Ειρήνη Μαργαρίτη,
συννεφοκυνηγητό
Ποιήματα, Εκδόσεις Μελάνι, 2023
Την Ειρήνη Μαργαρίτη την γνώρισα το 2017 μέσω της συλλογής διηγημάτων Επιλεγμένα Είδη. Μου άρεσε αυτό το βιβλίο και χάρηκα που επαινέθηκε πολύ από τον Θανάση Νιάρχο στην κριτική που δημοσίευσε στην εφημερίδα Τα Νέα στις 7 Ιουλίου 2017, με τίτλο «Επίμονες εικόνες, σπασμωδικές ζωές».
Επίμονες εικόνες, λοιπόν, κάπου κάπου και σπασμωδικές… και ένας μοναδικός τρόπος να στήνει με τρυφερότητα το ποιητικό της σύμπαν.
Η Ειρήνη Μαργαρίτη, μια πολυτάλαντη εκπρόσωπος της ποιητικής γενιάς του 2000, όχι μόνο γράφει αλλά σκηνοθετεί και παίζει στο θέατρο, με ύφανση ποιητική.
Η πρώτη της ποιητική συλλογή Φλαμίνγκο (εκδόσεις Μελάνι) κυκλοφόρησε το 2014 και τιμήθηκε με το Βραβείο «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων, ενώ ακολούθησε η συλλογή φλου το 2019 (εκδόσεις Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη) και τον Οκτώβριο του 2023 η τρίτη ποιητική της συλλογή συννεφοκυνηγητό (Εκδόσεις Μελάνι).
Η Ειρήνη Μαργαρίτη έχει διαμορφώσει έναν ιδιαίτερο τρόπο ποιητικής έκφρασης που την κάνει να ξεχωρίζει. Είναι μια ποιήτρια, με ένα πολύ ζωντανό κόσμο να εκφράσει, η οποία δεν φοβάται να επιστρατεύσει ακόμη και στοιχεία από το καθημερινό περιβάλλον της, συχνά παίζοντας και με αυτό που στο ποιητικό σύμπαν μπορεί να θεωρηθεί άσημο ή ασήμαντο.
Γνωρίζει πώς να προκαλεί στον αναγνώστη συναισθήματα, να δημιουργεί έναν κόσμο δραματικό που δονείται και φτάνει στο βάθος των πραγμάτων ακόμη και με τις πιο απλές, καθημερινές λέξεις όπως: πλυντήριο, ηλεκτρική σκούπα, χωλ, γκουγκλάρω, ψάρια, σκουριασμένες βίδες, γιουβαρλάκι, σπάγκος. Και όλα αυτά όχι για να πρωτοτυπήσει, αλλά να προβληματίσει, να ενεργοποιήσει μια ανάμνηση, ένα ερέθισμα, να ξαναφτιάξει τον κόσμο της.
Ο λόγος της με αγωνία για τα ανθρώπινα, υψώνεται σε μια προσπάθεια να ξεριζώσει την μαυρίλα, να κρατήσει μόνο το φως, να σώσει το αύριο.
Ο Αντόνιο Πόρτσια στις Φωνές γράφει σε έναν από τους αφορισμούς του, «Όλα έχουν κάποια σκοτεινιά ακόμη και το φως το ίδιο»[i], και η Ειρήνη Μαργαρίτη στο ποίημα της συλλογής Full-Frame:
Αφήνω το φως του άλλου να περάσει μέσα μου, θα πει: αλλάζω τη σύνθεση μου. Θα πει, θέλουν ειδική επεξεργασία οι λέξεις για το μαζί. Απαιτούνται υγρά εμφάνισης και συγκεκριμένες μονάδες ευαισθησίας για αντέξεις. Για να περάσεις στάδια όπως θεός, λατρεία ή βαμβάκι. Να πεις, εγώ είμαι εδώ για να βγάλω πολλές φωτογραφίες μαζί σου. Με φόντο ένα νησί ή κάποιο πλυντήριο.
Ποιήματα ενός κόσμου που ισορροπεί ή δεν ισορροπεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, εικόνες με σύμβολα και περιστατικά από εκείνα που σκοντάφτουμε σε κάθε μας βήμα, και γίνονται κόμπος στο λαιμό, σκουπιδάκια της ψυχής μας. Ποιήματα καθαρτήριο για εμάς τους αναγνώστες, μια ισχυρή ηλεκτρική εκκένωση στα αδιέξοδα μας.
γιατί είσαι μικρό παιδί. κανείς δεν σε ξέχασε ακόμη στην πλατεία.
Η ποιητική συλλογή θα παρουσιαστεί το Σάββατο 9 Μαρτίου, 12:00 μ.μ. στο Free Thinking Zone, Σκουφά 64 Αθήνα.
[i] Αντόνιο Πόρτσια, Επιλογή από το Voces, μτφ Ε.Χ.Γονατάς, Εκδόσεις στιγμή 2007, σελ.57.
