Kατά καιρούς έχουμε δημοσιεύσει διηγήματα του φίλου μας του Τζι, αλλά η σημερινή συνεργασία δεν είναι λογοτεχνική -άλλωστε, δεν είναι Κυριακή σήμερα. Επίσης, δεν την πρότεινε ο ίδιος, εγώ την εκμαίευσα. Συζητούσαμε τις προάλλες για το κλείσιμο του Ιπποδρόμου και ζήτησα από τον Τζι, που είναι γνωστό ότι ήταν φίλιππος, για να το πω έτσι, να γράψει μερικά πράγματα για την παλιά εποχή του Ιπποδρόμου, τότε που βρισκόταν στις Τζιτζιφιές, εκεί που βρίσκεται σήμερα το ΚΠΙΣΝ. Πέρα από την αναδρομή, όμως, ο Τζι εξηγεί επίσης πώς έφτασε ο Ιππόδρομος σε παρακμή και αναφέρει τι πρέπει κατά τη γνώμη του να γίνει τώρα.
Να πω ότι εγώ, παρόλο που το σπίτι μου βρίσκεται πολύ κοντά, δεν είχα πάει ποτέ στον Ιππόδρομο -έβλεπα όμως, όταν έκανα βόλτες στη γειτονιά, τους σεΐζηδες να βγάζουν βόλτα τα άλογα. Αυτή ήταν η μόνη μου επαφή, καθώς και κάποιους παίχτες που έβλεπα να μπαίνουν στο λεωφορείο, συνήθως κακόκεφοι και βλαστημώντας.
Οπότε, ο λόγος στον Τζι, που πρόσφερε και τις εικόνες.
Ιππόδρομος, ιστορία και καλλιτέχνες στις καλές εποχές
Ιππικοί αγώνες γίνονταν και τον 19ο αιώνα, με κτιριακές εγκαταστάσεις όμως με εταιρεία που οργάνωνε στοίχημα και έπαθλα μόνο από τον 20ο αιώνα.
Οι πρώτοι αγώνες στο Φάληρο, έγιναν το 1925 με όλη την κοσμικότητα της τότε Αθήνας, λέγεται μάλιστα, ότι παρόντες ήταν περί τους 20.000 θεατές. Όλα βαίνουν καλώς ώσπου να έρθει ο πόλεμος. Στην περίοδο της Κατοχής αγώνες δεν γίνονταν φυσικά, επιπλέον οι εγκαταστάσεις που είχαν επιταχθεί από τους Γερμανούς υπέστησαν μεγάλες καταστροφές. Αποχωρώντας μάλιστα από την Ελλάδα πήραν μαζί τους και όσα άλογα είχαν διασωθεί.
Ο Ιππόδρομος θα επαναλειτουργήσει το 1951 με νέα δυναμική, αντίστοιχη της επιθυμίας των Αθηναίων να αφήσουν πίσω τους τον πόλεμο και να κερδίσουν το χαμένο χρόνο. Εξάλλου δεν φιλοξενεί μόνον αγώνες, καθώς κάποια από τα κτίριά του χρησιμοποιούνται και για κοσμικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Τον Ιούλιο του 1961 το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας διοργανώνει στον Ιππόδρομο, όπου έχει μετακομίσει -όπως κάθε καλοκαίρι η «Αθηναία» – το Γ΄ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού. Στο Αρχείο της ΕΡΤ βλέπουμε τον Μάνο Χατζιδάκι με την μούσα του Νάνα Μούσχουρη, που δεν είχε γίνει ακόμη η κομψή κυρία που όλοι ξέρουμε, να συναγωνίζεται τον Μίκη Θεοδωράκη με την Μαίρη Λίντα και τον Μανώλη Χιώτη. Το πρώτο βραβείο πηγαίνει στο Μίκη εν μέσω ενθουσιωδών χειροκροτημάτων του κοινού ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Γνωστοί ηθοποιοί και τραγουδιστές δίνουν το «παρών» σταθερά άλλωστε σε δεξιώσεις και πάρτι στον Ιππόδρομο ενώ την ημέρα κάποιοι άλλοι ποντάριζαν στα άλογα στις κούρσες. Ο αγαπημένος ηθοποιός της κωμωδίας Βασίλης Αυλωνίτης είναι ο πρώτος που αναφέρεται πάντα για το πάθος που είχε για τον ιππόδρομο, το ίδιο ο Νίκος Βασταρδής και ο Μάνος Κατράκης που πέθανε την ημέρα που κέρδισε το άλογό του, έτρεχε στο όνομα της συζύγου του Λίντας Αλμα.
