Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τον αναπάντεχο θάνατο του πολύτιμου φίλου μας, του μεγάλου μας αδερφού, του καλόψυχου Γιάννη Ιατρού. Όπως το είχαμε προβλέψει, η απώλεια αποδείχτηκε δυσαναπλήρωτη, τόσο στα καθημερινά σχόλια όσο και στις συγκεντρώσεις μας. Αλλά ο Γιάννης είναι πάντα στη μνήμη μας, όπως και οι άλλοι φίλοι που έφυγαν για πέρα. Πριν από λίγο καιρό, ο φίλος μας ο Τζι, που είχε την τύχη να γνωρίσει στενότερα τον Γιάννη, μου έστειλε ένα κείμενο για να το βάλω τη μέρα της επετείου -μαζί και το κομμάτι που το συνοδεύει.
Ταιριάζει να θυμηθούμε σήμερα τον φίλο μας που έφυγε. Ο λόγος στον Τζι:
Με την συμπλήρωση ενός χρόνου απουσίας από τα σχόλια και συνεχούς παρουσίας στην ατμόσφαιρα του ιστολογίου, θέλω να περιγράψω μερικές πλευρές της προσωπικότητάς του αξέχαστου φίλου μας, όπως τις είδα από την δική μου οπτική γωνία.
Ηταν ένας άνθρωπος που αδυνατούσε να καταλάβει τι χωρίζει τον αριστοκράτη από τον εργαζόμενο άνθρωπο και τον ονειροπόλο φοιτητή, τους θεωρούσε όλους ίσους, και το κυριότερο τους αγαπούσε όλους πραγματικά. Αν μισούσε ένα πράγμα αυτό ήταν το ίδιο το μίσος.
Ηξερε καλά πως στην διάρκεια του βίου όλοι κάποτε θα κλάψουν και κάποτε θα γελάσουν κι έτσι δεν φοβότανε να πλησιάσει τον οποιονδήποτε και να του δείξει την φιλία του, αν κάποιος χαιρότανε ο Γιάννης γέλαγε, αν κάποιος έκλαιγε ο Γιάννης αναστέναζε.
Χαιρότανε την κάθε μικρή νίκη, έτσι έβλεπε την βοήθεια που απλόχερα πρόσφερε σ’ όποιον είχε ανάγκη, μικρή ή μεγάλη. Την ώρα που οι παπάδες έκαναν κήρυγμα και οι δάσκαλοι μάθημα, ήξερε καλά πως δεν θα την έβρισκε χωρίς αντάλλαγμα από φιλανθρωπικές εταιρίες που εμπορευόντουσαν τον Χριστό ή κάποιον άλλο καθαγιασμένο και όπου το αφεντικό ήταν πάντοτε στην σκοτεινή πλευρά του δρόμου.
Ο Γιάννης πάντοτε άκουγε τον αναστεναγμό των ανθρώπων.
Είχε συνειδητοποιήσει το παιχνίδι των διαφημίσεων, ήξερε πως δεν θα γινότανε πιο δυνατός, πιο όμορφος, πιο έξυπνος με τα προϊόντα τους. Λυπότανε για όσους ήταν μπλεγμένοι στο αέναο παιχνίδι της δήθεν βελτίωσης, γι’αυτούς που αντί να βελτιωθούν κοίταζαν πως να σε κατεβάσουν στο επίπεδό τους, γι’ αυτούς που φύτευαν λουλούδια μονάχα σαν επένδυση.
Και τ’αγαπούσε πολύ τα λουλούδια ο Γιάννης, ιδιαίτερα τις τριανταφυλλιές και στενοχωριότανε όταν προβλήματα υγείας δεν του επέτρεπαν να τις περιποιηθεί. Στον Ασσο είχε και την «βασίλισσα», την αναρριχώμενη με το μικρό πολύ βαθύ κόκκινο λουλούδι -που να φαίνεται μαύρο από μακριά- και το άρωμα να ξεπερνάει κατά πολύ το συνηθισμένο βεληνεκές. Τα πιο μικρά φυτά σε γλάστρες, τα πηγαινοέφερνε με το τρέιλερ από το σπίτι στο ερημητήριο.
Πάντως ποτέ δεν τον άκουσα να κατηγορεί όσους ζούσαν στο συννεφάκι τους.
Μια άλλη (κοινή) αγάπη ήταν οι φοινικιές. Οταν πριν λίγα χρόνια ήρθε στην Ελλάδα το κόκκινο σκαθάρι που τις ξέραινε έχασα την δικιά μου. Ο Γιάννης έκανε ολόκληρη κατασκευή ώστε να ρίχνει από την βάση στην κορυφή του το κατάλληλο φάρμακο και διατηρούσε τον δικό του φοίνικα. Ομως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με την μοίρα και ήρθε η απαγόρευση μετακινήσεων λόγω κόβιντ να δώσει αρκετό χρόνο στα σκαθάρια να πετύχουν τον στόχο τους.
Ετσι είναι η ζωή, θυμάμαι πως είπε πικραμένος.
Ο Γιάννης δεν ήταν από τους ανθρώπους που θα πήγαινε στον Ασσο παρά την απαγόρευση, όχι από φόβο. Η πολυετής παραμονή του στην Γερμανία ίσως είχε παίξει τον ρόλο της. Ψιθύρισε κάποια φωνήεντα για την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό της και την βλακεία των γενικών μέτρων που είχαν πάρει. Ο ίδιος λάμβανε σχολαστικά πραγματικά μέτρα αποφυγής του κόβιντ, γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας του που φυσικά δεν θα επιβαρυνότανε μ’ ένα ταξιδάκι στο ερημητήριο. Η άθλια προπαγάδα, το παιχνίδι με τους νεκρούς και τους διασωληνωμένους, νούμερα απλά για την διαμόρφωση της κοινής γνώμης ήταν το μόνο που ενδιέφερε την κυβέρνηση, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός και η παρέα του έκαναν πάρτυ στην εξοχή παρά την απαγόρευση. Αυτά ήταν από τα πράγματα που τον λύπησαν αφάνταστα. Και ευτυχώς που οι κυβερνώντες δεν μπορούσαν να διαβάσουν τις σκέψεις του, θα τον έστειναν στον τοίχο, στα εξη μέτρα.
Τελικά τον πρόλαβε η ασθένειά του, θα ζει όμως πάντοτε στην σκέψη όσων τον γνώρισαν στη ζωή ή στο διαδίκτυο.
Αιωνία του η μνήμη.
