Το επώνυμο μου το χρωστάω στον πατέρα μου,Γιάννη Κωνσταντόπουλο.
Το λογοτεχνικό ετερώνυμο στη μητέρα μου Ελένη (Λέλα),το γένος Μεταλλίδη.
Τους είχα υποσχεθεί πως κάποια μέρα θα τύπωνα ποιήματα μου και το 2013 η “Ασπόνδυλη Διαλεκτική” πήρε τον δικό της χάρτινο δρόμο.Δεν ήταν πια δυνατό να την αγγίξουν με τα χέρια τους. Μα έστω και πολύ αργά τήρησα την υπόσχεση μου.
Η ποίηση (καλή ή κακή) όπως και κάθε έντεχνη έκφραση,δεν είναι κάτι περισσότερο από ανάγκη να διευρύνουμε την ταυτότητα μας και να επικοινωνούμε με τους άλλους.Είναι, δηλαδή, μια Μποτίλια στο πέλαγο*.
Κι αυτή είναι η δικιά μου Μποτίλια καθώς το 2013 ξαναμπαρκάρισα με τα σπασμένα μου κουπιά . Μια Μποτίλια που ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε στα χέρια μιας ηλιοστάλακτης ψυχούλας που έκανε το ξερονήσι μου Παράδεισο.
Από τότε,λοιπόν, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη σταματώ να ρίχνω Μποτίλιες στο πέλαγο. Όχι για μένα, πιά, αλλά για όσους ξαναμπαρκάρουν με τα κουπιά τους σπασμένα…
Γλώσσα και Γραφή
Αναμνήσεις ενός μεταφραστή (2ο μέρος)
Περιαυτολογίας δεύτερο μέρος. Όπως ξέρετε οι ταχτικοί αναγνώστες, στο τέλος του μήνα θα πάρω σύνταξη, ύστερα από 36 χρόνια (και
Νότες
Αιμιλία Σαρρή: «Έζησα την πιο αξιοπρεπή καλλιτεχνική ζωή» (η ερμηνεύτρια του θρυλικού «Σταυρού του Νότου» στην πρώτη μετά από πολλά χρόνια συνέντευξη της)
Το ότι έχετε κάνει ελάχιστη δισκογραφία όλα αυτά τα χρόνια, είναι κάτι που θα σας χαρακτήριζε διάττοντα αστέρα στο ελληνικό