Η είδηση μαθεύτηκε χτες και βύθισε το ιστολόγιό μας σε θλίψη. Ο ακριβός φίλος μας ο Γιάννης, ο καλόψυχος, ο στυλοβάτης του ιστολογίου μας άφησε, από πνευμονική εμβολή στο νοσοκομείο. Ταλαιπωριόταν τον τελευταίο καιρό με επεμβάσεις αλλά με την αστείρευτη αισιοδοξία του μάς είχε δώσει τη βεβαιότητα πως θα το ξεπερνούσε κι αυτό.
Τον Γιάννη τον τιμήσατε όλοι χτες με τα σχόλιά σας.
Ωστόσο, δεν θα ήταν σωστό να δημοσιεύσουμε σήμερα το καθιερωμένο λογοτεχνικό μας ανάγνωσμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Τον φίλο μας πρέπει να τον πενθήσουμε κανονικά και να τον τιμήσουμε και με ξεχωριστό άρθρο του ιστολογίου, και όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά και όσοι μόνο στον κυβερνοχώρο συναντήθηκαν μαζί του.
(Yπάρχει κι άλλος ένας λόγος για να γραφτεί ειδικό άρθρο: αν κάποιος φίλος δεν μας επισκέφτηκε χτες, δεν θα έχει μάθει το θλιβερό νέο).
.
Γράφω χωρίς βοηθήματα, φυσικά, οπότε αν κάνω κάποιο λάθος στα πραγματολογικά με διορθώνετε.
Ο Γιάννης είχε σπουδάσει μηχανολόγος στο ΕΜΠ. Έκανε μεταπτυχιακά στη Γερμανία και στη συνέχεια δούλεψε εκεί, στη Βάδη Βυρτεμβέργη, όπου είχε διευθυντική θέση σε εργοστάσιο. Όταν γύρισε στην Ελλάδα ασχολήθηκε με φωτοβολταϊκά.
Στο ιστολόγιο ο Γιάννης άρχισε να σχολιάζει από το 2011-12 και σύντομα αναδείχτηκε σε στυλοβάτη του ιστολογίου: τακτικός σχολιαστής, πάντοτε έτοιμος να βοηθήσει τους άλλους σε απορίες, να στείλει ιδιωτικά ή δημόσια κάποιο ηλεβιβλίο από την μυθώδη μυστική βιβλιοθήκη του υπογείου του.
Όταν αρχίσαμε, περί το 2015, τις πρώτες μαζώξεις σχολιαστών του ιστολογίου, ο Γιάννης πολύ γρήγορα εξελίχθηκε στον ιθύνοντα νου των συγκεντρώσεών μας, στον απαραίτητο οργανωτή.
(Με τον κορονοϊό οι συναντήσεις μας αναπόφευκτα αραίωσαν, αλλά είχαμε καταφέρει να βρεθούμε δυο-τρεις φορές και μετά το ξεκίνημα της πανδημίας).
Κάθε φορά που κατέβαινα στην Ελλάδα, ήξερα ότι δεν έχω παρά να στείλω μέιλ στον Γιάννη, για να αναλάβει δράση. Ειδοποιούσε με μέιλ όσους είχαν πάρει μέρος σε κάποια από τις προηγούμενες συνάξεις, με προτάσεις για το μέρος που θα συναντιόμασταν (πάνω από μία, συνηθως) και με εναλλακτικές ημερομηνίες, καλώντας τον καθένα να δηλώσει διαθεσιμότητα και προτιμήσεις.
Τα μέιλ αυτά ήταν κομψοτεχνήματα, καθώς συνδύαζαν την ακρίβεια στις πληροφορίες και το καθαρό μυαλό στη διατύπωση της κατάστασης με το χιούμορ -συχνά μάλιστα έφτιαχνε και μιμίδια, ειδικά για τη συγκεκριμένη μάζωξη, όπως αυτό που βλέπετε.
Διότι, ο Γιάννης ήταν μεθοδικός, κατά το γερμανικό προτυπο, αλλά δεν ήταν μονάχα μεθοδικός· ήταν και μερακλής σε ό,τι έκανε και είχε πνεύμα και φινέτσα. Ήθελε λοιπόν όχι μόνο να γίνεται στρωτά η δουλειά και με μέθοδο, αλλά να γίνεται και με χάρη.
Έπιαναν και τα χέρια του και του άρεσαν οι ευρεσιτεχνίες. Όσοι τον επισκέφτηκαν στο «ερημητήριο» στον Άσσο έχουν να λένε για τις διάφορες πατέντες που είχε, για τα παλιά του αυτοκίνητα που τα διατηρούσε σε κατάσταση λειτουργίας. Μου έλεγε ο Τζι ότι πριν από καιρό είχε δείξει στον Γιάννη πώς να ζυμώνει και να ψήνει ψωμί. Λίγο καιρό αργότερα, ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο και επινόησε και εφάρμοσε δικές του πατέντες στο ψησιμο, με θερμόμετρα και άλλα περίεργα.
Εδώ οι δυο τους από μια μάζωξη, ο Τζι απαγγέλλει και ο Γιάννης βιντεοσκοπεί. Επειδή αυτός ήταν ο ένας από τους δύο μόνιμους φωτογράφους των μαζώξεών μας, δεν τον έχουμε σε πολλές φωτογραφίες.
Αλλά και το πιο απλό πράγμα το έκανε με κέφι και μεράκι -ακόμα και το μέιλ που μου έστελνε όταν κάποιο σχόλιό του πιανόταν στη «μαρμάγκα» δεν περιοριζόταν στο «ελευθέρωσε το σχόλιό μου σε παρακαλώ» αλλά συνοδευόταν από το σκιτσάκι του ποντικού που έχει πιαστεί στη φάκα. Είπαμε, μεθοδικός αλλά και με φινέτσα. Όπως μας έλεγε, όταν έκανε μεταπτυχιακά, τα σαββατοκύριακα έφευγαν από τη Στουτγάρδη και κατέβαιναν με το αυτοκίνητο στη Γαλλία.
Είχε αρχίσει να έχει βάσανα με την υγεία του το 2018, αλλά τα ξεπερνούσε χωρίς ποτέ να χάνει την αισιοδοξία του. Φέτος, τον τελευταίο μήνα περίπου είχε αραιώσει από το ιστολόγιο, όπου κανονικά είχε καθημερινή παρουσία, γιατί με την εγχείρηση δεν βολευόταν να πληκτρολογεί «Όντως αναρρώνω αλλά μου είναι ακόμα δύσκολο να γράψω», είχε γράψει στις 13 Μαρτίου και στις αυτονόητες ευχές πολλών συνέχισε: Θα επανέλθω, δεν τη γλυτώνετε. Στο τελευταίο του σχόλιο, στις 22 του μηνός, υποσχέθηκε «Περισσότερα όταν επιστρέψω από το χειρουργείο» -με μια χαμογελαστή φατσούλα, όπως πάντα του ήταν χαμογελαστός.
Στην αγαπημένη του Γιούλη, που τη γνωρίσαμε στις συγκεντρώσεις μας, στην κόρη του και στους γιους του, τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια.
Τον καλό μας φιλο τον Γιάννη, τον καλόψυχο Ιατρού, τον μεγάλο μας αδελφό, θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα….
