Απόσπασμα από την παρουσίαση με τίτλο “Τοιχογραφία εποχής” της ποιητικής συλλογής Μπαλάντα της βροχής, της Αναστασίας Μήτσου, από την Κωνσταντία Σκανδάλου – Κορδολαίμη, φιλόλογο.
Η Αναστασία Μήτσου μας φιλοξενεί στο σαλόνι της ποίησης με μουσική επένδυση τον ήχο της βροχής!
Κεντρικό θέμα της συλλογής η τραυματισμένη ομορφιά του κόσμου, γιατί δέχεται πληγές πανταχόθεν, και από τους ισχυρούς αλλά και την ολιγωρία των αδυνάτων, δέχεται πληγές, καθώς στραγγαλίζονται η ανθρωπιά, η ελευθερία, το δίκαιο, το πνεύμα και υποχωρούν οι ιδέες μπροστά στο Γολιάθ, στον πλούτο, στα μετάλλια, στην εξουσία, στα χειροκροτήματα.
Κουβεντιάζοντας με τις λέξεις, η Αναστασία Μήτσου με δεξιοτεχνία φιλοτεχνεί την τοιχογραφία της εποχής της,ιχνογραφεί κίνητρα και σκιαγραφεί ανθρώπινες συμπεριφορές. Εποχή των κοινωνικών αντιθέσεων, εποχή του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου, ταξική κοινωνία ζωντανών αλλά και «νεκρών», προσφυγιά από την πατρίδα και το όνειρο, προδοσία, αναρρίχηση, πίεση και καταπίεση, ερημωμένα σώψυχα, καθώς σβήνει η φλόγα, το πάθος, ο αγώνας…, εποχή του πολιτισμού και της ανάπτυξης, όμως, στις πλάτες των θυσιασμένων επιτρέπει στην κοινωνία να βιώνει το «σκοτάδι» της μέρας αναζητώντας ξόρκια για βάλσαμο. Εποχή των μεταναστευτικών ροών που παρασέρνονται από το ρεύμα του ποταμού, με το διαπολιτισμό εξευγενισμένη θεωρία. Λες και φοβάται ο φακός να εστιάσει στη μιζέρια των φτωχών, αλλά ξεχνιέται να αποσυρθεί από τα στιγμιότυπα της «αυλής».
Άνθρωποι, μάζα, «πολτός» που αρκείται στο ρυπαρό βούρκο, προφασίζεται ανημποριά, επαναπαύεται, απενοχοποιείται, συμπαρασύρεται, αρέσκεται στο θέαμα του θανάτου και εκκωφαντικά σιωπά, εμπεδώνοντας ότι ευημερούν μόνο οι υπάκουοι λαοί.
Πάντα μετρημένοι και συγκεκριμένοι οι καταγεγραμμένοι στα μητρώα των «δυνατών», λεηλατητές για τους οποίους ποτέ δε φτιάχτηκε νόμος.
Η ποιήτρια μιλάει με φιλοσοφική διάθεση και προσεγγίζει τα γεγονότα με λυρική ρεαλιστική αλλά και σουρρεαλιστική αποτύπωση.
Επικαλείται τη μούσα να φέρει μια έμπνευση που θα μπορούσε να θεραπεύσει τις πληγές σε αυτό τον όμορφο κόσμο, τον τραγικό που κουβαλά το βάρος των πληγών, μια έμπνευση, που θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο και το άδικο. Επικαλείται τη βροχή με τρυφεράδα, μελαγχολία αλλά και νοσταλγία, εγκαλεί το νερό και το δικάζει, γιατί ξέπλυνε και δεν κράτησε ζωντανό, ζεστό το αίμα της θυσίας.
Μονόλογος με εσωτερικό διάλογο συχνά στηρίζεται σε αντιθέσεις, όπως: δίκαιο – άδικο, αγώνας – υποταγή, Πλούτος – στέρηση, πολιτισμένοι – απολίτιστοι, ισχυροί – ταπεινωμένοι. Μπαίνει σε διάλογο με τα πρόσωπα και τα συναισθήματά τους, μονόλογος μεν, αλλά ενυπάρχει ο λανθάνων διάλογος.
Απευθύνεται στο λογισμό του αναγνώστη – ερμηνευτή καιπροάγει τη λογική του με την προέκταση της σκέψης και την επέκταση της φαντασίας.
