«Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36» στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν

Η παράσταση της ομάδας RMS Mataroa «Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36» σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση έρχεται από την Παρασκευή 13 Μαΐου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.

Ο Τζωρτζ Όργουελ τρώει μια σφαίρα στο λαιμό. Ο Αντρές Νιν δολοφονείται. Ο Λόρκα εκτελείται. Επτά διαφορετικοί θάνατοι για τον Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, τον θρυλικό ηγέτη των αναρχικών. Ο Τρότσκι καταδικάζει το Poum. Ο Στάλιν αρπάζει τον ισπανικό χρυσό. Ο Χίτλερ ακούει Βάγκνερ στο Μπάιροϊτ. Ο Φράνκο και ο Πρίμο ντε Ριβέρα θαμμένοι δίπλα δίπλα. Ένα παιδί θυμάται τις μέρες στον αναρχικό παιδικό σταθμό. Βαρκελώνη. Το φως που καίει.

Η νέα παράσταση των RMS Mataroa καταπιάνεται με τα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου, τα τρία εκείνα χρόνια πριν την απόλυτη επικράτηση του Φράνκο, τότε που ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης βασισμένο στον αναρχισμό μετέτρεψε για λίγο την Ουτοπία σε πραγματικότητα. «Με καθαρή κριτική ματιά πάνω στην ιστορία και τις ιδεολογίες, δοκιμάζουμε τα θεατρικά όρια, περνώντας από το θέατρο ντοκουμέντο στη θεατρική αφήγηση, και ακόμα σε πιο λυρικές μουσικές φόρμες. Το σινεμά, μια συμφωνική ορχήστρα, όπως κι ένα jam session, φτιαγμένο από ήχους μαζεμένους απ’ το δρόμο, είναι κάποια από τα υλικά της προσπάθειας μας, να συνθέσουμε μια νέα αφήγηση της ιστορίας του ισπανικού εμφυλίου. Μιας ιστορίας που αποτελείται από πολλές θραυσματικές εικόνες. Και κάτι ακόμα: αποτελεί σήμερα το αναρχικό μοντέλο έναν πιθανό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας ή είναι μόνον μία προσωπική στάση ζωής που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία; Η Βαρκελώνη καίει ακόμα».

* «Στο πλαίσιο ενός πιο ελεύθερου θεατρικού τρόπου, προτείνουμε δύο επιλογές για την παρουσίαση της παράστασης. Μία μικρής και μια μακράς διαρκείας, στην οποία θεατές και ερμηνευτές θα μπορούν να κινούνται με απόλυτη ελευθερία καθ’ όλη τη διάρκεια της, σε μια απόπειρα διαστολής του δραματικού χρόνου».

Η ομάδα RMS Mataroa αποτελείται από τους Μάνο Βαβαδάκη, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Πλεμμένο. Συνεργάτες και φίλοι από το 2013, αποφάσισαν να συγκροτήσουν έναν σταθερό πυρήνα, μια καλλιτεχνική συντροφιά με κοινούς στόχους, αναζητώντας ένα συλλογικό τρόπο καλλιτεχνικής δημιουργίας, για ένα αύριο ανθρωποκεντρικό κι ένα θέατρο το οποίο απολαμβάνει μεγαλύτερη ελευθερία.