της Κωνσταντίνας Κορρυβάντη
“Είμαι ένας άνθρωπος πολλών χωρισμών που θα πει/ αγαπήθηκα. Είμαι ένας άνθρωπος πολλών προσευχών που θα πει/ κατάμονος έζησα/ χρόνια./ Ακούω να περνούν έξω απ΄το δάσος φορτηγά/ αναρωτιέμαι πως άντεξα/ να με πατάτε./Σβήσε το φως/και μη φοβάσαι./Ένας άνθρωπος /είμαι.”
Αυτά γράφει ο ποιητής Δημήτρης Αγγελής στη νέα του ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε πρόσφατα υπό τον τίτλο “Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου” από τις εκδόσεις Πόλις. Μεστό υλικό, ψύχραιμος λυρισμός, έντονη εικονοποία με συχνά ακόμα κι εικαστικές προεκτάσεις, καθώς κι ένας πλάγιος σχολιασμός περί ποιητικής τέχνης είναι μερικά από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του βιβλίου, που χωρίζεται σε τέσσερις συνεκτικές ενότητες. Είκοσί εννέα ποιήματα με τόνο εξομολογητικό και συναισθηματική ειλικρίνεια σε απόλυτη αρμονία αισθητικού περιεχομένου με το έργο του Κώστα Σιαφάκα που κοσμεί το εξώφυλλο της συλλογής.
Πρόκειται για την όγδοη ποιητική κατάθεση του Αγγελή, ο οποίος στο παρελθόν έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το βραβείο Λάμπρου Πορφύρα της Ακαδημίας Αθηνών. Στο βιβλίο αυτό, ο κόσμος του ποιητή μοιάζει πλέον να είναι ένα λυμένο παζλ. Δηλαδή, μ’ όλα τα κομμάτια πια στη θέση τους έτοιμα να ερμηνευτούν από τα μάτια των αναγνωστών.
Μία σειρά από εικόνες και πρόσωπα υπαρκτά και μη σχηματίζεται, περιλαμβάνοντας πίνακες του Μποτέρο, καρέ του Ταρκόφσκι, ένα λεωφορείο λυπημένους οπαδούς της Γιουγκόπλαστικα, το λάθος κορίτσι, τον κίτρινο σκύλο, την ομίχλη της Μόσχας. Κι ακόμη, μέσα σ’όλα αυτά παρούσα είναι κι η αγωνία της γραφής για να διασκεδάζει την πλήξη αλλά και την θλίψη κάθε σημερινού δημιουργού, σε ποιήματα όπως ο “Άντιμπουκόφσκι”, ο “Άντιπαλαμάς” κι ο αυτοσαρκαστικός “Καρυωτάκης στα Κιούρκα”.
Έγραφε ο Αγγελής σε προηγούμενο βιβλίο του:
“κόσμος περνάει απ’ έξω παρέες παρέες ανυποψίαστος, ο Παβέζε με
τον Μοράβια, ο Χουάν Ρούλφο με τον Κορτάσαρ και τα παιδιά που
κλωτσάνε μια μπάλα, ο επαναλαμβανόμενος παφλασμός μιας
πραγματικότητας που βουλιάζει στη λογοτεχνία ή στο μυστήριο”
Παρόλο που τα ποιήματα του νέου βιβλίου ξεκινούν με μία υψηλή θερμοκρασία ερωτικής απόγνωσης, σταδιακά βυθίζονται στην λογοτεχνία, στην ποιητική διάσταση των πραγμάτων. Όπως ακριβώς το μαρτυρούν οι παραπάνω στίχοι, αναγνωρίζοντας την τέχνη ως μοναδικό καταφύγιο. Καθώς προχωράμε τα ποιήματα βαθαίνουν. Μοναξιά, ψιλόβροχο, μελαγχολία σε κάθε σταθμό του ποιητή από την Ελλάδα ως και την Λιθουανία. Ένα συνειδητοποιημένο αίσθημα απογοήτευσης που συγκεντρώνεται στους στίχους του Αγγελή: “μία/ χειρονομία άρνησης/ για κάθε σου /ελπίδα”.
Στην τελευταία ενότητα της συλλογής με τον τίτλο “Τα άλογα του Ταρκόφσκι” , που ανοίγει με τα λόγια του Νίτσε προς τον Μπουρντώ: “Άλλωστε κανείς ως τώρα δεν διαμαρτυρήθηκε για τη μελαγχολική μου όψη, ούτε καν εγώ”, ξεχωρίζω το ποίημα “Στάλκερ” και κλείνω μ’ αυτό. Αυτό το “υπόλοιπο νύχτας” για το οποίο μιλάει ο Αγγελής μοιάζει να είναι το δεύτερο βήμα μίας ανθρώπινης προσέγγισης που δεν ολοκληρώνεται και μένει μετέωρη, ακυρωμένη στα σκοτεινά.
ΣΤΑΛΚΕΡ
Παντού υπάρχει ένα υπόλοιπο νύχτας κι εγώ συμβαίνει πάλι να κυνηγώ με το δίχτυ τον άνεμο. Από την πυκνή βλάστηση ξεφυτρώνουν σταυροί, κάτω από το επίμονο ψιχάλισμα σκουριάζουν αυτοκίνητα και σιδηροτροχιές. “Υπάρχει ένα μέρος που πρέπει να πάμε”, μου λες. “Θα’ ρθουν ξανά γιορτές μετά τον αφανισμό”, μου λες. “Ακόμα κι άσωτος θα επιστρέψει, η αιωνιότητα του Ρεμπώ θα ξανατρέξει γυμνή μες στα δάση, όμως εσύ θα είσαι πάντα ερωτευμένος με το λάθος κορίτσι”.
Παντού λοιπόν υπάρχει ένα υπόλοιπο νύχτας. Και κοντά στο φεγγάρι, κάποια βράδια του Αυγούστου, μπορείς να δεις να περνά ένα λεωφορείο γεμάτο λυπημένους οπαδούς της Γιουγκοπλάστικα.
Δημήτρης Αγγελής, Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου, Πόλις
Βρες το εδώ