Απευθύνεται στο συναίσθημα και προάγει τη συναισθηματική του ευφυΐα, καθώς βιώνει απλόχερα τον πλούτο της συναισθηματικής παλέτας. Έντονο το χρώμα της φύσης και δυνατές οι εικόνες επιβάλλονται και παραπέμπουν σε εικαστική αφήγηση. Ποιήματα με συναισθηματισμό και ρομαντισμό με τη μουσική επένδυση του ήχου της βροχής.
Το νερό, η ίδια η ζωή, συνώνυμο της ζωής και της ομορφιάς, σε όλες τις εκφάνσεις του, χρησιμοποιείται κατά κόρον, όχι ως λάλον ύδωρ ή ως νερό της κολυμπήθρας του Σιλωάμ, αλλά ως στοιχείο που ξεπλένει τη θυσία, τη θυσία για ένα άδειο πουκάμισο, τον άδικο θάνατο, και επιτρέπει την παραχάραξη της Ιστορίας.
Το νερό πρωταρχικής σημασίας για τον οργανισμό, σύμβολο ζωής και σύμβολο αιωνιότητας λειτουργεί ως πυρήνας σε ομόκεντρους κύκλους για τις εκφάνσεις του αλλά και τις εκφράσεις που έχουν νοηματική συνάφεια μ’ αυτό. Πρόκειται για το νερό που ξεπλένει τα πάντα ακόμα και το αίμα της θυσίας και παγιώνει τη λήθη.
Αγαπητό θέμα, με το ρου του μας παρασέρνει σε στίχους και πεζά κείμενα.
Η χρήση της έννοιας του νερού με την πραγματική και συμβολική του σημασία, κοινό θέμα στη δημοτική ποίηση, την παιδική λογοτεχνία, αλλά και σε μεγάλους ποιητές:
Σολωμός, στον πειρασμό… νερά καθάρια και γλυκά…
Ρίτσος, παιχνίδια του ουρανού και του νερού
Ελύτης… το νερό στάζει συλλαβίζοντας
Αμοργός του Νίκου Γκάτσου
Διερωτάται η ποιήτρια «τι να την κάνω τόση ομορφιά;» και
«ελπίζει στη ζωή των ανήσυχων ματιών που βλέπουν πέρα από την ομίχλη»
Αλλά «sprinter των 100 σήμερα ο θάνατος…»
θέμα που συναντάμε, επίσης, κατα κόρον στη συλλογή. Πολύπτυχος ο θάνατος, ως αισθητικός, συναισθηματικός, ψυχικός και σωματικός υπηρετεί το βασικό στόχο της ποιήτριας. Σ’ αυτούς προστίθεται ο θάνατος της φύσης. Το φυσικό θάνατο μπορούμε να τον δούμε ως φυσικό γεγονός για να μην παγιδευόμαστε και ζούμε με το φόβο του. Από την άλλη υφίσταται ο θάνατος της θυσίας, ο άδικος, όπου ενίοτε, θυσιάζονται ήρωες για ένα άδειο πουκάμισο, για να κερδίζουν κάποιοι άλλοι τα μετάλλια.
Το περιβάλλον του θανάτου όμως εμπεριέχει το μήνυμα της αισιοδοξίας στην ανατολή του νέου, της ζωής.
Ο θάνατος κατέχει βασική θέση στη λογοτεχνία του ρομαντισμού. Ο Don Dellilo, σύγχρονος πολυβραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας σημειώνει: «νιώθω ότι η πιο ουσιαστική λογοτεχνία, αναπόφευκτα, καταπιάνεται με το θάνατο. Ο θάνατος είναι το απόλυτο θέμα για μια σοβαρή λογοτεχνική δημιουργία».
Προτροπέςτης ποιήτριας προς το άτομο, όπως αυτές ανιχνεύονται στη συλλογή:
- Να βάλει ο καθένας το λιθαράκι του, να μη χαθεί η ζωή, η ελιά, το στάχυ, το ρόδι.
- Να τολμήσει.
- Να καλλιεργήσει τη μνήμη.
- Να αγωνιστεί για την ομορφιά της ζωής,να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση – μέσω της προσφοράς.
- Εξατομικευμένη η ευθύνη.
- Ενδοσκόπηση.
Αισιόδοξο το μήνυμά της:
Από τη σύνθλιψη του σταχιού… προκύπτει το ψωμί,
από τη σύνθλιψη του λιόκαρπου… το λάδι,
από το λιώσιμο του κεριού…
Με αυτή την καλλιτεχνική προσέγγιση η ποήτρια ολοκληρώνει την τοιχογραφία της εποχής της.
The post "Μπαλάντα της βροχής": Τοιχογραφία εποχής appeared first on Vakxikon.gr.
