Νίκος Κακαδιάρης: «Passion’s»

Ο ποιητής, ζωγράφος και λογοτέχνης Νίκος Κακαδιάρης, με την ποιητική συλλογή του που φέρει τον τίτλο Passion’s (εκδ. Δρόμων, 2021), μας θέτει ενώπιος ενωπίω με την πολυπλοκότητα του πάθους. Το εξώφυλλο, όπως και τις εικόνες στις εσωτερικές σελίδες της συλλογής, τις φιλοτέχνησε ο ίδιος ο ποιητής, αφού είναι και εγνωσμένης αξίας ζωγράφος. Η συλλογή περιλαμβάνει δεκαπέντε εσωτερικές εικόνες, μερικές ολοσέλιδες, και σαράντα τέσσερα πολύστιχα ποιήματα, στα οποία ο ποιητής ξεδιπλώνει το ταλέντο του, διακονώντας με συνέπεια τη μούσα της ποίησης και της έμπνευσης.

Στην παρούσα συλλογή, ο ποιητής αναδεικνύει με τους στίχους του τη συνθετότητα αυτού του συναισθήματος, που φωλιάζει στο εσώτατο εγώ του ανθρώπου. Το θέμα πάθος, στο οποίο δίνει έμφαση σε όλα τα ποιήματά του ο Νίκος Κακαδιάρης, δεν μπορεί κανείς να το ψαύσει επιφανειακά ή να το θεωρήσει ως μια στιγμιαία μορφή ξεσπάσματος και εκδήλωσης του θυμικού του ανθρώπου. Το πάθος είναι ένα πολύμορφο και πολύπλοκο συναίσθημα, το οποίο έχει θετικές και αρνητικές παραμέτρους. Πάθος για κάτι σημαίνει ότι το νιώθω ως επιτακτική ανάγκη που πηγάζει από μέσα μου, γιατί μου αρέσει, με ελκύει, με συναρπάζει, με ανεβάζει σε άλλες σφαίρες: πάθος με τη δουλειά μου, πάθος με τη μουσική, πάθος με τον αθλητισμό, πάθος για το ωραίο κ.ά. Αυτές και πολλές άλλες είναι οι θετικές μορφές του, γιατί στις αρνητικές βλέπουμε τη σκληρή όψη του: πάθος εκδίκησης, τιμωρίας, πάθος απόκτησης υλικών πραγμάτων, πάθος για πλουτισμό κ.ά. Στην αρνητική μορφή του, το πάθος γίνεται επικίνδυνο όχι μόνον γι’ αυτόν που είναι αιχμάλωτός του, αλλά και για άλλους ανθρώπους.

Οι στίχοι στο ποίημα «Σαν κλέφτης» φανερώνουν την πάλη που γίνεται στον ψυχισμό του ήρωα για το τι πρέπει να κάνει. Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πάθος για το λατρεμένο πρόσωπο, που θέλει να το δει έστω για λίγο, και σ’ αυτή καθαυτή την ενέργειά του, που δεν είναι σωστή, όπως ακριβώς η κλεψιά, που είναι κατακριτέα και κολάσιμη πράξη. «Φεύγω λοιπόν όταν έρχεσαι/ η απουσία σου είναι φαρμάκι/ που με σκοτώνει αργά./ Χτυπάω την πόρτα σου σαν κλέφτης/ που τον κυνηγάει η τρέλα».