Κρυφά στα φτηνά της τρίτης θέσης ερχότανε σπάνια ο Στέλιος Καζαντζίδης, ενώ δεν ήταν δυνατόν να κρυφτούν λόγω ύψους οι μπασκετμπολίστες Κολοκυθάς του ΠΑΟ και Τρόντζος της ΑΕΚ
Αντιγράφω από το μπλογγ μου:
Στο Φάληρο μια μέρα, περιπατούσα
κι’ απάντησα μια νέα, ξανθό-μαλλούσα
παρά-παμ-παμ, παράπα-πάπα-παμ
Λέξεις της γαλλικής, μάλλον άγνωστες σήμερα, κοινότατες στους κοσμικούς και τους φιλίππους της δεκαετίας του 50 αφού έτσι είχαν ονομάσει τις κερκίδες του Φαληρικού Δέλτα πριν επικρατήσουν τα … αγγλικά !
Η πρώτη λέξη ( πελούζ ) αναφέρεται σε πρασιά και η δεύτερη ( πεζάζ ) στον χώρο της ζύγισης των αναβατών. Υπ’ όψιν ότι στον χώρο του Φαληρικού Δέλτα λειτουργούσε η «Αθηναία» το «ιν» όπως θα λέγαμε σήμερα στέκι των Αθηναίων κοσμικών.
Η «Αθηναία» έπεσε θύμα του Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν !!! Η άφιξη του φίλου του «εθνάρχη» επιτάχυνε την δημιουργία μιας ταχείας – για λόγους ασφαλείας – εισόδου προς το κέντρο των Αθηνών. Η κατασκευή έγινε στα πρότυπα όλων των καταστροφικών παρεμβάσεων του στην Αθήνα, ξήλωμα των γραμμών του τραμ, νόμος περί αντιπαροχής, κ.λ.π. Ο απαραίτητος χώρος για τις ανισόπεδες συνδέσεις της Συγγρού με την παραλιακή επέφερε το γκρέμισμα της «Αθηναίας».
Παράπλευρο θύμα υπήρξε και η φημισμένη ψαροταβέρνα «τα 7 καραβάκια», λίγο πιο κάτω από το Ευγενίδειο που βρέθηκε ξαφνικά κάτω από τον υπερυψωμένο παράδρομο της Συγγρού και έχασε την γειτνίασή της με τον κόσμο της «Αθηναίας».
Οργανωτικά και άνθρωποι του χρήματος και του ποδοσφαίρου
Τις ιπποδρομίες οργάνωνε η Προνομιούχος Εταιρεία Ιπποδρομιών σε συνεργασία με την Φίλιππο Ενωση της Ελλάδας (ΦΕΕ, το ελληνικό Τζόκεϋ Κλαμπ) μέχρι το 1968 που έληξε η σύμβασή της και ιδρύθηκε ο Οργανισμός Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδας (ΟΔΙΕ) και παρουσίαζε επί σειρά ετών μεγάλα κέρδη, είχε μεγαλύτερο τζίρο από το τότε Προ-Πο, ισοδύναμο με μεγάλα ιπποδρόμια της Αμερικής. Οι ιπποδρομίες ευημερούσαν και όταν το 2000 ανέλαβε πρόεδρος της ΦΕΕ ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε ένα αποθεματικό 300 000 ευρώ στον λογαριασμό από όπου πληρώνονταν τα έπαθλα των νικητών. Το 2003 ο ιππόδρομος μεταφέρθηκε στο Μαρκόπουλο και στον χώρο του έγινε το ίδρυμα Νιάρχου.
