Γράφει ο Κ. Γ. Βασιλείου
Το βιβλίο με τίτλο «Μέχρι να δω τον Άλκη» (εκδόσεις Βακχικόν, 2022) της Τίτσας Διαμαντοπούλου αποτελεί ισχυρό δείγμα μινιμαλιστικής αφήγησης, όπου ο συμβολισμός κυριαρχεί και η αφαίρεση δίνει έγχρωμα ψηφιδωτά στίγματα· συναισθηματική μνήμη επεισοδίων του βίου συνθέτει συνειρμικές γλωσσικές κλείδες, ελκυστικά παίγνια υπέρ της καθαρότητας του λόγου· παράλληλα, μαθητείες πολύτιμες αναμοχλεύουν τα ενδότερα του ασυνείδητου και φέρουν στην επιφάνεια πρωτόγνωρες μυθοπλασίες. Πρόκειται για σοβαρό αποτύπωμα ενός είδους arte povera, αφού η κυριαρχούσα λιτότητα προσθέτει στη γραφή συνθετική βαρύτητα και αληθοφανή σπαράγματα.
Η συγγραφέας γνωρίζει τον τρόπο να δαμάζει τα φαινόμενα και να εξαϋλώνει τη δράση· εσωστρεφείς υπαινιγμοί συντελούν αθέατοι στην πλοκή και αναδεικνύουν την εσωτερική αξία των κειμένων.
Η κρινομένη συλλογή περιέχει είκοσι δύο διηγήματα και εκτείνεται σε εξήντα μια σελίδες· στη συνέχεια παρατίθενται οι επί μέρους τίτλοι και σε παρένθεση αλιευμένα παροιμιακά δείγματα: Μέχρι να δω τον Άλκη (σελ. 7, “Ο ένας μπορούσε να διαβάλλει τον άλλο σαν ανοικτό βιβλίο”, Η Λωρίνα ζητάει συγγνώμη (σελ. 10, “Οι Ασιάτες δεν θέλουν να αγγίζονται, εν αντιθέσει μ’ εμάς που αγκαλιαζόμαστε και ανταλλάσσουμε φιλιά για ψύλλου πήδημα”), Αλμακέας (σελ. 13, “Αυτό το πεζοδρόμιο ας γίνει η φωλιά της συνύπαρξης μας”), Η θαυμαστή ζωή του κυρίου Μπράιτον (σελ. 16, “Η λιγνή ζωή ενός γέρου αποχαιρετά τη θαυμαστή ζωή του”), Πένθος, (σελ. 19, “Ρούχο που δεν μπορείς να το βγάλεις αν δεν σκίσεις πρώτα τις σάρκες σου”), Όλα όσα φέρνουν τη βροχή, (σελ. 22, “Σμάρι, τα αποδημητικά πουλιά περνούν από τον έναν στον άλλο ουρανό”, Τυπωθήτω (σελ. 24, “Οι γυναίκες μυρίζονται την αφραγκία από μίλια μακριά”), Το άρρωστο σκυλί (σελ. 27, “Σαν άνθρωπος απόκληρος-που δεν περιμένει τίποτα και ούτε ζητά την φροντίδα των ανθρώπων-με άρρωστη ψυχή, σακατεμένη από αναίτια σκληρότητα”), Τα φιλιά (σελ. 30, “Τρομερό πράγμα η ανάμνηση των φιλιών ”), Ποιος σκότωσε τον τοκογλύφο (σελ. 32, “Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως έζησε αναίμακτα”, Ο Ινδός πρίγκιπας, (σελ. 36, “Ντύνεται με τα χρυσά της φτερά και φεύγει μαζί του, φτεροκοπώντας πάνω από ένα βαθύ και σκοτεινό βάραθρο χωρίς τέλος”), Το ξεβάπτισμα, (σελ. 39, “Το ξεβάπτισμα ήταν βάρος ασήκωτο στην ψυχή μου”), Ο δραπέτης (σελ. 41, “Είναι τα όρια της ζωής και του θανάτου. Είναι λίγο πριν και λίγο μετά. Όμως, προπάντων, είναι αργά”), Πλήξη (σελ. 44, “Λίγους ανθρώπους έχει απασχολήσει τόσο πολύ το τίποτα”), Τα παιδιά των αγγέλων (σελ. 47, “Μου δόθηκε με ένα πάθος