Ελένη Μπουκαούρη, Το πράον παρόν, Σμίλη, Αθήνα 2023.
Τα μικρά, σπονδυλωτά, ψηφιδωτά –η περίφημη poésie en prose της Ελένης Μπουκαούρη– εγγράφονται στο υποσυνείδητο του αναγνώστη ανεξίτηλα, σχεδόν με βία που καταργεί κάθε αντίσταση. Επηρεασμένη από τους Γάλλους συμβολιστές και τον Αρθούρο Ρεμπώ η ποιήτρια-πεζογράφος προχωρά σε λεπτομερή καταγραφή καθημερινών σκηνών, ακολουθώντας τον μίτο της μνήμης που ανασύρεται για να τις καταστήσει στέρεες. Στην εικονοπλασία του βιβλίου την κάμερα θαρρείς πως την κρατά ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ ή ο Αντονιόνι. Στα παριζιάνικα βουλεβάρτα και στα αθηναϊκά στενά, σε πλατείες, σε αίθουσες κινηματογράφων Τέχνης, η αφήγηση ξεχύνεται ελεύθερη, αφτιασίδωτη και δημιουργεί ένα βαθύ ρήγμα. Σαν να έχουν ξεφύγει οι λέξεις από το σώμα της συγγραφέως, να έχουν αποκολληθεί κομμάτια και να βρίσκουν καταφύγιο στο χαρτί. Ο πόνος είναι η συνειδητοποίηση της ανάγνωσης.
Ένα τόσο βιωματικό βιβλίο δεν αξίζει τίποτε λιγότερο από το σφίξιμο που αισθάνεσαι στο στομάχι αμέσως μετά την ανάγνωση και παράλληλα τη συγκίνηση που σε περικυκλώνει με το αδυσώπητο βήμα της.
Το πράον παρόν είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Εικονογράφηση: ©Gabriel Pacheco. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