Σ’ αυτήν την περίοδο είχαν άμεση σχέση με τον ιππόδρομο και άλογα -ακόμα και ιπποφορβεία- εφοπλιστές και επιχειρηματίες όπως της οικογένειας Γουλανδρή, ο Μαυρολέων, ο Καμπάνης, ο Καρπίδας και αρκετοί από αυτούς διετέλεσαν και πρόεδροι ή μέλη της ΦΕΕ
Ο Νίκος Γουλανδρής είχε διατελέσει και πρόεδρος του ΟΣΦΠ, τα άλογα του ιπποφορβείου του κέρδισαν και ντέρμπυ, όπως και ο Ολυμπιακός Γουίννερ, ιδιοκτησίας Μαρινάκη, πατέρα του σημερινού προέδρου του ΟΣΦΠ.
Από την ΑΕΚ άλογα είχε ο Λουκάς Μπάρλος, το σπίτι του το έχασε από την ΑΕΚ, όχι από τα άλογα. Επί Βαρδινογιάννη εμφανίσθηκε στον Ιππόδρομο ο Μελισσανίδης, περισσότερα προσεχώς.
Από τον ΠΑΟ παλιά είχε άλογα ο Ντελεάνο και ο Αντωνάκος, λεσχιάρχης και μέλος του ΠΑΟ
Από τον ΠΑΟΚ ιδιοκτήτης και ιπποπαραγωγός ήταν ο Σταύρος Σαράφης
Τραγουδιστές και ιππόδρομος
Κάποια εποχή έγινε μόδα οι τραγουδιστές των νυχτερινών κέντρων να έχουν άλογα στον ιππόδρομο , ήταν ένας τρόπος διαφήμισης, οι ιδιοκτήτες αλόγων ήταν και θαμώνες των κέντρων αυτών.
Την εντυπωσιακή αρχή έκανε ο συμπαθέστατος Κόκοτας με τις φαβορίτες του. Όταν άφησε τα ράλλυ που έτρεχε για τα άλογα. Απλός με τους φιλίππους, ήταν πολύ συμπαθής. Αλλοι που ακολούθησαν ήταν ο Καραμπεσίνης και ο Κωστής Χρήστου που και οι δυο κέρδισαν ντέρμπυ με φοράδα (Μαριλού και Κλάρα, αντίστοιχα) !
Αυτός όμως που πραγματικά λάτρευε τα άλογα ήταν ο Στράτος Διονυσίου που η φανέλα του ήταν άσπρη με μαύρο δικέφαλο αετό στην πλάτη. Αυθεντικός μάγκας, έδειρε κάποιο νεαρό που έστησε μια κούρσα με το άλογο του Στράτου και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό. Πήρε τότε μια σουίτα στα ψηλά του ξενοδοχείου Χανδρή στην Συγγρού κι έβλεπε από κει τις κούρσες με τα κιάλια και τα άλογα του με πορτοκαλί φανέλα να τρέχουν με άλλου (φίλου του) όνομα.