παράξενο, σαν να στράγγιζε η ψυχή της πάνω στο μονό φτωχό μου κρεβάτι”), Πολεμικές τέχνες (σελ. 50, “Στο πεδίο της μάχης κειτόταν ο μεγάλος ηττημένος. Η στραπατσαρισμένη ετοιμοθάνατη αξιοπρέπειά μου”), Η γέννα (σελ. 53, “΄Όταν γεννάει κανείς, ένα κομμάτι δικό του πεθαίνει και πάει κάπου αλλού”), Το Ταγκό (σελ. 56, “Άνθρωποι κάθε ηλικίας λικνίζονταν μέσα σε απόλυτη μοναξιά”), Στην οδό Καλλιρρόης (σελ. 58, “Το σαραβαλάκι μου έβγαζε ένα τελευταίο αγκομαχητό σαν παραπονιάρικο και έμεινε ακίνητο , ξεροκέφαλο μουλάρι, που δεν υπακούει πιά στα προστάγματα του αγωγιάτη του”), Η ένδοξη εποχή (σελ. 62, “Βρέχει καταρρακτωδώς μαδέρια και ξηλωμένες σανίδες από τους πύργους της ματαιοδοξίας”), Το ποτάμι μέσα μου (σελ. 64, “Η Αθήνα έχει θάψει τα ποτάμια της, όπως έχει θάψει και τους θεούς της. Πάνω τους έχει κτίσει τα κάστρα της φρίκης, μην τυχόν κι αυτοί αποκαλυφθούν επανιδρύοντας τον εαυτό τους”), Η γιορτή (σελ. 66, “Πέρα, σχηματίζονταν τα γαλανά σύννεφα παίρνοντας μορφές αεροπλάνων και κάνοντας βουτιές σε ακροβατικές επιδείξεις”).
Η Τίτσα Διαμαντοπούλου διαθέτει αισθητικό ήθος· περιγράφει εξαρθρωμένα πρόσωπα, υπηρετώντας την ουτοπία, με έντονη επικοινωνιακή ικανότητα· κάθε διήγημα αποτελεί ένα μικρό διαμάντι· με ενσυνείδητη συγχρονία ανά χείρας ελέγχει υποδορίως τη λογοτεχνική ροή· μετατρέπεται σε ευαίσθητο δέκτη αγωνιωδών μηνυμάτων του καιρού μας· η γλωσσική επάρκεια εξασφαλίζει δραματική υπέρβαση· εσχατολογικά φθέγματα εμπλουτίζουν την εσωτερική της πάλη· παρρησία αξιοσημείωτη περιβάλλει προστατευτικά τις ιδέες· μαστορική ευκρίνεια διακρίνει τα γραπτά της· ισορροπεί σε ακραία όρια με στόχο την ολοκλήρωση της τεχνικής· ανιχνεύει χαρακτήρες και αποφεύγει γλωσσικές προχειρότητες, αντιφάσεις, καλλιλογίες και στρυφνές διατυπώσεις· αναμοχλεύει επιμελώς τον υπαρξιακό ίλιγγο, τη συντριβή του μηδαμινού· δεν αρέσκεται στον ναρκισσισμό και στις ψευδαισθήσεις· διατυπώνει πυκνά νοήματα, απομακρυνόμενη από την μυθιστορηματική ευρυχωρία· κάθε φράση εμπεριέχει ηθική αναταραχή, ως εάν αιμορραγούν οι ανθρώπινες σχέσεις· ελάσσονα συμβάντα ανάγονται σε ρητορικά ξεσπάσματα· εξυψούται η εγκαρτέρηση και η ταπεινοφροσύνη· σκέψεις ζωογόνες συνιστούν ζωντανό αντηχείο των επίκαιρων και μοιάζουν με άγραφη ιστορία.
Συμπερασματικά, για την συγγραφέα ισχύει εκείνο που είχε υποστηρίξει ο Φρ. Κάφκα: «το ταλέντο που έχω να περιγράψω την εσωτερική ζωή μου, μια ζωή που συγγενεύει με το όνειρο, έχει κάνει επουσιώδη όλα τα υπόλοιπα».
The post "Μέχρι να δω τον Άλκη", της Τίτσας Διαμαντοπούλου appeared first on Vakxikon.gr – Vakxikon.gr Media & Publishing Group.
