Καμίνια
Γρηγόρης Σακαλής
Η ψυχή του κάηκε
έγινε έρημος
απ’ τα αλλεπάλληλα χτυπήματα
από τις φωτιές
στα καμίνια
που την έβαλαν
και τώρα δεν μπορεί
να αισθανθεί
παρά μόνο τον πόνο
του έγινε δεύτερος εαυτός
μάταια προσπαθεί ξανά και ξανά
να ζήσει φυσιολογικά
ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί
ένα αόρατο χέρι
τον αρπάζει απ’ το λαιμό
τον σφίγγει σαν μέγγενη
και είναι σαν να ζει
και να μη ζει.
Γρηγόρης Σακαλής