Ιπποπαραγωγή
Η Εταιρεία Ιπποδρομιών είχε ιδρύσει στην Λαζαρίνα ιπποφορβείο με παραγωγή περίπου 70 αλόγων ετησίως, το οποίο με την λήξη της σύμβασης περιήλθε στην Ιπποτούρ, εταιρεία συμφερόντων της οικογένειας Χανδρή μέχρι το 2015 όταν σταμάτησε η ασύμφορη οικονομικά παραγωγή αλόγων και έκλεισε. Στον ιδιωτικό τομέα υπήρχαν τα ιπποφορβεία Καμπάνη-Γουλανδρή που έβγαλαν πολλούς νικητές ντέρμπυ και του επιχειρηματία Τούζιου στην Ανδραβίδα με περίπου 30 ίππους παραγωγή. Επί ΠαΣοΚ μοιράστηκαν πεντακοσάρες εκατομμυρίων σε «ημέτερους» για την κατασκευή μικρών ιπποφορβείων. θνησιγενών εκ κατασκευής, ευκαιρίες αρπαχτής, σχεδόν όλα έκλεισαν σύντομα.
Εδώ πρέπει να εξηγήσω την αλληλουχία κάποιων πραγμάτων : η παραγωγή ενός αλόγου έχει κάποιο κόστος. Ο (σοβαρός) αγοραστής του ίππου προσβλέπει σε κάποια χρήματα από έπαθλα, αν το άλογό του κερδίσει κάποια έπαθλα για να μειώσει την χασούρα του, ελάχιστα θα βγάλουν τα λεφτά τους-το σύνολο των επάθλων είναι πολύ μικρότερο από το συνολικό κόστος αγοράς και συντήρησης των αλόγων. Στατιστικά, περίπου ένα στα δυο άλογα που αγοράζονται καταφέρνει να κερδίσει μια τουλάχιστον κούρσα. Φυσικά αυτό δεν καλύπτει τα έξοδά του. Το ύψος των επάθλων το καθορίζει η ΦΕΕ από τα ποσοστά του ιπποδρομιακού τζίρου που παίρνει. Ο τζίρος εξαρτάται από το ενδιαφέρον για το ιπποδρομιακό στοίχημα- πολλά άλογα, πολλοί ιδιοκτήτες, καλές κούρσες- που φυσικά εξαρτώνται από την πολιτική της ΦΕΕ.
Ο ιππόδρομος στο Μαρκόπουλο, η πτώση και το τέλος
Η αναμενόμενη μετεγκατάσταση λογικά είχε φέρει μια νευρικότητα στον ιππόδρομο, ήταν βέβαια η ανάγκη επιτακτική, κυρίως για τα άλογα που ήταν σταβλισμένα στις γύρω γειτονιές, αλλά έγινε τελικά με άγαρμπο τρόπο. Στις πρώτες μέρες δεν υπήρχε καν μια πινακίδα για να τον βρεις μέσα στο χάος των χωραφιών. Τα πούλμαν δεν εξυπηρετούσαν γιατί βιάζονταν να φύγουν και δεν περίμεναν όσους φίλιππους θέλανε να εξαργυρώσουν τα δελτία τους στην τελευταία κούρσα. Ταξί φυσικά δεν υπήρχαν και το μετρό στο αεροδρόμιο απαιτούσε περπάτημα νυχτιάτικα μέσα σε αμπελώνες.
Κάποιες λεπτομέρειες που λείπανε στα εγκαίνια, αντί να καλυφθούν, έγιναν κι άλλες, το πλιάτσικο είχε αρχίσει. Στα πλαίσια του ρουσφετολογικού συνδικαλισμού οι μη μόνιμοι ταμίες που εργάζονταν στο Φάληρο και τώρα περισσεύανε, κάνανε αργομισθίες από τον κορβανά του ιπποδρόμου. Η φαεινή ιδέα να νοικιάζει ο ΟΔΙΕ τους στάβλους του ιπποδρόμου σε τιμές υπερδιπλάσιες από αυτές των ιδιωτών στο Φάληρο, κάτι περίεργες διαδρομές και εκκινήσεις ώστε να ευνοούνται άλογα ιδιοκτητών κοντινών στους ισχυρούς του ΟΔΙΕ και ΦΕΕ, έδιωξε αρκετούς ιδιοκτήτες αλόγων από τον χώρο και υποβάθμισε το άθλημα. Χωρίς τους ιδιοκτήτες-αιμοδότες για το γούστο τους, δεν υπάρχουν άλογα, δεν υπάρχουν κούρσες και έσοδα. Για όσους δεν γνωρίζουν ο ΟΔΙΕ είναι ΔΕΚΟ και τα διοικητικά στελέχη του κυβερνητικές προτιμήσεις.
