Εδώ και λίγες ώρες έχουμε μπει στο 2024 κι έτσι έχουμε αλλάξει χρόνο.
Φέτος είναι η δέκατη πέμπτη πρωτοχρονιά του ιστολογίου -περνάνε τα χρόνια. Και επειδή είμαι άνθρωπος συντηρητικός, θα τηρήσω και φέτος μια παράδοση που αρκετές φορές ακολουθώ αν και όχι ανελλιπώς. Έτσι, όπως και πέρυσι και πρόπερσι και προηγούμενες πρωτοχρονιές, το θέμα του σημερινού πρωτοχρονιάτικου άρθρου είναι πρωτοχρονιάτικες γελοιογραφίες από περασμένες χρονιές, από την αντίστοιχη χρονιά προηγούμενων δεκαετιών, δηλαδή από χρονιές που πιάνουν τον ίδιο λήγοντα, σε 4. Την ακολουθία 1964, 1974, 1984, 1994, 2004 την είχαμε καλύψει στο αντίστοιχο άρθρο της πρωτοχρονιάς του 2014 (είπαμε, περνάνε τα χρόνια!), οπότε φέτος προχωράμε 10 χρόνια μπροστά και φυσικά δεν θα βάλω τις ίδιες γελοιογραφίες.
Πριν όμως προχωρήσουμε, επειδή μας αρέσουν και οι αριθμοί, να πούμε ότι ο αριθμός 2024 δεν είναι φυσικά πρώτος αλλά έχει και σχετικά ασυνήθιστους διαιρέτες: 2 x 2 x 2 x 11 x 23.
Ας περάσουμε τώρα στη γελοιογραφική ανασκόπηση, ξεκινώντας από το 1974. Χρονιά μεταπολίτευσης, αλλά ο Γενάρης μπήκε με δικτατορία.
Aπό την Απογευματινή, το σκίτσο του Ηλία Σκουλά παίρνει αφορμή από ένα ριφιφί που είχε γίνει τα ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς σε κοσμηματοπωλείο της κεντρικής Αθήνας, στην Πανεπιστημίου χαμηλά.
Η λεία, διαβάζουμε, ήταν τριάμισι εκατομμύρια δραχμές -όποιος έχει όρεξη, βρίσκει ένα προσεγγιστικό σημερινό αντίστοιχο.
Συνεχίζουμε με το 1984. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, πρώτη τετραετία.
Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου στον Ριζοσπάστη της πρωτοχρονιάς, με το κλασικό μοτίβο του καινούργιου χρόνου με τη μορφή μωρού, που όμως εδω βγαίνει από το αυγό. Και ενημερωμένο μωρό, αφού χρησιμοποιεί την πασοκική ιδιόλεκτο (ετεροχρονίστηκε) και αναφέρεται στα περίφημα «5 χρόνια και 17 μήνες».
Σε ένα παλιότερο άρθρο για τις φράσεις της μεταπολίτευσης, ο φίλος μας ο Δύτης είχε αναφέρει στα σχολια τη φράση, που έλειπε από το άρθρο. Αλλά τότε δεν είχε δοθεί εξήγηση τι ήταν αυτά τα 5 χρόνια και 17 μήνες. Ήταν η προθεσμία που προβλεπόταν στη συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις μέχρι την απομάκρυνσή τους.
Συνεχίζουμε με το 1994. Δεν βρήκα γελοιογραφία με πρωτοχρονιάτικο θέμα. Ο Πετρουλάκης στην Αυγή αναφέρεται σε μια υπόθεση που κάποιοι θα τη θυμούνται και σήμερα:
Πρόκειται για την (τότε) πολύκροτη υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης. Τριάντα χρόνια μετά, οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης έχουν αποφυλακιστεί πια, τελευταίος ο Ασημάκης Κατσούλας το 2019.
Φτάνουμε στο 2004, την ολυμπιακή χρονιά -γεγονός που αποτυπώνεται και στο σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου στο Βήμα, πάνω στο μοτίβο της διαδοχής των χρόνων.
Ο γέρος χρόνος, το 2003, όχι απλώς φεύγει αλλά ρίχνει πίσω του και μαύρη πέτρα, κοτρόνα μάλιστα -και μαζί απαλλάσσεται από τη φροντίδα για τις πολιτικές εξελίξεις (διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ), τις διπλές εκλογές και την Ολυμπιάδα.
Και τερματίζουμε την ανασκόπησή μας με το 2014. Από το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών, ο αξέχαστος Γιάννης Καλαϊτζής, στη μοναδική χρωματιστή γελοιογραφία της σειράς, εμφανίζει ένα περίεργο νεογέννητο.
Την 1η Ιανουαρίου 2014, θυμίζω, η Ελλάδα αναλάμβανε την προεδρία της ΕΕ. Οι γονείς, Σαμαράς και Βενιζέλος, πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.
Τι είδους γελοιογραφίες θα έχουν στα πρωτοσέλιδά τους οι εφημερίδες σήμερα το πρωί ή αύριο; Δεν το ξέρω, όπως δεν ξέρω τι θα μας φέρει το 2024. Κάποιοι προβλέπουν πως θα είναι δύσκολη χρονιά, αλλά το βέβαιο είναι πως θα την περάσουμε μαζί.
Κατά τα άλλα, το ιστολόγιο εύχεται σε όλες και σε όλους που μας διαβάζουν καλή χρονιά, με υγεία και προκοπή, με αγάπη και αντοχή, με αλληλεγγύη και κουράγιο!