{jb_quote}Ο ποιητής έχει δώσει στην ποίησή του το βάθος και την ουσία του πάθους.{/jb_quote}

Τη γυναίκα με το ωραίο πρόσωπο και τη λυγερή κορμοστασιά, όταν τη βλέπει ο ποιητής να περπατάει στον δρόμο, όχι μόνον δεν θα μείνει αδιάφορος, αλλά ούτε και τον θαυμασμό του θα μπορέσει να κρύψει. Του το επιβάλλει η Ωραία: «με δέρμα σαν αλάβαστρο,/ μάτια που πλανεύουν/ και μεταξωτά μαλλιά/ η ωραία βαδίζει…». Η φαντασίωσή του ψαύει και τα μέρη του σώματός της που δεν φαίνονται και νιώθει ότι η αφή του χαϊδεύει τα μαύρα εσώρουχα με τις λεπτές φίνες δαντέλες. Το πάθος μπορεί να ζωγραφίσει εκπληκτικής ωραιότητας εικόνες, γιατί εστιάζει σε ό,τι το μαγνητίζει: σε δυο μάτια όλο φως, δυο χείλη ρόδο μισάνοιχτο, σ’ ένα γλυκό πρόσωπο παρθενικής αθωότητας. Και τότε ο ποιητής αναφωνεί: «Κάνε με όργανο της αγάπης σου/ – τραγούδησε λίγο. Την αγάπη,/ δεν την ψάχνεις. Έρχεται/ όταν δεν την περιμένεις». Το πάθος όμως μπορεί να φουντώσει κι από την άρνηση, την πίκρα της απόρριψης και το πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να ζήσει, έστω και μια φορά στη ζωή του, τον έρωτα, τη συνύπαρξη, το δέσιμο και το δόσιμο ο ένας στον άλλον.

Όταν το πάθος εξουσιάζει όλα τα συναισθήματα του ανθρώπου, όταν σβήνει τη λογική, όταν θολώνει τον νου, τότε αυτό το πάθος μυρίζει θάνατο. Τα εγκλήματα πάθους είναι γνωστά σε όλους μας, τα πληροφορούμαστε από τα ειδησεογραφικά δελτία κι ίσως εκείνη τη στιγμή δεν μπορούμε να συλλάβουμε το γεγονός σε όλη την τραγικότητά του. Ο ανεκπλήρωτος πόθος, πάθος που κατατρώει τα σπλάχνα του νέου άντρα, επειδή νιώθει ότι δεν έχει καμιά ελπίδα ν’ αγγίξει το όνειρό του, την πολυαγαπημένη ύπαρξη, τον στοιχειώνει σε βαθμό τρέλας και οι πράξεις του πλέον είναι ανεξέλεγκτες. «…Χτυπάω την πόρτα σου σαν κλέφτης/ που τον κυνηγάει η τρέλα…». Βλέπει ότι η ζωή του κουρελιάζεται, αναγνωρίζει ότι το πάθος του μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο, αλλά δεν έχει τη δύναμη να το δαμάσει, δεν του έχει απομείνει θέληση, αν και γνωρίζει ότι: «η παρουσία σου μυρίζει μαχαίρι και λησμονιά/ η απουσία σου/ ένα ποίημα», εντούτοις δεν βλέπει την έξοδο κινδύνου πριν να είναι αργά, πριν από τη θανατηφόρα στροφή…

Η ποιητική συλλογή Passion’s ανταποκρίνεται πλήρως στον τίτλο της και στο περιεχόμενό της, διότι ο ποιητής έχει δώσει στην ποίησή του το βάθος και την ουσία του πάθους. Οι λέξεις που έχει επιλέξει, επίθετα και ουσιαστικά, έχουν χρησιμοποιηθεί με μέτρο –ιδίως τα επίθετα– κι αυτό φανερώνει τον σεβασμό του και στην ποίηση και στον αναγνώστη. Αναφέρομαι στον αναγνώστη, διότι από τη στιγμή που εκτίθεται το γραπτό, δεν αφορά μόνον τον συγγραφέα αλλά και τον αναγνώστη. Η ποίηση του Νίκου Κακαδιάρη δημιουργεί θαυμάσιες εικόνες, όχι αυτές που έχει ζωγραφίσει ο ίδιος, αλλά όσες ζωγραφίζει η φαντασία του αναγνώστη καθώς διαβάζει τα ποιήματα, και αυτό αποδεικνύει το ταλέντο του ποιητή.