Τα μέλη της ΦΕΕ είναι …αθάνατα σαν τα μέλη της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων. Η ΦΕΕ είναι κακέκτυπο των αριστοκρατικών Jockey Club των προηγμένων ιπποδρομιακά χωρών. Ο ΟΔΙΕ σύντομα χρεωκόπησε κι ο ιππόδρομος πέρασε στα χέρια του ΟΠΑΠ αντί 35 εκατομμυρίων ευρώ. Ιδρύθηκε η θυγατρική του, Ιπποδρομίες Α.Ε. για να διοργανώνει τις κούρσες με ζημιά-αφού δεν υπήρχαν κίνητρα για τους ιδιοκτήτες και τους παίκτες- με το σκεπτικό πως η ζημιά θα ήταν επωφελής, γιατί θα μείωνε τους φόρους από τα υπερκέρδη του ΟΠΑΠ. Ο μεγαλοϊδιοκτήτης -εταιρεία συμφερόντων Μελισσανίδη, μάνατζερ του ΟΠΑΠ- πήρε κάποια ντέρμπυ και ήταν ο πρώτος ιδιοκτήτης που η προπονήτρια των αλόγων του, η Αννα Κεράτσα-από ιπποδρομιακή οικογένεια- δεν τα ήθελε στον στάβλο της, τα έδιωξε !!! Πριν λίγα χρόνια αποφασίστηκε μείωση των χρηματικών επάθλων κατά 60% καθιστώντας την ιδιοκτησία αλόγων ασύμφορη. Εμειναν λίγοι ρομαντικοί ιδιοκτήτες να κάνουν κούρσες μια φορά την βδομάδα ή το δεκαπενθήμερο με λίγα άλογα και ηρωικοί φίλιπποι που συντηρούσαν το στοίχημα. Κάποιους μήνες πριν το κλείσιμο του ιπποδρόμου τα άλογα συμφερόντων Μελισσανίδη έφυγαν από την ιδιοκτησία του, το λες και εσωτερική πληροφόρηση αυτό. Τελικά ενώ είχε εκδοθεί πρόγραμμα ιπποδρομιών για το πρώτο τρίμηνο του 24, έκλεισε με μια λιτή ανακοίνωση στα τέλη του Γενάρη και ο ιππόδρομος επανήλθε τυπικά, καταχρεωμένος, στον δημόσιο ΟΔΙΕ.
Οικονομικά και άλλα στοιχεία
Είναι ηλίου φαεινότερον πως ο χώρος του ιπποδρόμου στο Μαρκόπουλο είναι φιλέτο, είτε λειτουργήσει σαν ιππόδρομος, είτε σαν κάτι άλλο, αλλά επίσης μου μοιάζει πολύ πιθανόν πως μετά την τόση απαξίωση θα πουληθεί σαν χρεοκοπημένη επιχείρηση – με ποσόν κάτω των 6 εκατομμυρίων είναι η εκτίμησή μου-δεν θα κάνει μόνο ο Λάμπρος εκτιμήσεις οικονομικές !
