Γράφει ο Γρηγόρης Τεχλεμετζής
Δριμεία διαμαρτυρία και κραυγή αγανάκτησης για την κακοποίηση των γυναικών, την ασέλγεια των παιδιών και τα αποτρόπαια οικογενειακά περιβάλλοντα είναι αυτό το μυθιστόρημα του Δημήτρη Βαρβαρήγου, ένα θέμα δικαίως έντονα φορτισμένο στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι γραμμένο με υψηλή ενσυναίσθηση του μαρτυρίου των θυμάτων και τις χαίνουσες πληγές τους.
Το θέμα του αντιμετωπίζεται πλέρια στο βιβλίο,με τη βοήθεια των αδρών χαρακτήρων του, στο πολυσέλιδο σώμα του, με όλες του τις συνιστώσες, παρουσιάζοντας τον βιασμό, την κακοποίηση μιας ανήλικης από τον πατέρα της και στη συνέχεια τις ψυχολογικές της δυσκολίες στην αποκατάσταση της φυσιολογικής και ερωτικής ζωής, Οι ήρωες του αναλύονται πλήρως και σε όλες τους τις διαστάσεις, ψυχογραφικά, με τη συνεπικουρία επιθέτων και χαρακτηρισμών, ένα μοτίβο που διασχίζει όλο το βιβλίο. Η αφήγηση συναισθημάτων είναι συχνή. Η κάλυψη του θέματος και των ηρώων είναι εντυπωσιακά καλή.
Απολύτως ευδιάκριτοι οι χαρακτήρες, χωρίς ενδιάμεσες καταστάσεις, ορίζουν τη δομή και την ανάπτυξη του μυθιστορήματος. Άλλωστε τι θετικό θα μπορούσε να αναγνωριστεί στον βιαστή Μαρούκα, που δικαιολογημένα δεν έχει ίχνος ενσυναίσθησης, ή τι κακό στο θύμα τη μικρή και αγνή Δανάη; Η απόδοσή τους είναι τόσο έντονη που εντυπώνεται στον αναγνώστη, χωρίς να δημιουργεί διφορούμενες σκέψεις, κάτι που κάνει ευχάριστο και παθιασμένο το διάβασμα. Αυτά υποδεικνύουν και την επιρροή από τη συγγραφή σεναρίων, με την οποία έχει ασχοληθεί ο συγγραφέας. Το μυθιστόρημα θα μπορούσε να αναλυθεί με μεγάλη ευστοχία από τις θεωρίες των Ρώσων φορμαλιστών, όπως του Βλαντιμίρ Προπ, ο οποίος ανάγαγε τη δομή σύγχρονων μυθιστορημάτων σε αυτή των κλασσικών παραμυθιών. Επίσης θα μπορούσε να διασκευαστεί με μεγάλη επιτυχία σε μια πολύ ωραία κινηματογραφική ταινία.
Κινηματογραφική θα χαρακτήριζα τη γραφή του Βαρβαρήγου, όχι μόνο στην περιγραφή πλάνων, αλλά και στην αφηγηματική ένταση και συμπύκνωση που κάνουν συναρπαστικό το ανάγνωσμα. Είναι αναπτυγμένη με μορφή δίπολου. Από τη μια ο «εγωισμός», η «ηδονοθηρία», οι «εγκληματικές πράξεις» και ο «εκβιασμός» και από την άλλη η «αγάπη», η «ανιδιοτέλεια», η «μητρότητα», ο «έρωτας», η «διακριτικότητα», η «αλληλεγγύη» και πολλά άλλα. Είναι δυο αντίθετοι κόσμοι.
Ρεαλιστικά σοκαριστική η περιγραφική αποτύπωση του βιασμού σώματος και ψυχής της ανήλικης από τον πατέρα της. Γεννά συναισθήματα αποτροπιασμού και αγανάκτησής, που τα αισθάνεσαι σαν γροθιά στο στομάχι. Ο συγγραφέας επιδιώκει την ενσυναίσθηση του αναγνώστη και την πετυχαίνει. Είναι σαν να παρακολουθούμε μια σφαίρα να κατευθύνεται στον στόχο της, ο οποίος έχει προοικονομηθεί, χωρίς την αμφισβήτηση του αποτελέσματος. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε υψηλές εντάσεις, αποφεύγοντας εντέχνως την παγίδα του μελό, και ο συγγραφέας συναισθάνεται το δράμα της νέας και συχνά εκφράζει άμεσα με αγανάκτηση τις απόψεις του, με παρεμβολές του παντογνώστη αφηγητή, οι οποίες ταυτίζονται με το κοινό αίσθημα, οπότε δεν ξενίζουν. Άλλοτε δίνει τη σκυτάλη σε διαλόγους και στη μερική εστίαση των πρωταγωνιστών, κάτι που συνεισφέρει στην αφηγηματική ποικιλία. Το δριμύ κατηγορώ αγγίζει ένα σύγχρονο θέμα, που απασχολεί διαρκώς την κοινή γνώμη και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οπότε είναι άμεση αντανάκλαση της εποχής μας, που ταυτίζεται με την εποχή που γράφτηκε το βιβλίο.
Γλωσσικά, επιδιώκεται επιτυχώς με κάθε τρόπο η άνεση και η ευκολία της ανάγνωσης και ο ρέων λόγος. Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθούν και τα σχετικά μεγάλα τυπογραφικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι η απόλαυση του διαβάσματος, κάτι που υποβοηθείται και από τη συχνή γλαφυρότητα των φράσεων και την προφορικότητα. Ένα ακόμα στοιχείο που συνεισφέρει στον παραπάνω στόχο είναι η ικανότητα του συγγραφέα να μεταβαίνει από την αφήγηση στο διάλογο και αντιστρόφως, συνεχώς και με πειστικότητα, η τρυφερότητα και αγάπη που δείχνει προς τους καλούς ήρωές του και η αγανάκτηση προς τους κακούς, οδηγεί στην ταύτισή του με τον αναγνώστη.
Εμβόλιμοι παράγραφοι με πλάγια γράμματα, εισάγουν λυρικές εξάρσεις, που έχουν ποιητικό τόνο, εντείνουν το κλίμα και αποτελούν συναισθηματικές κορυφώσεις. Δίνουν έτσι μια ιδιαίτερη χροιά στο κείμενο.
Έντεχνα υπαινικτικό είναι το τέλος του βιβλίου, αφήνοντας ανοιχτή τη φαντασία του αναγνώστη να το συμπληρώσει και δίνοντας μια αίσθηση συνέχειας.
The post "Παράτα με!", του Δημήτρη Βαρβαρήγου appeared first on Vakxikon.gr.
