Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Περπάτησαν ως την άκρη της προβλήτας. Το μαγαζί στο τέλος της άφηνε εδώ και εκεί μουσικά ίχνη από το creep των Radiohead. Οι δυο τους προσπαθούσαν με σπασμένες λέξεις να βρουν ένα σημείο συνάντησης. Εκείνος δυσκολευόταν να βρει τις λέξεις και εκείνη τον κοιτούσε ειρηνική και ερωτευμένη, σίγουρη πως οι δυο τους κάποτε θα φιληθούν με πάθος κάτω από το φεγγάρι που γεμίζει. Και έτσι δεν μιλά, τον αφήνει ολομόναχο να προσπαθεί όσο η φωνή από τα ηχεία σκαρφαλώνει κλίμακες και έπειτα πνίγεται εκεί που ανάβουν τα νερά. Σκέφτεται πού να πήγαν όλες εκείνες οι λέξεις που θυμάται δίχως λόγο και που τώρα δεν φθάνουν ποτέ στην άκρη των χειλιών του. Συλλογιέται πως με ένα φιλί θα μπορέσει να τα πει όλα και να μην στερηθεί ούτε μια λέξη, ούτε ένα από τα σημεία της στίξης. Τώρα η κουβέντα έχει φθάσει στο θέμα της αγάπης. Εκείνη ντύνεται τα χρυσάφια των μικρών ωρών και ένας ροδώνας ξεδιπλώνεται κάτω από τα δυο της μάτια. Και εκείνος έχει πάψει από καιρό να μιλά. Δυο άνθρωποι που συλλογίζονται την αγάπη, αυτό και μόνο είναι οι δυο τους στην άκρη της προβλήτας, στην άκρη του κόσμου. Κάτι πενθούν και αυτό δεν είναι άλλο από την παλιά τους ζωή που εκεί και τότε καίγεται, σαν τους νεκρούς όταν λάμνουν στην ανυπαρξία. Σκέφτηκε μια ωραία έκφραση. Και μες στην σιγαλιά, στιγμές πριν πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, είπε, “ξέρεις, η αγάπη είναι πικρή, μπίτερ λοβ”, έτσι δεν λένε;
Έπειτα η ιστορία τελειώνει, οι άνθρωποι της παραγωγής μαζεύουν την προβλήτα, τα πλοία, τυλίγουν τον ουρανό σε ένα γιγαντιαίο ρολό που έχει πάνω του γραμμένη με πρόχειρους, μεγάλους χαρακτήρες την λέξη νύχτα. Η ορχήστρα που έπαιζε το τραγούδι φεύγει προς την πόλη. Παραμένουν ανέκφραστοι έτσι όπως τους φυσά η σκόνη του καιρού. Τα πρόσωπα της μικρής μας ιστορίας μοιάζουν αληθινά, πέρα για πέρα. Διαθέτουν τους τρόπους, δείχνουν με κάθε ευκαιρία τα αντανακλαστικά τους, τα επιχειρήματά τους μοιάζουν με όλων των άλλων, ο κόσμος δεν τους ασκεί μια γοητεία, αγαπούν τα ταξίδια, δίνονται δίχως κόπο σε εραστές, αφήνουν την φαντασία να αφηγηθεί την πραγματικότητα που τρέμει, όπως τα ξύλα της σκηνής.
Αυτής που στήνει στην υπέροχη έκδοση του Βακχικόν η Γεωργία Σύκα. Με τίτλο Μπίτερ Λοβ και Μαύρες Γάτες η νεαρή δημιουργός συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, επιστρατεύοντας το ολοφάνερο ταλέντο της και μια σειρά από πρωτότυπες και απόλυτα αληθινές σκηνογραφίες. Οι χαρακτήρες της κατοικούν μια εκδοχή ποιητική του κόσμου, τους μαστιγώνει η φυσικότητα που καθιστά το φέρσιμό τους μια απόδειξη της σκληρής μας εποχής. Αυτής που στήνει πρόχειρες πορνογραφίες, που λατρεύει το σώμα και ας λησμόνησε πια τι τάχα σήμαινε ο μεγάλος έρωτας, τι πάει να πει να καταργείται ο εαυτός σου. Η Γεωργία Σύκα επιστρατεύει ερεθιστικές νύχτες, κρατάει τα μυστικά της ατμόσφαιρας μες στα σύνορα των σκηνικών της οδηγιών που συμπληρώνουν έξοχα τις ηλεκτρισμένες κουβέντες, τις γρήγορες τροχιές, τις απίθανες συνευρέσεις. Η Γεωργία Σύκα γεννήθηκε στις Σέρρες. Έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά και Θέατρο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ασχολείται με την σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων, με την συγγραφή και την εκπαίδευση. Λατρεύει τα ταξίδια, το καλό καφέ και τις βόλτες δίχως σκοπό. Με άλλα λόγια από το σύντομο βιογραφικό που γλυκαίνει κάπως αυτήν την πικρή αγάπη θα μπορούσε κανείς να κρατήσει το γεγονός πως για την συγγραφέα κάθε ιστορία ζωής στέκει μια υπέροχη αφορμή για ένα γρήγορο θέατρο. Σαν έρωτας ξεδιπλώνονται στην σκηνή, αδιάφοροι και όμως σπινθήρες, οι χαρακτήρες που δανείζονται λίγη από την φωνή τους μα έπειτα, σε κάτι δοξαστικά φινάλε, γεμάτα μελαγχολία και εκκρεμότητα ανθρώπινη φέγγουν με απομεινάρια ομορφιάς, κάτι ελάχιστο που όμως φαντάζει αρκετό για έναν έρωτα ακόμη.