Στους κοινούς ανθρώπους ο χρόνος είναι χρήμα, στους επιχειρηματίες χρήμα είναι η υπομονή ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες, παράδειγμα ο Βοτανικός. Δεν άκουσα ποτέ από τους υποστηρικτές του Βοτανικού την απορία πως ο ΠΑΟ του τότε Βαρδινογιάννη δεν πίεσε ποτέ την κυβέρνηση να γίνει μεγαλύτερος ο σταθμός του μετρό δίπλα στο γήπεδο ώστε να μπορεί να εξυπηρετήσει αργότερα μια επέκταση του γηπέδου ! ( όπως π.χ. οι σταθμοί στο Φάληρο και στο ΟΑΚΑ). Σχέδια με εφικτές προτάσεις υπήρχαν, αλλά έπρεπε να γίνει «διπλή ανάπλαση» και να περάσει το φιλέτο της Αλεξάνδρας από τον ερασιτέχνη ΠΑΟ (διοίκηση με εκλογές μελών ) στην ελεγχόμενη ΠΑΕ (με μετοχές), οι λόγοι ευνόητοι, η εκμετάλλευση του οικοπέδου όταν γκρεμισθεί το γήπεδο. Κανονικά το γήπεδο της Λεωφ. Αλέξάνδρας έπρεπε να κηρυχθεί διατηρητέο, είναι κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας και εύκολα μετατρέπεται σε συναυλιακό χώρο, γήπεδο τένις και άλλα.
Η ίδια απορία υπάρχει γιατί το μετρό σταμάτησε στο αεροδρόμιο, καμιά 700 μέτρα -ίσωμα με αμπέλια- από τον ιππόδρομο και περιμένει πότε θα αλλάξει χέρια για να συνδεθεί με το μετρό σε χρόνο ντε τε με μεγιστοποίηση αξιών όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Στην τριτοκοσμική πλέον Ελλάδα, όσο υπήρχε λίγο ακόμα λούστρο ο ιππόδρομος δεν αντιμετώπιζε προβλήματα επιβίωσης. Ελληνες του εξωτερικού συντηρούν πανάκριβους στάβλους και γενικά το άθλημα είναι ανεπτυγμένο ακόμα και σε χώρες που απαγορεύεται ο στοιχηματισμός, λειτουργεί ο ιππόδρομος με έσοδα από την διαμονή και προσαρμογή του αλόγου, και του πολυπληθούς επιτελείου που το συνοδεύει -το άλογο είναι αθλητής- και μάλιστα εκεί (Ντουμπάι) διεξάγονται και οι ιπποδρομίες με το μεγαλύτερο χρηματικό έπαθλο 12 000 000 $
https://www.youtube.com/watch?v=fwz1_eaglm8&ab_channel=RacingTV
Είναι γνωστά πράγματα οι κούρσες του Ασκοτ στην Αγγλία, η κούρσα της Αψίδας του Θριάμβου στην Γαλλία, το Τριπλ Κράουν στις ΗΠΑ, τα ιπποδρόμια του Χονγκ Κονγκ και του Τόκιο με εξαψήφιους θεατές.
Και στην Ελλάδα κάποτε είχαμε φιέστες τις ημέρες με τις μεγάλες κούρσες και το Σουήπστέικ, λαχείο όπου οι κληρωθέντες αριθμοί αντιστοιχούσαν σε άλογα τα οποία έτρεχαν σε μια ιπποδρομία και η κατάταξή τους έδινε τα ανάλογα κέρδη στους λαχνούς.
Η συνειδητή επιλογή του ΟΠΑΠ ήταν να διώξει τους φιλίππους από τον Ιππόδρομο ή το σπίτι τους και να τους μαζέψει στο πρακτορείο και τελικά να τους παρασύρει στο στοίχημα και στα φρουτάκια. Ετσι ενώ κάποτε τις ιπποδρομίες μετέδιδαν ελεύθερα κανάλια και ενημερωνόταν ο κόσμος, αυτό σταμάτησε και με το απρόσιτο Μαρκόπουλο έμειναν μόνο οι πολύ φανατικοί του αθλήματος που έπρεπε να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να τις παρακολουθούν.
