Εδώ και μέρες συζητιέται το θέμα αυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Η βαριά βιομηχανία της χώρας, εννοώ τον τουρισμό, σύμφωνα με το γνωστό κλισέ, πάσχει από έλλειψη εργατικών χεριών.
Πολλή δημοσιότητα δόθηκε σε μια άποψη που εξέφρασε στο Τουίτερ ο Α. Ανδρεάδης, επίτιμος πρόεδρος του ΣΕΤΕ, του συνδέσμου των εργοδοτών στον κλάδο του τουρισμού, σύμφωνα με την οποία υπάρχει τεράστια έλλειψη προσφοράς εργασίας, παρά το ότι οι αμοιβές που προσφέρονται είναι σημαντικά πάνω από τις κλαδικές συμβάσεις. Ο κ. Ανδρεάδης εκτιμά ότι ο «ποιοτικός» μας τουρισμός κινδυνεύει διότι είναι ακάλυπτες πάνω από 50.000 θέσεις εργασίας.
Η τοποθέτηση αυτή ερχόταν ως απάντηση σε ανάρτηση στην οποία υποστηριζόταν ότι εργαζόμενοι που δούλευαν «σεζόν» τα προηγούμενα χρόνια σε εστιατόρια και ξενοδοχεία αρνούνται τώρα να εργαστούν παρά το ότι οι απολαβές τους είναι, υποτίθεται, καλύτερες.
Εμείς εδώ λεξιλογούμε, και στο σημερινό άρθρο θα μπορούσαμε να λεξιλογήσουμε για τον όρο «σεζόν», που έχει πολύ συγκεκριμένη σημασία στην ορολογία των εργαζομένων του τουρισμού -αλλά αφήνω τα λεξιλογικά για άλλο άρθρο. Στο σημερινό θα περιοριστώ να δώσω τον ορισμό του όρου «δουλεύω σεζόν».
Δουλεύω σεζόν στον τουρισμό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δουλεύει σε κάποιο τουριστικό μέρος, για τη διάρκεια της τουριστικής σεζόν, που μπορεί να είναι 6 μήνες στη Σαντορίνη ή στη Μύκονο ή σε άλλα πολύ τουριστικά μέρη ή 4 μήνες στα λιγότερο τουριστικά.
Σε αυτό το εξάμηνο (ή τετράμηνο) ο εργαζόμενος δουλεύει χωρίς ρεπό, 7 μέρες την εβδομάδα, με ωράρια που συχνά ξεπερνούν το 12ωρο. Τη στέγη και την τροφή την προσφέρει ο εργοδότης, αλλά στην πράξη αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος θα περάσει το καλοκαίρι σε ένα άθλιο κατάλυμα, κάποτε σε κοντέινερ, οι τυχεροί σε δωμάτιο μαζί με άλλους 3 εργαζόμενους, με τους οποίους δεν γνωρίζονται -κάποτε μάλιστα χωρίς να υπάρχει ξεχωριστό δωμάτιο για τις γυναίκες. Στο τετράμηνο ή εξάμηνο αυτό, ο εργαζόμενος ξεχνάει την οικογένειά του -παύει να είναι γιος ή πατέρας, σύζυγος, κόρη ή μητέρα. Παύει να είναι πολίτης, ουσιαστικά: οι περισσότεροι νέοι που δούλευαν σεζόν στις εκλογές της 9ης Ιουλίου 2019 δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν.
Οπότε, δεδομένου ότι οι συνθήκες είναι τέτοιες, ο ισχυρισμός ότι οι αμοιβές που προσφέρονται είναι «σημαντικά πάνω» από τις κλαδικές συμβάσεις χάνει την ισχύ του. Ονομαστικά μπορεί να είναι ανώτερες οι αμοιβές, αλλά στην πράξη να είναι πολύ κατώτερες αν συνυπολογιστεί το ωράριο, η ένταση της εργασίας και η απουσία ρεπό.
Πιο πάνω είδαμε την άποψη των εργοδοτών, που φρίττουν μπροστά στην αχαριστία και την πλεονεξία των εργαζομένων ενώ, για πρώτη φορά, δεν φαίνεται να τους αρέσει το αόρατο χέρι της αγοράς. Υπάρχει όμως και η άποψη των εργαζομένων.
Ο φίλος Στράτος Σαφιολέας ανθολόγησε σχόλια από τη συζήτηση στο Τουίτερ, όπου διάφοροι σχολιαστές απαντούν στο ερώτημα του τίτλου, γιατί δεν πάνε να δουλέψουν στον τουρισμό. Όπως λέει ο ίδιος σε ανάρτησή του στο Φέισμπουκ, θα ήταν ωραίο αν υπήρχε ένα μέσο που θα έκανε ρεπορτάζ και θα έβγαζε αυτές τις φωνές σε podcast.
Ελλείψει αυτού, αναδημοσιεύω τις μαρτυρίες που συγκέντρωσε. Δεν διορθώνω ορθογραφία και στίξη.
Μου πρόσφεραν 1200€ με μισά ένσημα στη Μύκονο, 12 ώρες τη μέρα(«και αν βγει καμία διαδρομή παραπάνω εντάξει μωρέ»), 7/7 ως οδηγός σε VIP van και διαμονή με 3-4 άτομα το πολύ!
