστεί αυτός ο παράγοντας για τη σχέση οθόνης και θεατή. Όταν η προβολή ξεκινά (με trailers επερχόμενων φιλμ, εκ των οποίων το «Oppenheimer» του Κρίστοφερ Νόλαν εύκολα έκλεψε την παράσταση), η εικόνα σε κάνει να ξεχνάς τις επιφυλάξεις που μπορεί να είχες…
Το «Avatar: The Way of Water» είχα την τύχη να το παρακολουθήσω στην αίθουσα Sphera των Village Cinemas του The Mall, σε 3D και με Dolby Atmos. Δηλαδή, ξεκάθαρα τον καλύτερο τρόπο για να δεις το φιλμ του Τζέιμς Κάμερον σε κινηματογράφο της Αθήνας. Στη Θεσσαλονίκη, όμως, το πράγμα αλλάζει! Με μια οθόνη που πιάνει από τοίχο σε τοίχο και από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, στα καθίσματα της αμφιθεατρικά διαμορφωμένης αίθουσας, ο θεατής έχει την εντύπωση ότι «εισχωρεί» στην εικόνα της ταινίας, που με το επιπλέον «εφέ» του τρισδιάστατου θεάματος γίνεται απόλυτα ανάγλυφη και καθηλωτική. Κατά τη διάρκεια της προβολής, παρατήρησα κόσμο που τιναζόταν προς τα πίσω στο κάθισμά του, άκουσα άλλους να κλαίνε (υπάρχουν πραγματικά συγκινητικές στιγμές στο έργο), ένιωσα έντονους κραδασμούς σε σκηνές εκρήξεων, με έναν ήχο που «γέμιζε» ολόκληρη την αίθουσα. Συνολικά, αυτή η «μικρή» IMAX της Θεσσαλονίκης προσφέρει το full effect της εμπειρίας του συγκεκριμένου format και η ταινία του Κάμερον αποτελεί ένα ιδανικό είδος «test drive» για να καταλάβει κανείς τα προτερήματά της.
Θα συμβούλευα τους υπεύθυνους του προγραμματισμού της εταιρείας να κρατήσουν προβολές του «Avatar: The Way of Water» για μήνες, έστω και μόνο στο weekend, διότι αυτό το πράγμα που συμβαίνει με το φιλμ του Κάμερον αξίζει να το ζήσει όλο και περισσότερος κόσμος, όχι μονάχα από την πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και από ολόκληρη την Ελλάδα! Όπου κι αν βρίσκεστε, αν μπορείτε (και σας παίρνει οικονομικά…) και επιθυμείτε να θυμηθείτε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τι σημαίνει ψυχαγωγία μεγάλης οθόνης, ειλικρινά, ας γίνετε και… τουρίστες!
Για να έχω μια πληρέστερη εντύπωση του Cineplexx One της Θεσσαλονίκης, μπήκα και σε άλλες (συμβατικές) αίθουσές του, έως και στη μικρότερή του (με λιγότερα από 200 καθίσματα), για ν’ ανακαλύψω με χαρά πως το μέγεθος των οθονών παρέμενε ιδιαίτερα μεγάλο, χωρίς να προδίδει τον θεατή για την επιλογή μιας (υποτίθεται) «υποδεέστερης» εμπειρίας θέασης. Με έντονη δραστηριότητα στα social (facebook και Instagram, για παράδειγμα) και κινήσεις πέραν του στερεοτυπικού… «πήρα την τάδε ταινία από το ντόπιο γραφείο διανομής και, απλά, την έβαλα να παίζει», το ελληνικό παράρτημα της εταιρείας Cineplexx δίνει ένα καλό παράδειγμα σ’ αυτό που εγώ αποκαλώ… «έτσι γίνεται»! Και έτσι θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει το σινεμά.
