Γράφει ο Γεώργιος Σχορετσανίτης
Η νουβέλα Χορός στα ποτήρια, της Γεωργίας Τάτση, που είχε δει το φως της δημοσιότητας το έτος 2013, από τις ιστορικές πλέον εκδόσεις Γαβριηλίδης, έρχεται ξανά στην επιφάνεια από τις φιλόξενες εκδόσεις Βακχικόν, τώρα, για πολλούς λόγους πέρα από την καθαρά προσωπική επιθυμία της συγγραφέως. Γιατί το επίμαχο θέμα που πραγματεύεται, η επώδυνη, δύσκολη και δύστροπη συνάμα υπόθεσή του, συνεχίζει να αφορά και να επηρεάζει μεγάλη μερίδα πολιτών και δυστυχώς και την νοοτροπία και την φρασεολογία κάποιων πολιτικών σχηματισμών που αναζητούν σε εκείνες τις εποχές, κάποιο… άλλοθι. Είναι, στην σκληρή πραγματικότητα, οι σχέσεις των ‘αριστερών’ και των ‘δεξιών’ πολιτών της χώρας μας όπως αυτές εμφανίζονταν στην πολιτική φρασεολογία στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες και συνέχισαν να στιγματίζουν και να επηρεάζουν την πολιτική ζωή του τόπου για κάποιες ακόμα δεκαετίες.
Ένα μέρος της νουβέλας ετούτης τοποθετείται γεωγραφικά στην μακρυνή Σουηδία, αλλά στην ουσία περιφέρεται επίμονα και περιστρέφεται εμμονικά γύρω από ένα χωριό της Άρτας, το Κλειστό, πατρικό της Γεωργίας Τάτση (γεν. 1952) και στο οποίο πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Στη ζωή των κατοίκων του, τις καθημερινές συνήθειες και την ομιλία τους, τα πολιτικής φύσεως πάθη που τους έζωναν και τους επηρέαζαν, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις και τις πολυποίκιλες συμπεριφορές τους. Ο Χορός στα ποτήρια, λοιπόν, τοποθετείται στα γενέθλια χώματα της συγγραφέως, λίγα χιλιόμετρα μακρυά από την Άρτα, στα χρόνια που ακολουθούν τον καταστροφικό, αδελφοκτόνο και αιματοβαμμένο πόλεμο της πατρίδας μας. Οι μνήμες της, όπως και όλων των ανθρώπων της ηλικίας της, ειδικά σε εκείνες τις σημαδιακές περιοχές, είναι ακόμα ζωντανές, βασανιστικές και τραυματικές. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, φυσικά έχουν τις ρίζες τους εκεί.
Ο πρώτος βασικός χαρακτήρας, ο Αλέξανδρος, αναγκάζεται να ξενιτευτεί στο Μάλμε της Σουηδίας, καθαρίζοντας τζάμια στα γυάλινα κτίρια της πόλης, αλλά στην ουσία πάντα έχει στο νου του το χωριό του, στην οικογένειά του, στους δικούς του ανθρώπους. Ο Τάσος, δεν ξενιτεύτηκε αλλά δεδομένου ότι ο πατέρας του ανήκε στους νικητές του εμφυλίου, επελέγη από το μετεμφυλιακό καθεστώς ως αστυνομικός υπηρετώντας στην Ασφάλεια της πρωτεύουσας. Ο αγώνας αμφοτέρων περιγράφεται και αναλύεται από την συγγραφέα με ξεχωριστό ρεαλισμό φέροντας στο προσκήνιο την πληθώρα των πολιτικών αντιπαραθέσεων που στοίχειωναν την καθημερινότητα όλων. Ο Αλέξανδρος στα γράμματα των δικών του από το χωριό του, μάθαινε τις ίντριγκες και κάποια δυσάρεστα συμβάματα που ελάμβαναν χώρα εκεί, και ειδικά στην οικογένειά του, διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις αφού πολλές επιστολές πιθανότατα ελέγχονταν ή λογοκρίνονταν από το παντοδύναμο στρατιωτικό καθεστώς. Ο άλλος, ο Τάσος, τώρα ζει με την γυναίκα του σε ένα γάμο όχι τόσο ευτυχή.
Το 1974, με την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, ο Αλέξανδρος αποφασίζει να επιστρέψει στο χωριό του, έχοντας από καιρό ειλημμένη την απόφασή του να επιστρέψει για να καταφέρει να εκδικηθεί τους βασανισμούς, την αναπηρία και το χαμό του αγαπημένου εξαδέλφου του, Δημήτρη. Εγκαταλείπει έτσι την σουηδέζα γυναίκα του και την κόρη της, Σεσίλια, και οδεύει στο χωριό του στη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, όπου θα μαζεύονταν, κατά τα ειωθότα, οι περισσότεροι χωριανοί του. Θα συναντηθεί με τον Τάσο σε ένα χορό από τον οποίο πήρε και τον τίτλο η παρούσα νουβέλα, κι’ εκεί ανάμεσα από ντόπιες μουσικές, κεράσματα, νοοτροπίες και συμπεριφορές, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Η νουβέλα παρουσιάζει δύο κύρια μέρη τα οποία και διακρίνονται εύκολα. Ίσως το πρώτο να παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην υπόθεση όπως αυτή ξετυλίγεται αργά, αλλά το δεύτερο σηματοδοτεί την δραματικότητα των γεγονότων, τα βιώματα και τις μνήμες που αφορούν την ηλικία και την ψυχή της συγγραφέως, τη δική μου και των συνομηλίκων μας. Ψυχή μπλε και κόκκινη, όπως είναι η ψυχή όλων μας, όπως μου έγραφε κάποια στιγμή ο μεγάλος πεζογράφος μας και συνάδελφός μου, Περικλής Σφυρίδης.
The post Μνήμες και βιώματα που ακόμα εμμένουν appeared first on Vakxikon.gr.