Και γράφω άθλημα γιατί ο ιππόδρομος είναι θέαμα για τους μη τυφλωμένους τζογαδόρους, μόνο ένας βλάκας παίζει για να βγάλει τα προς το ζην στις κούρσες και όχι σαν διασκέδαση. Η λογική του είναι κοντά στην λογική κάποιου που έπαιζε Προ Πο, μια φορά την βδομάδα σαν λαχείο, γιατί του άρεσε το ποδόσφαιρο, και παρακολουθούσε την εξέλιξη των παιχνιδιών την Κυριακή με αυξημένο ενδιαφέρον. Το στοίχημα που το διαδέχθηκε είναι σκέτος τζόγος.
Αλογα που άφησαν εποχή στο Δέλτα
Στα 50+ χρόνια που παρακολουθώ τα άλογα, δυο είναι αξιομνημόνευτα και έχουν κάποια σχέση με μένα. Κάποτε πήγα κάποιους φίλους πρώτη φορά στον Ιππόδρομο κι ένας απ’ αυτούς δεν ξανάρθε μεν αλλά αγόρασε κάποια άλογα χωρίς ποτέ να παίξει ούτε δραχμή. Του βγήκαν καλά και του απέφεραν και κάποιο κέρδος. Ένα από αυτά κέρδισε το Ντέρμπυ αλλά ο φίλος μου δεν ήταν στον ιππόδρομο να το καμαρώσει αλλά με το σκάφος του στα νερά μου. Το άλογο του άφησε εποχή όταν σε μια άλλη κούρσα έσπασε το δέσιμο της σέλλας και ο αναβάτης ίππευε πλέον όπως ο Κολοκοτρώνης στο άγαλμα … κι όμως νίκησε !!
Το άλλο άλογο, το καλύτερο που πέρασε ποτέ από τον ιππόδρομο, ήταν το άλογο που ανάγκασε τον ιππόδρομο να αλλάξει τους όρους στοιχηματισμού με ελάχιστο εγγυημένο κέρδος γιατί έφτασε να «παίρνει» πάνω από ένα δισεκατομμύριο δραχμές τζίρο, τόση εμπιστοσύνη του είχαν οι φίλιπποι. Εχασε κάποιες φορές, μία όταν έτρεξε σε λίγα μέρα και δεν πρόλαβε, όταν έτρεχε με 15 κιλά περισσότερα από τον αντίπαλο του και δεν πολυπιέστηκε μήπως πάθει ζημιά και την τελευταία φορά που έτρεξε , από τον ίδιο αντίπαλο όταν λίγο πριν το τέρμα και την στιγμή που προσπερνούσε, έσπασε το πόδι του.
Το έλεγαν (φυσικά) ΠΑΟΚ !!
Τι πρέπει να γίνει ;
Ο ιππόδρομος δεν είναι μόνο τα άλογα, οι δεκάδες προπονητές και αναβάτες και οι εκατοντάδες σταβλίτες, εργάτες, τεχνικοί που εργάζονται εκεί. Είναι ακόμα οι κτηνίατροι, οι έχοντες αναλάβει τις μεταφορές και την τροφοδοσία των αλόγων, οι προμηθευτές στολών και ειδών ιππασίας, μέχρι τους αγρότες που καλλιεργούν τριφύλλι για τροφή. Δεν είναι ηθικό να τους διαγράφει κάποιος σιωπηλά για το συμφέρον κάποιων και η κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα.
Ο ιππόδρομος πρέπει να ξαναλειτουργήσει, είτε με το δημόσιο, είτε με ρητή υποχρέωση του αγοραστή που τυχόν θα προκύψει. Με σωστή πολιτική, μπορεί γρήγορα να επανέλθει σε βιώσιμα επίπεδα.
Το κράτος δεν είναι τσιφλίκι της κάθε κυβέρνησης, (υποτίθεται πως) έχει μια συνέχεια και έχει αποκομίσει μεγάλα κέρδη από την λειτουργία του ιπποδρόμου, έχει ηθική υποχρέωση να τον βοηθήσει τώρα να ανακάμψει.