Στην φωτογραφία του Στράτου Προύσαλη ξεδιπλώνεται μια άλλη ιστορία. Αυτήν που θέλει την Γεωργία Σύκα πίσω από εκείνο το ασπρόμαυρο παράθυρο, λίγα μέτρα μονάχα πάνω από την παραθαλάσσια πόλη, εκεί που σφύζει η ζωή και επώδυνα περνά με τα μυστήρια, με τις μικρές και τις μεγάλες της στιγμές, με τις αδιάφορες και τις αδειανές, τις ανώνυμες. Την φαντάζομαι να ζωγραφίζει την σκηνή της πάνω στην σκόνη του παραθυριού, να μετανιώνει και όλα να τα χαλά, να γυρεύει απεγνωσμένη μια γνώμη, μια ιστορία κοινή, δυο που αγαπιούνται, να καταδύεται και έπειτα ξανά δοσμένη στο μυστήριο της γραφής που βαδίζει παράλληλα με το μεγάλο κοπάδι, εκεί έξω. Και όλα αυτά επειδή μες στην δίνη του Μπίτερ Λοβ δεν υπάρχουν τελευταίες γραμμές, μονάχα μια διακριτική συστολή που εξαγνίζει τις ομολογίες των ηρώων, μια ολομόναχη οδοντόβουρτσα γεμάτη από εσένα και αρκετή μελαγχολική δόξα. Ποίηση και αμεσότητα, γρήγοροι διάλογοι και εκπλήξεις που αποκαλύπτονται στο τέλος κάποιας σκηνής σημαδεύουν τα μικρά εργάκια που φέρνουν οι εκδόσεις Βακχικόν στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Η Γεωργία Σύκα υπογράφει τα ξεχωριστά Γυναικείο Ανάφορο, Σπίτι Φετίχ, Πηνελόπης Podcast, Μπίτερ Λοβ και Μαύρες Γάτες. Στα 12 θεατρικά που συνθέτουν την πρώτη έκδοση της νεαρής δημιουργού κάτι από την μαγεία της τωρινής σου ζωής επιστρέφει. Στα θεατρικά καρέ της έκδοσης κανείς δεν διστάζει εμπρός στο φιλί και όλα φαντάζουν ένα μοναδικό πανόραμα βυθισμένο στην ποίηση που όταν την διώχνουμε από τις πολιτείες, γυρεύει ένα πόστο στα θέατρα του κέντρου και εκεί στήνει νωπογραφίες, ιεροπραξίες, τρυπώνει πίσω από το δέρμα του κόσμου για να αποκαλυφθεί πολύ αργότερα στο βάθος του καθρέφτη μας.
Αυτό εδώ το σημείωμα με τραβάει από το χέρι. Μου λέει να γράψω για ένα απόσπασμα. Επιμένει και εγώ που υποκύπτω, σημειώνω, “φυσικά! Είμαστε οι ποιητές του Καθημερινού”. Λένε πως δεν πρέπει να αγνοείς τα ποιήματα όταν σε τραβάνε από τα μανίκια, όταν πιέζουν με τον τρόπο του Γιάννη Βαρβέρη για λίγη επιφάνεια. Με τα λόγια της Γεωργίας Σύκα τραβάω την κουρτίνα και ζωγραφίζω μπλε εκείνο το υπέροχο κάτι από την θάλασσα του εξωφύλλου. Τίποτε δεν θα άλλαζα όμως και αφήνω να νιώσω την γεύση ως το τέλος.
The post Σημείωμα για την συλλογή μικρών θεατρικών "Μπίτερ Λοβ & Μαύρες Γάτες" της Γεωργίας Σύκα appeared first on Vakxikon.gr – Vakxikon.gr Media & Publishing Group.
