Με τον τρόπο του Χρήστου Κεραμίδη
Η θάλασσα που με ακολουθεί
Και στις έρημες ακτές, οι κολασμένοι των ωκεανών.
Ξεβρασμένοι κι άταφοι ναυτικοί με τις χαραγμένες
άγκυρες στα μπράτσα και τους χρυσούς
μεγάλους κρίκους στο αυτί.
Η θλίψη του αρμενιστή
Έξω απ’ το λιμάνι το καράβι αγκυροβολεί.
Το αυστηρό αχνοφαίνεται πρόσωπο της πλώρης,
και η φωνή του νερού στους απόμακρους
λόφους.
Η θλίψη του αρμενιστή
χαράζει τη σκοτεινή του πελάγου
επιφάνεια.
Το τραγούδι
αγκαλιάζει με τις υγρές λέξεις…
Μεταμόρφωση
Έμοιαζε άτομο απόμακρο, ερμητικό.
Γινόταν όμως άλλος άνθρωπος, όταν κρατούσε σφιχτά το μολύβι, κι έγραφε
το αριστούργημά του.
Κάποιες φορές, χαμήλωνε το βλέμμα καθώς οι «φίλοι» με άσεμνους τρόπους τον ταπείνωναν.
Τους επέτρεπε να επιβεβαιώνονται μέσα από τη σκληρότη και την πικρή τους χλεύη.
Γινόταν όμως άλλος άνθρωπος, όταν κρατούσε σφιχτά το μολύβι, κι έγραφε
το αριστούργημά του.
Χρήστος Κεραμίδης
